شمارش کامل آراء هنوز به زمان نیاز دارد، اما برندۀ این انتخابات از همین حالا معلوم است، و آن مردم افغانستان اند که به پای صندوق های رأی رفتند. با وجود هرگونه تهدید امنیتی از سوی طالبان، افغان ها در صف های طولانی در برابر حوزه های انتخاباتی برای دادن رأی شان انتظار کشیدند. در پست های بیشمار فیس بوک و تویتر دیده می شود که زنان و مردان همه اقوام چگونه عکس های فوری روی کارت های انتخاباتی خود را با افتخار نشان می دهند. از آنجایی که جمعیت انبوه مردم در این رأیدهی شرکت کرده بودند، در زمان کوتاهی تصمیم گرفته شد که محلات رأیدهی یک ساعت دیرتر باز بمانند.

تردید در شفافیت انتخابات وجود خواهد داشت. از همین حالا شک وجود دارد که در محلات رأیدهی برگه های رأی کمتر توزیع شده بود و در نتیجه همه واجدان شرایط نتوانسته اند رأی بدهند. در روزهای آینده معلوم خواهد شد که آیا این مسأله عمدی بوده است یا این که نقصی در امور سازماندهی وجود داشته است. با آنهم یک چیز معلوم گردید که تامین دموکراسی در افغانستان امکان پذیر است. به این ترتیب یک هدف عمده، که جامعۀ جهانی دوازده سال پیش در افغانستان در راه آن گام نهاد، حداقل در قاعده و اصل به دست آمد. این موفقیت نباید دست کم گرفته شود، زیرا جامعۀ افغانستان پیش از این هیچگاهی تغییر دموکراتیک قدرت را تجربه نکرده بود.

مغلوب شدگان این انتخابات نیز معلوم اند، یعنی طالبان. با وجود آن همه تهدیدهای که قبلاً از سوی طالبان صورت گرفته بود و حملات منفردی که در روز انتخابات در ولایات صورت گرفت، آنها موفق نشدند مانع رفتن مردم به پای صندوق های رأی شوند. هرچند بدون طالبان در آینده نیز یافتن یک راه حل برای معضله افغانستان ممکن نخواهد بود، اما شهرت آنها به عنوان جنبشی که بتواند از حمایت مخفیانه شمار زیادی از افغان ها بهره مند باشد، از بین رفت.

از فرصت مناسب استفاده شود

غرب که توجه اش را به افغانستان اندکی کمتر ساخته و مأیوسانه نگاه خود را از این کشور برگردانده است، اکنون باید به میلیون ها انسانی ببیند که در سرما و در زیر باران صبورانه انتظار کشیدند تا بتوانند رأی خود را به صندوق بیندازند. آنها بعد از بیرون رفتن نیروهای آیساف در پایان سال روان میلادی نیز شایان کمک ما هستند. اگر غرب واقعاً علاقمند ثبات پایدار در افغانستان است، پس باید از این فرصت خوب و از این شور و شوق مردم این کشور استفاده کرده و فوراً تعهدات الزام آوری در عرصۀ کمک های انکشافی انجام بدهد.

چالش های که در برابر جانشین حامد کرزی قرار دارند، بس بزرگ اند. فساد اداری، فقر، امنیت، حقوق زنان و رشد اقتصادی تا هنوز به عنوان مشکلات حل ناشده باقی مانده اند. اما در این رابطه هم امیدواری های وجود دارد. اشرف غنی احمدزی، که یکی از نامزدان برجسته به شمار می رود، وعده داده است که برنامه مبارزه در برابر فقر را در اولویت های کاری خود قرار می دهد. عبدالله عبدالله رقیب هم شانسش از تامین حاکمیت قانون سخن می گوید، و زلمی رسول، که سومین نامزد برجسته شناخته می شود، یک زن را به عنوان معاون خود معرفی کرده است. حبیبه سرابی والی پیشین بامیان تا کنون از محدود زنان سیاستمدار است که در حکومت تجربۀ عملی دارد. این زن سیاستمدار هم یکی از عواملی است که مردم، از جمله شمار زیادی از زنان، حتی در مناطق محافظه کار در مرز با پاکستان و یا در قندهار در جنوب افغانستان، به پای صندوق های رأی رفتند.

تنش های گذشته باقی می مانند

احتمالاً هیچ یک از نامزدان مقام ریاست جمهوری در دور اول انتخابات برنده نخواهد شد و نتیجۀ نهایی باید در دور دوم معلوم شود. این مسأله اندکی دلسردی را به بار خواهد آورد. ادغام نیروها نیازمند ایجاد اتحادهاست. جنگسالاران، از جمله کسانی که به جنایات جنگی بدنام اند، مثل گذشته نیرومند اند و مطالباتی خواهند داشت. یکی از آنها عبدالرشید دوستم است که معاون اشرف غنی احمدزی در انتخابات است.

افزون بر آن نامزدهای برجسته از قبل اعلام کرده اند که موافقتنامۀ امنیتی با ایالات متحدۀ امریکا را امضاء می کنند، که حامد کرزی پیوسته به تأخیر می انداخت. این موافقتنامه باقی ماندن قطعات امریکایی بعد از خروج نیروهای ناتو از افغانستان در پایان سال روان میلادی را تضمین می کند. این نامزدان همزمان می خواهند با طالبان مذاکره کنند، طالبانی که از سال ها به اینسو در برابر همین سربازان خارجی می جنگند. به این ترتیب رئیس جمهور آیندۀ افغانستان نیز در همان فضای تشنج سابق قرار می گیرد که کرزی را به سقوط تهدید می کرد، یعنی تنش ها میان جنگسالاران، ایالات متحدۀ امریکا و طالبان.