حفظ فاصله در دوران کرونا نشاندهنده احترام به دیگران است. ما به این وسیله از دیگران محافظت می کنیم. اما وقتی به آن طرف سرک می رویم تا از ارتباط با دیگران خودداری کنیم، احساس بدی پیدا می کنیم. کارهای تحقیقاتی جدید نشان می دهد که فاصله گیری اجتماعی تاثیرات منفی قابل توجهی بر زندگی ما دارد. ویروس کرونا برای انسان ها مشکلات جدی فیزیکی و روحی ایجاد می کند.

درگیر بودن با این بیماری همه گیر مانند این است که سوار موتر باشیم و ندانیم که چه زمانی به مقصد می رسیم. ما در آن صورت فکر می کنیم: «چه مدت دیگر؟ چه زمانی به مقصد خواهیم رسید؟» در این دوران کرونا که معلوم نیست چه زمانی به پایان می رسد، ما در انتظار نجات از این وضعیت هستیم و می خواهیم به زندگی عادی بازگردیم، بدون ماسک و حفظ فاصله از یکدیگر.

در دوران «انفلوانزای اسپانیایی» بین سال های ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۰ شستن دست ها، پوشاندن دهان هنگام سرفه و خودداری از تف کردن به بخشی از عادات مردم تبدیل شد. اما به گفته استیون تیلور، پروفیسور در دانشگاه بریتیش کلمبیا در نتیجه این همه گیری تغییرات دیگری ایجاد نشد. او گفت: «به طور مثال پوشیدن ماسک در مکان های عمومی که در کشورهای غربی اجباری بود، پس از به پایان رسیدن این پاندمی به سرعت فراموش شد».

از نظر مارتین گرون والد، رئیس آزمایشگاه هپتیک در بنیاد پاول فلکسیگ تماس فیزیکی برای انسان ها حیاتی است. او می گوید: «ارگانیسم انسانی فقط از طریق تماس بسیار نزدیک با انسان های دیگر رشد می کند. تماس فیزیکی با دیگران بخشی از دی ان ای بیولوجیکی و اجتماعی ما است که در دوران کودکی مان شکل گرفته است. ما راه مان را به سوی این اشکال ابتدایی ارتباطات پیدا می کنیم و به آن مسیر بازمی گردیم».

ما به خاطر همه گیری کرونا در آغوش گرفتن دیگران را از یاد نبرده ایم. اما سابینه کخ، پروفیسور برای درمان با رقص و حرکت در یکی از دانشگاه های خصوصی هایدلبرگ، می گوید که مردم شاید نخست در زمینه به آغوش کشیدن دیگران اندکی خویشتن داری نشان دهند. این تصمیم که «آیا ما طرف مقابل را در آغوش بگیریم یا نه در سطح ارتباط غیرکلامی رخ می دهد. ما باید درک کنیم که آیا طرف مقابل می خواهد که او را در آغوش بگیریم ».