برای بزرگ‌داشت از کشف این داکتر بریتانیایی، روز ۲۰ آگست «روز جهانی پشته» نام‌گذاری شده است. رونالد راس به پاس این کشف خود برنده جایزه نوبل طب شد. این کشف باعث شد مردم جهان در مورد خطرات بیماری‌های که از طریق پشه‌ها انتقال می‌یابند آگاهی یابند.

تقریبا ۴۰ درصد از همه انسان‌ها ساکن مناطقی هستند که خطر ابتلا به ملاریا در آن جا وجود دارد. فرد مبتلا نخست تب می‌کند. درد سر و مفاصل، عرق کردن، تب و لرز و اسهال از جمله عوارض این بیماری است. در جریان ابتلا سیستم عصبی ممکن است به شدت آسیب ببیند. هر سال یک میلیون تن به خاطر ابتلا به ملاریا جان می‌سپارند. هنوز واکسن موثری در برابر آن ساخته نشده است. البته امکان معالجه با دوا وجود دارد.

این ویروس می‌تواند برای اشخاص مسن‌تر و یا آن‌هایی که سیستم ایمنی بدن شان ضعیف شده خطرناک باشد و احتمال ابتلای آن‌ها به مننژیت یا التهاب عضلات قبلی وجود دارد. این ویروس بیشتر در کشورهای افریقایی و آسیایی دیده می‌شود. اما دانشمندان وجود آن را در جنوب فرانسه، ایالات متحده، کشورهای جنوب شرقی اروپا و کانادا هم ثابت کرده اند. تا به حال واکسینی در برابر آن ساخته نشده و داروی موثری نیز وجود ندارد.

پشه تب زرد و پشه ببری ناقل ویروس زیکا هستند. این ویروس در مناطق استوایی و گرمسیر مانند افریقا، امریکای جنوبی و مرکزی و در فلوریدا و تگزاس نیز وجود دارد. مناطق جنوب شرق آسیا مانند تایلند، ویتنام و فیلیپین نیز از گزند آن در امان نمانده اند. در سال ۲۰۱۵ در برازیل کودکان زیادی به دنیا آمدند که به بیماری میکروسفالی مبتلا شده بودند. جمجمه و مغز مبتلایان به این بیماری بسیار کوچکتر از حد معمول است.

پشه‌های ببری ناقل تب دنگی هم هستند. ویروس تب دنگی در بخش‌های بزرگی از جنوب شرق آسیا هم وجود دارد. کشورهای افغانستان، شمال استرالیا، افریقای سیاه، امریکای مرکزی و جنوبی و برخی از ایالات جنوبی ایالات امریکا نیز از این ویروس در امان نمانده اند. فرد مبتلا دچار درد عضلات و مفاصل، سردردی و تب خواهد شد. پیامدهای ابتلای مجدد به این بیماری بدتر از بار نخست خواهد بود.

پشه‌های خاکی ناقل عامل بیماری لشمانیا هستند. این بیماری در کشورهای جنوبی، بحیره مدیترانه، مناطق گرمسیر و استوایی وجود دارد. در افغانستان نیز این بیماری وجود دارد. هر سال تا ۱۲ میلیون تن به این بیماری مبتلا می‌شوند. لشمانیا قابل علاج است، اما فرد بیمار که دچار عوارض این بیماری شده، باید فورا به داکتر مراجعه کند. عدم درمان ممکن است به مرگ بیمار منجر شود. واکسین موثری در برابر آن وجود ندارد.

پشه های کولیکس ناقل ویروس سیندبیس هستند. این ویروس در مناطق افریقایی وجود دارد. اما دانشمندان وجود آن را در کشورهای اروپایی در پشه‌ها و انسان‌ها ثابت کرده اند. عوارض ابتلا به این ویروس شبیه نشانه‌های آنفلوانزا است و فرد مبتلا تب می‌کند. در اغلب موارد سیستم ایمنی بدن می‌تواند بر این ویروس غلبه کند و عوارض این بیماری پس از چند هفته فروکش می‌کند. واکسینی در برابر آن وجود ندارد.

پشه‌های ببری و برخی از پشه‌های دیگر ناقل بیماری تب زرد هستند. خطر گزیده شدن توسط این پشه و ابتلا به این بیماری در ۳۴ کشور افریقایی و ۱۳ کشور امریکای لاتین و مرکزی وجود دارد. فردی که توسط این پشه گزیده شده، نخست تب می‌کند و عوارض این بیماری مشابه آنفلوانزا است. اگر این بیماری معالجه نشود احتمال ابتلا به مننژیت و صدمه دیدن اندام های حیاتی انسان وجود دارد. اما در برابر تب زرد واکسن وجود دارد.

ویروس بیماری چیکونگونیا در مناطق جنوبی و شرقی افریقا، در شبه قاره هند، در جزایر اقیانوس هند و آسیای جنوب شرقی پیدا می‌شود. چیکونگونیا با تب آغاز می‌شود که معمولا پس از سه روز فروکش می‌کند. اما درد عضلات که پس از آن آغاز می‌شود حدود یک تا دو هفته به طول می‌انجامد و بعد از بین می‌رود. واکسینی در برابر آن وجود ندارد. اما فرد بیمار پس از ابتلا تمام عمرش در برابر آن مصون خواهد بود.

