سازمان پناهجویان ملل متحد خواهان بهبود عملی این وضع در همه اردوگاه ها شده است. ولفگنگ لند میسر، در این زمینه گزارشی دارد.

یک صبح بارانی در مرز مقدونیه است. در نزدیکی تانک تیل گذرگاه مرزی و در میدان های اطراف آن ده ها خیمه برپا شده است. کمپ نا آرام چارا، از روی عین هوتلی نامگذاری شده است که در همان نزدیکی وجود دارد. در همه جا آتش خیمه ها روشن است. ماریه از افغانستان هردو طفلش را به خیمه ای آورده است که در آنجا داوطلبان کمک به پناهجویان، با آن ها بازی و ساعت تیری می کنند. درعین زمان به آن ها پنسل های رنگی می دهند.

وقتی که من با ماریه شروع به صحبت کردم، او مرا به خمیه ای آورد که خواهرش نیز در آنجا خواب بود. او گفت که خواهرش می تواند خوب انگلیسی صحبت کند.بعداً هردوی آن ها در کنارهم نشستند و سارا از زندگی اش در اینجا حکایت کرد.

پس از آن که پولیس اردوگاه ایدومینی را منحل گردانید، آن ها به اینجا آمده اند و به یک اردوگاه رسمی نرفته اند.سارا می گوید:« کسی به ما گفت که اردوگاه آنجا خوب نیست. ما می خواستیم از مرز بگذریم، از این رو به اینجا آمدیم. مرز نزدیک است. هرگاه ما به اردوگاهی در تیسالونیکی می رفتیم، دیگر نمی توانستیم از مرز بگذریم.»

به کمک قاچاقبران تقریباً هشت بار به مرز رفته ایم . هربار پولیس مقدونیه آن ها را گرفته و واپس فرستاده است. او و خواهرش در این اردوگاه مشکلات زیاد دارند.

سارا می گوید:« این اردوگاه برای زنان خراب است. ما تنها هستیم و مردی با ما نیست، شوهری و برادری با ما نیست و ما پول نداریم. برای ما مزاحمت خلق می کنند.»

وقتی که شما پول ندارید، قاچاقبران می خواهد نوع دیگر پرداخت شود. سارا می گوید« برای آن که از مرز بگذریم، ما به پول ضرورت داریم و چون ما پول نداریم ... بنابراین ... خب...»

کاترینه کیتیدی، سخنگوی سازمان پناهجویان ملل متحد در یونان از این امر متعجب نیست.

کاترینه کیتدی می گوید:« ازهمه یونان برای ما به طور منظم گزارش می رسد که آن زنانی که محافظت نمی شوند مورد حملات جنسی قرار می گیرند. علاوه براین، این شامل خشونت علیه زنان در درون خانواده مانند به اصطلاح " سکس برای بقا" و مزاحمت نیز می گردد.»

" سکس برای بقا" عبارت از تحمل خشونت جنسی است تا معاش تامین گردد که این تحت شرایطی زنان را به ارتکاب فحشا مجبور می گرداند. کاترینه کیتیدی می گوید: اینکه آیا چنین حملاتی صورت می گیرد و یا نه مستقیماً به وضعیت در اردوگاه پناهندگان ارتباط دارد.

کاترینه کیتیدی می گوید:«در صورتی که مکانی که پناهجویان در آنجا آورده شده اند، به طور درست انتخاب نشده باشد، خطر خشونت جنسی افزایش می یابد.تشناب ها، محل های رخت شویی باید به خوبی روشن گردند، همچنان در صورت لزوم بخش های جداگانه برای زنان و اطفال در یک محل مطمئن اختصاص داده شود، در جایی که مددگار اجتماعی وجود دارد، می توان با آن ها روی این مشکل صحبت کرد و کمک روانشناختی به دست آورد.»

در اردوگاه های نا آرام مانند ایدومینی و چارا، چنین امری اصلاً ممکن نیست. درعین زمان این اردوگاه ها برچیده شده اند. برای پناهجویانی که در آنجا زندگی می کردند، ادارات یونانی با عجله زیاد در ساختمان های کارخانه های کهنه و یا سربازخانه های متروک اردوگاه جدید ساختند. اما غالباً در این جاها نیز وضعیت برای زنان مناسب نیست.

