بقایای خمیده وسایط نقلیه در محوطه آهن فروشی میر بابا انداخته شده اند. در کنار قطعات خوردشده جنراتورها، زنجیرهای تانک دیده می شود که متلاشی شده و به آهن پاره تبدیل شده است.

همه این ها قطعات تجهیزات نظامی ایالات متحده امریکا است. امریکایی ها تجهیزات شان را از پایگاه هوایی بگرام برمی‌چینند. این‌جا بزرگترین پایگاه نظامی باقی مانده این نیروها در افغانستان است و هر چیزی را که به همراه نمی‌برند و به نظامیان افغان نمی‌دهند، تا حد امکان تخریب می‌شود. حتی پایگاه‌های کوچک هم کاملا تخریب می‌شوند. 

این کار یک اقدام امنیتی است و امریکایی‌ها می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که این تجهیزات به دست شورشیان نمی‌افتد. اما از نظر میر و ده ها تن دیگر از فروشندگان آهن کهنه در اطراف بگرام این کار یک اسراف غیرقابل بخشش است.

بابه میر گفت: «آن چه که آن‌ها (امریکایی‌ها) انجام می‌دهند، خیانت به مردم افغانستان است. آن‌ها باید این جا را ترک کنند. همینگونه که این واسطه نقلیه را تخریب کردند، (زندگی) ما را نیز ویران کردند».

در حالی که چند هزار تن از نیروهای امریکایی و ناتو در حال خروج از افغانستان و پایان دادن به جنگ ۲۰ ساله در این کشور هستند، در چارچوب یک عملیات لوجستیکی گسترده پایگاه‌های شان را از کشور برمی‌چینند.

نیروهای امریکایی مردمی را به جا می‌گذارند که سرخورده و خشمگین هستند. مردم افغانستان احساس می کنند با میراثی تنها گذاشته شده اند که در آن دست کم قسماً نیروهای امریکایی را مسئول می‌دانند. این میراث یک حکومت عمیقاً فاسد تحت حمایت ایالات متحده امریکا و بی‌ثباتی رو به افزایش است که ممکن است یک بار دیگر به جنگ داخلی بی‌رحمانه بیانجامد.

صاحبان کهنه فروشی‌ها ناراضی هستند، چون حس می‌کنند که می‌توانستند از فروش تجهیزات سالم نفع بیشتری ببرند. اما این حس سرخوردگی در میان عموم مردم افغانستان دیده می‌شود.

نیروهای امریکایی در بگرام که در شمال غرب کابل موقعیت دارد و در پایگاه های دیگر تجهیزات شان را دوباره برمی‌چینند تا به ایالات متحده امریکا پس بفرستند.

ده ها هزار کانتینر فلزی با هواپیماهای باربری «C17» یا از راه زمینی از مسیر پاکستان و آسیای مرکزی از افغانستان خارج می‌شوند. همانگونه که در آخر هفته گذشته ۶۰ هواپیمای «C17» که حامل تجهیزات نظامی بودند، افغانستان را ترک کردند.

مقام‌ها راجع به آن تجهیزاتی که پس برده می‌شود و آن چه که در افغانستان باقی می‌ماند، معلومات نمی‌دهند و آن را سری نگه می‌دارند. مقام‌های امریکایی و غربی گفته اند که بیشتر آن چه که قرار است به امریکا یا کشورهای غربی انتقال یابد، تجهیزات حساسی است که به هیچ وجه در افغانستان جا گذاشته نمی‌شود. مقام های امریکایی و غربی به شرط ناشناس ماندن صحبت می کردند تا بتوانند آزادانه راجع به نیروهای نظامی که افغانستان را ترک می کنند، صحبت کنند.  

تجهیزات دیگر به شمول هلیکوپتر، وسایط نقلیه نظامی، سلاح و مهمات به نیروهای دفاعی و امنیتی افغانستان واگذار می‌شود. برخی از پایگاه های نظامی نیز به نیروهای افغان واگذار خواهند شد. 

اخیرا پایگاه «نیو انتونیک» در ولایت هلمند به نظامیان افغان تحویل داده شد. گفته می‌شود که طالبان کنترول حدود ۸۰ درصد مناطق روستایی این ولایت را در دست دارند.

تجهیزات و وسایطی به کهنه‌فروشی‌ها داده می‌شود که نه ترمیم شدنی اند و نه به دلیل وضعیت خراب شان به نیروهای امنیتی افغانستان واگذار می‌شوند.

