شریفه ۱۹ ساله که پدرش را در یک انفجار انتحاری از دست داده است، می گوید وقتی شنید که طالبان به وارثان انتحاری‌ها پاداش داده اند، گریه کرد: «هرکسی که باشد جگرخون می‌شود. وقتی شنیدم گریه کردم به خاطری که به جای کمک و دلجویی از ما، از کسانی قدردانی کردند که قصداً خود و دیگران را کشتند.»

سراج الدین حقانی، سرپرست وزارت داخله طالبان مهاجمان انتحاری این گروه را «قهرمانان وطن و اسلام» خواند. او در محفلی که در هوتل کانتیننتال برگزار شده بود، برای هر خانواده انتحاری ۱۰ هزار افغانی پول نقد و یک نمره زمین وعده داد.

خانواده هشت نفره شریفه پس از مرگ پدرش با دشواری بسیار زیاد مواجه شد. او می‌گوید پس از آن حادثه خانواده‌اش روز خوش ندیده است: «مادر و برادرم مریض شدند و تکلیف عصبی پیدا کردند. بعد از پدرم زندگی ما خراب شد.»

شریفه می‌گوید مادرش پس از مرگ پدرش همیشه مریض است و دوای آرامش بخش مصرف می‌کند: «تا یک و نیم سال بعد از مرگ پدرم جگرخونی در خانه زیاد بود. برادرم همیشه جایش در شفاخانه بود. او همیشه جیغ می‌زد.»

از مهاجمان انتحاری و خانواده‌های آن‌ها در حالی بزرگداشت و قدردانی می‌شود که هزاران خانواده‌ای که عزیزان شان را در حملات انتحاری در ۲۰ سال اخیر از دست داده اند، هیچ کمکی دریافت نکرده و هنوز زخم‌های شان التیام نیافته است.

شریفه گفت وقتی پدرش را از دست داد، یگانه منبع عایداتی خانواده که معاش پدرش بود نیز از دست رفت و بعد از آن مادرش مجبور شد در خانه‌های مردم کار کند. او گفت: «برای ما بسیار مشکل است. پول نداریم و بعضی وقت‌ها خواهرانم گرسنه می‌مانند.»

هرچند از آن حادثه بیش از سه سال گذشته است، ولی شریفه می‌گوید وقتی خانواده و دوستان از پدرش قصه می‌کنند، خود را به گوشه‌ای می‌رساند و گریه می‌کند: «پدرم همیشه مرا به درس خواندن تشویق می‌کرد. او همیشه منتظر می‌نشست تا من از مکتب دوباره به خانه برگردم بعد باهم غذا می‌خوردیم. ولی حالا هیچ کسی را ندارم.»

این حمله در سال ۱۰۱۸ توسط طالبان بر کارمندان وزارت داخله انجام شد و مهاجم انتحاری با استفاده از یک امبولانس، کارمندان وزارت داخله را هدف قرار داد. مسئولیت این حمله را طالبان به عهده گرفتند. در آن حمله ۹۵ تن کشته شدند و ۱۸۵ تن دیگر زخم برداشتند.

خوشی هایی که به غم تبدیل شدند

عزیز، باشنده کابل، در یک حمله انتحاری در ماه مارچ سال ۲۰۱۸ دو پسرش را از دست داد. در آن روز یک مهاجم انتحاری کسانی را که در میله نوروز شرکت کرده بودند، هدف قرار داد. در این حمله ۲۶ تن کشته شدند و ۱۸ تن دیگر زخم برداشتند. هرچند مسئولیت آن حمله را گروه داعش به عهده گرفت، اما برای خانواده‌اش فرقی نمی‌کند که عامل کدام گروه بوده است.

مهدی ۲۴ ساله و روح الله ۹ ساله دو قربانی این حمله بودند. عزیز ۵۶ ساله، پدر این دو قربانی می‌گوید این حادثه زمانی اتفاق افتاد که خانواده برای عروسی و جشن فراغت مهدی آمادگی می‌گرفتند و قرار بود این محفل ۱۸ روز بعد برگزار شود: «ما آمادگی خود را گرفته بودیم تا همزمان جشن عروسی و فراغت را برگزار کنیم.» عزیز می گوید با کشته شدن پسرش خانواده اش از هم پاشید زیرا عروس خانواده نیز آن ها را ترک کرد.

عزیز افزود که پس از کشته شدن دو فرزندش او خانم پیرسالش تنها شدند و از شدت غم و غصه تا مدت‌های زیادی غذای درست نخوردند: «تقریبا یک سال ما غذای درست تهیه نکردیم و هر روز نان و ماست می‌خوردیم.» او می گوید مهدی در کنار پیش بردن درس‌هایش یگانه کارگر خانواده بود: «ما بسیار فقیر شدیم، چون یگانه کارگر خانه پسرم مهدی بود.»

این قربانی حملات انتحاری وقتی شنید که طالبان خانواده‌های انتحارکنندگان را با پول و زمین پاداش داده است، به دویچه وله گفت: «من چیزی برای گفتن ندارم. شما خود قضاوت کنید، آن ها دو جوانم را بدون این که هیچ گناهی داشته باشند، از من گرفتند.» او پس از مرگ فرزندانش امید به زندگی را از دست داده است: «این دنیا برایم هیچ ارزشی ندارد. بیایند مرا هم انتحاری کنند.»

محمد اکرم از دوستان نزدیک عزیز به دویچه وله گفت که این خانواده پس از مرگ دو فرزندش دچار مرض روانی شدید شده اند: «آن‌ها با خود گپ می‌زنند، با خود می‌خندند و وقتی به کوچه می‌روند، نمی دانند کجا می‌روند و دنبال چه هستند.»

این اقدام طالبان در شبکه‌های اجتماعی نیز واکنش‌هایی در پی داشته است. طارق مجیدی یک کاربر توییتر نوشته که تا چند وقت دیگر مردم در کابل شاهد شهرک انتحاری‌ها خواهند بود.

ادامه حملات انتحاری

پس از سقوط حکومت پیشین و پیروزی طالبان، فکر می‌شد که حملات انتحاری در افغانستان پایان خواهد یافت و دیگر کسی قربانی نخواهد شد ولی در هفته‌های اخیر دو مسجد در کندز و قندهار هدف حملات انتحاری قرار گرفتند.

محمد داوود که در حمله انتحاری بر مسجدی در کندز برادر و چند تن از اقاربش را از دست داده است، از آینده نگران است. او می‌گوید خانواده‌های قربانیان خواب ندارند و غذا نمی‌خورند: «فعلا ابتدای این بدبختی است و آینده را خداوند می‌داند.»

او می گوید: «شما فکرش را بکنید که ما در یک روز حدود ۶۰ نفر را زیر خاک کردیم. این واقعا یک فاجعه عمیق است.»