به طور مثال در اتاق های بزرگ فابریک سگرت سازی قدریمی اوریوکاسترو در حاشیه تیسالونیکی چنین اردوگاهی ساخته شده است. انجیلیکی کوسموتوپولو در معاینه خانه ای که در نهایت یک تالار قرار دارد، برای سازمان داکترهای جهان کار می کند. او می گوید اوضاع برای زنان نهایت متشنج است.

انجیلیکی کوسموتوپولو می گوید:«در اینجا برای هرکس دشوار است، اما به خصوص برای زنان دشوار تر است. آن ها از یک فرهنگ می آیند که به حریم خصوصی زیاد ضرورت دارند و در اینجا وجود ندارد. این موجب فشار روانی بر داکتران می شود. همچنان وضعیت حفظ الصحه عمومی برای آن ها در اینجا بسیار اضطراب آور است.»

وضعیت برای زنان در اردوگاه دیاواتا که پنج کیلومتر از اینجا دور است، بهتر می باشد. این اردوگاه از ماه فبروری به اینسو وجود دارد. خیمه ها و کانتینر ها در آفتاب سوزان قرار دارند. اما سبرینا میجد که برای سازمان پناهجویان ملل متحد در اینجا کار می کند، می گوید:« ما یک بخش داریم که در آن مادران با اطفال خرد سال شان می توانند خلوت کنند. درجای دیگر چنین چیزی نیست.»

علاوه براین دوایر دولتی و سازمان های امدادی با نمایندگان اقوام مختلف در اردوگاه همکاری می کنند. آن ها باید مترصد باشند که برای زنان شان چیزی اتفاق نمی افتد.

عبیر البدوی که از سه ماه به اینسو در دیاواتا است، می گوید: با آن که وضعیت در اینجا بهتر است، باو جود این، حالت بسیاری زنان قابل تشویش است. این درحالی است که شوهرش، دختر چهار ساله اش و دو فرزند خواهرش قبلاً به آلمان رفته اند.

خانم عبیرالبدوی می گوید:« دراین جا فعالیتی برای زنان وجود ندارد؛بسیاری همان طور در خیمه های شان می مانند. یگان زن که سه چهار طفل دارند، شوهرش شان با آن ها نیست. آن ها پول و هیچ چیزی ندارند.»

قبل از ظهر این تحصیلیافته بیولوژی در این اردوگاه با اطفال بازی می کند و به آن ها درس انگلیسی می دهد. او نمی خواهد که بیکار بماند.عبیر البدوی می گوید:« من نمی دانم که چند ماه دیگر باید انتظار بکشم. دو دختر کوچکم مادر شان را می خواهند. این برای من دشوار است. من 27 ساله بوده و در عمل سه طفل دارم.»

تاحال ملل متحد در مورد حملات جنسی در اردوگاه دیاواتا چیزی نشنیده است. با اینهم سازمان پناهندگان ملل متحد نگران آنست که مبادا زنانی که مورد خشونت جنسی قرار گرفته اند از ترس اینکه واپس فرستاده نشوند، از این مساله سخن نگفته باشند. کاترینه کیتیدی می گوید:« بسیاری از پناهجویان یک حق اقامت سی روزه دارند. در صورتی که این مدت انقضا یابد، می تواند این امر بر تصمیم شان دایر بر اطلاع دادن از حملاتی موثر باشد که بر آن ها صورت گرفته است.»

دو هفته پیش اداره پناهجویان یونان یک اصول ثبت نام یا راجستریشن جدید را روی کار آورد. آن پناهجویانی که می خواهند در یونان درخواست پناهندگی بدهند، می توانند یک حق اقامت طولانی تر به دست آورند. سازمان پناهجویان ملل متحد امیدوار است که در آن صورت بتوان برحملاتی که صورت می گیرند روشنی انداخت و مرتکب آن را مورد بازخواست و پیگرد قرار داد.