با وجود این که برده داری در سراسر جهان ممنوع است، انواع مدرن آن هنوز وجود دارد. بیش از ۴۰ میلیون تن در آسیا، افریقا، کشورهای حاشیه خلیج فارس و امریکای لاتین مجبور به کار هستند. برخی از آن ها باید مبالغ هنگف قرضداری خود را پس بدهند. در افریقا یا امریکای لاتین، کودکان به کار در مزارع مجبور می شوند.

به گزارش اداره سازمان ملل برای مبارزه با مواد مخدر و جرائم، قاچاق انسان یک تجارت بزرگ است. در بخش هایی مانند ساخت و ساز و یا معدن، منحصرا از مردان سوء استفاده می شود. در حالی که در اغلب موارد زنان هستند که مجبور به تن فروشی می شوند و برای کار در خانه مورد سوء استفاده قرار می گیرند. اما همه آن ها با تهدید، خشونت و نیرنگ و فریب مجبور به کار می شوند. در بیشتر موارد گزارشی در این باره نشر نمی شود.

برخی اوقات والدین به خاطر فقر و ناداری مجبور به فروش کودکان شان می شوند. در نزدیکی دریاچه ولتا در کشور غنا، کودکان مجبور می شوند به عنوان ماهیگیر کار کنند. والدین به کودکانشان می گویند که آن ها را برای کارآموزی می فرستند. اما در حقیقت، این کودکان مجبور به کار و زندگی در شرایط هولناکی هستند. به گزارش سازمان بین المللی کار حدود ۱۰ میلیون طفل در سراسر جهان به بردگی گرفته شده اند.

به گزارش صندوق بین المللی حمایت از کودکان سازمان ملل «یونیسف»، از هر پنج دختر یکی پیش از رسیدن به سن سن ۱۸ سالگی ازدواج می کنند. همه آن ها مجبور به این کار نمی شوند. اما هر سال میلیون ها دختر خوردسال پیش از رسیدن به سن ۱۵ سالگی مجبور به ازدواج می شوند. در بسیاری از موارد جلو ادامه تحصیل این دختران گرفته می شود و آن ها بدون دریافت هیچگونه معاشی مجبور به کارگری برای خانواده همسرشان هستند.

در سراسر جهان از دختران توسط خانواده های خودشان یا افراد دیگر به عنوان برده های خانگی سوء استفاده می شود. در برخی موارد به خانواده های افراد فقیر وعده داده می شود که کودکانشان در بدل کار در خانه به مکتب فرستاده می شوند. اما همینکه آن ها به همراه برده شدند، در داخل خانه زندانی شده و مجبور می شوند که ۱۲ تا ۱۴ ساعت در روز کار کنند. بسیاری از آن ها قربانی سوء استفاده جنسی می شوند.

قربانیان این نوع برده داری مجبور می شوند برای پس دادن قرضداری خود کار کنند. اما مبلغ این قرض در اغلب موارد افزایش می یابد. حتی اگر تمام اعضای خانواده ها ده ساعت در روز در کارگاه های خشت پزی، معادن یا مزارع کار کنند. براساس برآورد سازمان بین المللی کار، حدود ۳۰ میلیون تن برای پس دادن قرضه شان به عنوان برده کار می کنند. بیشتر این افراد در هندوستان و پاکستان هستند.

خطر سوء استفاده از مهاجران غیرقانونی در سراسر جهان بسیار بالا است. آن ها اغلب نمی دانند که برای دفاع از حقوق شان به کجا مراجعه کنند، معمولا به زبان محل زندگی شان تسلط ندارند و نمی دانند از چه مراجعی کمک بخواهند. شمار مهاجران غیرقانونی که فقط در اروپا به کار در مزارع مشغول هستند، دقیقا مشخص نیست. بسیاری از آن ها در شرایط بسیار بدی زندگی می کنند و برای دریافت مبلغ بسیار اندکی به کار واداشته می شوند.

از فرزندان بردگان افریقایی در موریتانی به عنوان «حراطین» یاد می شود. با وجود این که برده داری در کشور موریتانی در شمال غرب افریقا رسما ممنوع است، خرید و فروش انسان ها هنوز رواج دارد. برآورد می شود که در حال حاضر از ۶۰۰ هزار تن در موریتانی به عنوان کارگر خانگی و یا در بخش زراعت سوء استفاده می شود که به این ترتیب شمار آن ها به یک پنجم کل جمعیت می رسد.

زنان کارگر در شرکت پشم پاکی در کاروانسرایی در منطقه درب خوش ولایت هرات مشغول پاک کردن کرک از پشم مواشی هستند. عکاس: شعیب تنها/ نویسنده: ر.ش

این زنان باید از ساعت هفت صبح تا چهار عصر کار کنند تا فقط ۱۷۰ افغانی دست‌مزد بگیرند. این حقوق برای یک خانواده پنج نفره (تعداد متوسط در افغانستان) بسیار ناچیز است. با این پول فقط می توان ۱۷ عدد نان خشک خرید.

در هرات چندین کارگاه کرک پاکی وجود دارد که گفته می شود بیش از ۲۰۰ زن در آنها کار می کنند. اکثر این زنان بیوه هستند و خودشان سرپرستی خانواده را به عهده دارند. آنها مجبور هستند برای حفظ موقعیت کاری شان اعتراض نکرده و سخت تلاش کنند.

این زنان از آنجایی که از صبح تا شب در زیرزمین های بزرگ و نمناک روی پشم گوسفند و بز کار می کنند، در معرض ابتلا به بیماری های زیادی قرار دارند. مکان هایی که این زنان کار می کنند اکثرا نه سیستم تهویه دارد و نه خودشان ماسک و لباس مخصوصی برای پوشیدن دارند.

کارگران اکثرا در افغانستان بیمه ندارند؛ آنهم این بیوه زنانی که برای کار روزانه شان معادل بهای فقط ۱۷ عدد نان خشک دست‌مزد دریافت می کنند. بسیاری از این زنان به بیماری های تنفسی و بینایی مبتلا شده اند. شایع ترین بیماری بین این زنان سل یا "توبرکلوز" می باشد. این زنان تقریبا به یک مرگ تدریجی و تلاش برای زنده ماندن تن داده اند.

هر یک از این زنان، به قول خود شان، باید در برابر مزدی که می گیرند، روزانه حداقل ۳۰ کیلو پشم را پاک کند. برخی از آنان به این باور هستند که کار یک هفته ای را باید در یک روز انجام دهند.

نسیمه و پریگل می گویند از مجبوریت این کار را می کنند و از این طریق خرج بخور و نمیر خود و خانواده شان را تامین می نمایند. آنها باید پشم سفید را از سیاه جدا کرده، کرک و کشمیره پشم را جدا کرده، آنها را به هم ببافند و بسته بندی کنند و در نهایت پشم را در جوال های بزرگ جاسازی نمایند. هر چهار کیلو کرک در بازار هرات شش هزار افغانی و در چین فقط یک کیلوگرام تا ۸۰ دالر آمریکایی قیمت دارد.

کرک و کشمیره ای که این زنان در این وضعیت پاک می کنند، به کشورهای چین در آسیا و بلجیم در اروپا صادر می شود. سازمان های حامی کارگران وضعیت این زنان را "برده داری مدرن" خوانده و از دولت افغانستان خواهان بازرسی محلات کار این زنان و دیگر کارگرانی هستند که در چنین وضعیت هایی مجبورند کار کنند. اتحادیه های کارگری همواره در افغانستان از وضعیت نابسامان کارگران شکایت دارند.