براساس یک بیانیه اردوی نظامی ایالات متحده امریکا، تا به حال ۱۳۰۰ قطعه از تجهیزات تخریب شده اند. به گفته یک مقام ایالات متحده امریکا، تعداد این تجهیزات تا پیش از مهلت نهایی خروج کامل نیروهای امریکایی در یازدهم سپتمبر افزایش خواهد یافت. او به شرط عدم ذکر نامش سخن می گفت، چون اجازه نداشت با رسانه ها صحبت کند.

این عملکرد جدیدی نیست. همین اقدامات در سال ۲۰۱۴ نیز انجام شد. در آن زمان هزاران سرباز امریکایی از افغانستان بیرون شدند و ایالات متحده امریکا و ناتو مسئولیت‌های امنیتی را به نیروهای افغان سپردند.

سخنگوی آژانس تدارکات دفاعی اردوی ایالات متحده امریکا در آن زمان گفته بود که بیش از ۱۷۶ میلیون کیلوگرام آهن قراضه از تجهیزات و وسایط نقلیه تخریب شده، به قیمت ۴۶.۵ میلیون دالر به افغان‌ها فروخته شده است.

بابا میر که دکان آهن فروشی دارد، ماه گذشته حدود ۴۰ هزار دالر برای یک کانتینر حامل ۷۰ تن تجهیزات ویران شده پرداخت کرد. 

او به اسوشیتدپرس گفت که از فروش این تجهیزات سود حاصل خواهد کرد. اما او گفت که اگر این تجهیزات تخریب نمی شدند، حتی اگر درست کار هم نمی کردند، می توانست پول به مراتب بیشتری از فروش آن ها به دست بیاورد.

به گفته او، ممکن بود که قطعات موتر را به ترمیمگاه های موتر در سراسر افغانستان فروخت. اما حالا دیگر این کار ممکن است. تجهیزات نظامی و وسایط نقلیه به قطعات آهن قراضه ای تبدیل شده اند که میر به قیمت نازل چند هزار افغانی می فروشد.

سادات، یک فروشنده دیگر آهن کهنه که نخواست نام کاملش را بگوید، گفت که دکان های آهن فروشی در سراسر کشور از تجهیزات تخریب شده نیروهای امریکایی لبریز شده اند.

او گفت: «آن ها هیچ چیز برای ما به جا نگذاشتند. به ما اعتماد ندارند. کشورمان را ویران کردند و فقط ویرانی را به ما به جا می گذارند».

یک مقام غربی که با این پروسه آشنا است، گفت که نیروهای امریکایی در برابر یک تنگنا قرار دارند: واگذاری تجهیزات سالم اما عمدتا از کار افتاده با قبول این خطر که ممکن است آنها به دست نیروهای دشمن بیافتند یا تخریب این تجهیزات و خشمگین کردن شهروندان افغان.

او در ادامه گفت که چندی پیش نیروهای امریکایی دو موتر هاموی را پیدا کردند که به دست دشمن افتاده بودند. آن ها از سوی شورشیان دوباره ترمیم شده و با مواد منفجره پر شده بودند. نیروهای امریکایی این دو موتر را تخریب کردند و پس از این واقعه سیاست تخریب تجهیزات تقویت شد.

اما صاحبان مراکز فروش آهن های کهنه و ده ها تن دیگر که به اینگونه دکان ها می آیند، از خود می پرسند که یک تردمیل (وسیله دوش ثابت) قطعه قطعه شده، شلنگ خاموش کردن آتش که پاره پاره شده یا کیسه هایی که با ریگ پر شده و برای ایجاد موانع استفاده می شدند، چه خطراتی می تواند به بار بیاورد.

ده ها خیمه تکه تکه شده و در راهرو بروی هم انباشته شده اند. در آن نزدیکی کیسه های ویژه حمل سوخت، بقایای جنراتورها، زنجیرهای تانک و قطعات فلزی که به نظر می آید بخش زیرین یک واسطه نقلیه بوده باشد، قرار گرفته اند.

حاجی گل، یک تاجر دیگر آهن کهنه گفت: «آن ها کشورمان را ویران کردند و حالا زباله های شان را به ما می دهند. ما با این زباله ها چه کار کنیم؟»

Me, af (AP)