هرچند برای برخی از این بیماری‌ها واکسین و داروهای ضد ویروس توسعه داده شده است، اما وقایه بهترین چاره است، مانند استفاده از پشه‌خانه، لباس‌های که بدن را بپوشاند، مواد دفع‌کننده پشه‌ها و همچنین اقداماتی که منجر به کاهش تولید مثل پشه‌ها گردند.

بسیاری مردم از کوسه ماهی و گرگ می‌ترسند. تردیدی وجود ندارد که گرگ و برخی انواع کوسه ماهی می‌توانند انسان‌ها را بکشند. اما تنها تعداد محدودی از آن‌ها به انسان حمله می‌کنند. سالانه مرگ حدود 10 تن توسط هر یک از این دو حیوان در جهان ثبت می‌شود.

سالانه حدود 100 تن توسط شیر و فیل به قتل می‌رسند. این که انسانی توسط شیر به قتل برسد خیلی جای تعجب نخواهد بود، اما شگفتی قضیه در این است که همان تعداد انسان‌ها توسط فیل نیز به قتل می‌رسند. فیل به عنوان بزرگ‌ترین حیوان زمینی می‌تواند تهاجمی باشد و اگر یک بار به خشم آمد، بسیار خطرناک است.

سالانه حدود 500 تن توسط اسب آبی به قتل می‌رسند. این حیوان گیاه خوار است. اما اشتباه نکنید، این حیوان که در برخی مناطق یافت می‌شود، بسیار تهاجمی است و برای حمله به انسان نیاز به تحریک ندارد.

حدود یک هزار تن سالانه توسط این حیوان به قتل می‌رسند. بسیاری مردم به اندازه که از کوسه ماهی و شیر می‌ترسند، از تمساح نیز هراس دارند. تمساح گوشتخوار است و گاهی وقت‌ها حیوانات به مراتب بزرگ‌تر از خود مانند کرگدن‌های کوچک، گاومیش و حتی کوسه ماهی را شکار می‌کند.

سالانه حدود 2000 تن توسط کرم کدودانه جان می‌دهند. کدودانه از کرم‌های پهن پرازیتی است که در مجراهای هاضمه ستون داران از نهنگ تا موش و انسان زندگی می‌کند. تخم این حیوانات از طریق مواد غذایی به جهاز هاضمه راه می‌یابد. هرچند ابتلا به این پرازیت قابل تداوی است، اما 200 بار بیشتر از کوسه ماهی جان انسان‌ها را می‌گیرد.

کرم اسکاریس سالانه حدود 2500 تن را می‌کشد. این کرم شبیه پرازیت کرم کدودانه است، اما در روده‌ها باقی نمی‌ماند. این کرم وقتی از تخم بیرون می‌شود، از راه شش خود را به نای رسانده و از آنجا دوباره خود را به روده می‌رساند. حدود یک میلیارد تن در سراسر جهان از این کرم متاثر شده اند.

سالانه 10000 تن توسط بیماری‌هایی جان می‌دهند که عامل آن این حشرات اند. هر یکی از سه حشره بالا سالانه 10 هزار تن را می‌کشند. در اصل، خود این حشره‌ها کشنده نیستند بلکه حامل پرازیت‌های کشنده اند.

25000 تن سالانه در اثر دندان گرفتن سگ هار جان می‌دهند. سگ هار حامل ویروسی می‌باشد که عفونت ایجاد می‌کند. مواظب باشید که سگ هار از ظاهرش شناخته نمی‌شود و در صورتی که کسی را دندان بگیرد، ماه‌ها بعد علایم آن نمایان می‌شود. این بیماری غالباً کشنده است. خبر خوب این است که هم سگ‌ و هم انسان را می‌توان در مقابل این ویروس واکسین کرد.

سالانه حدود 50000 تن در اثر مارگزیدگی می‌میرند. بسیاری انواع مارها زهری نیستند، برخی از آن‌ها همیشه زهری اند. تعداد مارهای زهری به اندازه‌ای است که این حیوان را سومین حیوان کشنده می‌سازد.

سالانه حدود 475000 تن توسط خود انسان‌ها کشته می‌شوند. بلی، ما انسان‌ها در صدر لیست کشنده‌ها قرار داریم. وقتی مساله کشتن یک دیگر مطرح باشد، ما انسان‌ها دست کم در یافتن راه‌های کشتن ابتکار داریم. به این ترتیب در دومین جایگاه کشنده‌ها قرار می‌گیریم.

هر سال حدود 725000 تن توسط پشه‌ها و یا ویروس‌هایی که منتقل می‌کنند جان می‌دهند. در کشورهایی مثل آلمان، پشه‌ها صرفاً مزاحمت ایجاد می‌کنند، اما در برخی کشورهای دیگر قاصد مرگ اند. خود این پشه‌ها نه، بلکه بیماری و یا ویروسی را که حمل می‌کنند باعث مرگ می‌شود. تنها ملاریا سالانه 600 هزار تن را به کام مرگ می‌فرستد.