قاضی‌های محکمه عالی اتحادیه اروپا با معیارهای عادلانه تصمیم گرفتند. قضیه در مورد یک زن اریتریایی است که در سن ۱۷ سالگی بدون خانواده اش به هالند آمده بود. او در آنجا تقاضای پناهندگی داد، اما زمانی که تقاضایش قبول شد، این زن جوان ۱۸ ساله شد و به این دلیل ادارات هالند اجازه ندادند تا والدین، خواهران و برادرانش به او ملحق شوند، به این دلیل که فقط پناهجویان زیر سن ۱۸ سالگی از حق الحاق اعضای خانواده برخوردار هستند و این زن در هنگام پذیرفته شدن تقاضای پناهندگی‌اش با رسیدن به سن ۱۸ سالگی، دیگر زیر سن نبوده است.

آیا ممکن است که حق وابسته به سرعت کاری یک اداره باشد؟

اما این زن جوان نخواست چنین تصمیمی را بپذیرد. او به محکمه دنهاگ مراجعه کرد و سپس این محکمه تقاضای او را به محکمه عالی اروپا ارجاع داد. و این محکمه حکم داد که یک چنین تصمیمی نه فقط با مصونیت حقوقی، بلکه با قاعده‌های بنیادی مساوات و رفتار برابرانه نیز در تضاد است. زیرا اگر این تصمیم مقام‌های اداره مهاجرت مورد پذیرش قرار بگیرد، حق الحاق خانواده به سرعت کار ادارات در رسیدگی به تقاضای پناهندگی وابسته می‌شود. پیامد آن است که هرگاه دو پناهجو با عین سن و سال و در عین زمان تقاضای پناهندگی بدهند، ممکن است با توجه به مدت رسیدگی به تقاضای پناهندگی آن‌ها، با آن‌ها رفتار دوگانه صورت بگیرد. به بیان ساده‌تر، از این دو پناهجو ممکن است به تقاضای یکی از آن‌ها پیش از ۱۸ سالگی رسیدگی شود و از حق الحاق خانواده برخوردار شود، و رسیدگی به تقاضای پناهندگی فرد دومی طول بکشد و از حق الحاق خانواده محروم گردد.

وضعیت در آلمان

استدلال‌های محکمه عاقلانه و موجه است. در آلمان نیز حالا باید قواعد با شرایط جدید هماهنگ شود. تا هنوز در آلمان آن پناهجویان زیر سنی می‌توانند والدین، برادران و خواهران خود را به آلمان بیاورند که به سن بلوغ (۱۸ سالگی) نرسیده باشند. 

اما محکمه عالی اروپا با این حکم‌اش، یک توهم را ایجاد می‌کند. این توهم که یک سیاست عادلانه مهاجرت ممکن است. اما یک نگاه واقعبیانه به واقعیت، چیزی دیگر را به ما می آموزد: آیا این عادلانه است که فقط تقاضای پناهندگی آنانی پذیرفته شود که توانایی پرداخت پول به قاچاقبران انسان را دارند؟ آیا این عادلانه است که یک مرد جوان از یک محله فقیرنشین مراکش که در زادگاهش کوچکترین امیدی به آینده ندارد، اجازه نمی‌یابد که در اروپا بماند، اما یک مرد جوان با همان سن و سال از کابل می‌تواند در اروپا بماند؟ آیا این عادلانه است که خانواده یک زن جوان اریتریایی ویزای الحاق به دختر شان را بگیرد، فقط به این دلیل که دخترش را زود و سریع به اروپا فرستاده است، اما خانواده یک اریتریایی دیگر به همان سن و سال به این دلیل که در راه مهاجرت به اروپا چند هفته‌‌ای در جایی متوقف بوده است، موفق به گرفتن ویزای الحاق خانواده نشود؟ در سیاست مهاجرت، این یک مخمصه است. حقیقت هم این است که این تناقض و مخمصه حل شدنی نیست.

داوری انسانی، بی‌عدالتی‌های جدید ایجاد می‌کند

محکمه عالی اروپا کار را ساده گرفته است، زیرا این محکمه فقط در یک مورد خاص، به سود عدالت تصمیم گرفته است. این امر مانند هرگونه تصمیمی که به سود پناهجویان باشد، انسانی و قابل فهم است. با وجود آن قاضی‌ها با حکم شان بی‌عدالتی‌های جدید را ایجاد کردند. آنها در چهارچوب معیارهای حقوقی حکم صادر نکردند. زیرا قانون حکم می‌کند که پناهجویان زیر سن به این دلیل اجازه دارند والدین، خواهران و برادران شان را نزد شان بخواهند که  «زیر سن» هستند. اگر آنها زیر سن نباشند، در این صورت باید در برابر آنها مانند پناهجویان بالغ برخورد شود.

شما می‌توانید نظرات تان در مورد این موضوع و این تبصره را با ما و خوانندگان ما در زیر این تبصره شریک سازید.

نویسنده: الکساندر هانکه