این زمین است، سیاره ای که مایحتاج انسان ها را فراهم می کند. سیاره ای که امکان زندگی را برای انسان ها میسر کرده است. حدود 8 میلیارد انسان در این کره سبز زندگی می کنند. کمپاین های نهال شانی در روز جهانی زمین در برخی از کشورها راه اندازی می شود.

اما زمین آنچنان که از طریق عکس های ماهواره ای سبز می نماید حالش خوب نیست. این سیاره همواره گرمتر می شود و خشک تر. عامل این گرمی رو به افزایش و خشکسالی نیز به میزان گسترده ای انسان می باشد. هشدارهای زیادی در رابطه با آینده این سیاره داده شده است.

به هر اندازه که شمار انسان ها بر این کره خاکی زیادتر می شود، به همان پیمانه مصرف انرژی، مواد غذایی، آب و تولید زباله ها نیز بیشتر می گردد. این همه باعث به میان آمدن تغییرات اقلیمی و تغییرات اکوسیستمی در زمین می گردد که نهایتا به بدتر شدن وضعیت زندگی خود انسان ها می انجامد.

افزایش گازهای گلخانه یی خطرناک ترین عامل گرمتر شدن زمین خوانده می شود. این گازها از کارخانه های صنعتی به وجود می آیند. خطرناکترین این گازها "CFC" و "CO2" می باشند. گازهایی که لایه محافظتی اوزون را در جو زمین آسیب می رسانند و باعث عبور اشعه ماورای بنفش از خورشید به زمین می گردند.

سازمان نظارت بر تغییرات اقلیمی ملل متحد به طور متواتر نشست های جهانی را برگزار می کند تا از گرمتر شدن زمین جلوگیری شود. این سازمان همواره به کشورها و ملت ها در مورد نقش آنان در تغییرات محیطی شان هشدار می دهد. ملل متحد در سال 1990 کنوانسیون یا میثاقی را برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی به تصویب رسانده است که همه کشورها موظف به رعایت آن می باشند.

در نشستی که در سال 1992 از سوی سازمان ملل در "ریو دو ژانیرو" برگزار شد، 154 کشور جهان به عضویت این پیمان درآمدند. حالا تعداد این کشورها به 192 رسیده ‌است. هدف این پیمان تنظیم کردن میزان گازهای گلخانه‌ یی در اتمسفر تا حدی است که زمین فرصت اکوسیستم چرخ طبیعی خود را باز یابد.

کشورهایی که عضو این پیمان هستند به سه دسته کشورهای عضو پیمان یک، کشورهای عضو پیمان دو و کشورهای در حال توسعه دسته بندی می شوند. کشورهای عضو پیمان یک و دو کشورهایی صنعتی هستند که مکلف به کاهش تولید گازهای گلخانه یی اند. این کشورها اگر به میزان تعیین شده دست نیابند باید در برنامه های کاهش گازهای گلخانه یی سرمایه گذاری کنند. کشورهای در حال توسعه به کاهش فوری این گازها موظف نیستند.

پیمان کیوتو نیز یکی از پیمان های مهم سازمان نظارت بر تغییرات اقلیمی ملل متحد می باشد. این پیمان در سال 1997 به تصویب رسید و در حال حاضر 38 کشور جهان عضو آن می باشند. افغانستان اگر چه کشوری در حال توسعه می باشد و صنعتی نیست، اما در ماه جون سال 2013 این پیمان در این کشور نافذ شد. افغانستان در سال های اخیر 0.13 درجه سانتی گراد گرمایش اقلیمی داشته است. این کشور از مزایای این پیمان بهره مند خواهد شد.

بزرگترین کشورهای صنعتی جهان که بیشترین آلاینده های محیط زیستی و گازهای گلخانه یی را تولید می کنند، ایالات متحده امریکا و چین می باشند. برخی از کشورهای صنعتی جهان از جمله روسیه، جاپان، کانادا و زیلاند نو از این پیمان خارج شده اند. اما با آن هم سازمان ملل در نشست سال گذشته اش در دنمارک این پیمان را با حضور نمایندگان 200 کشور جهان تمدید کرد.

گازهای گلخانه یی مانند، میتان، کاربن دای اکساید و نایتروجن... که برخی از آنها حتی هزاران سال می توانند در جو زمین باقی بمانند، علاوه بر تاثیرشان بر گرمایش زمین و آسیب رساندن به آن باعث مرگ زودرس انسان ها نیز می شوند. در یک مطالعه آماری جدید پیشبینی شده که کاهش گازهای گلخانه یی می‌ تواند تا سال 2100 میلادی هر سال از 3 میلیون مورد مرگ ‌و میر زودرس در انسان‌ ها پیشگیری کند.

همه ساله مردم زیادی در سراسر جهان در بیست و دوم اپریل با راه اندازی گردهمایی، راه پیمایی و برگزاری مراسم مختلف از روز جهانی زمین تجلیل می کنند. همه ساله مردم شعارهای زیادی را به همراه دارند، اما این که چقدر به این شعارها عمل می شود مورد بحث است.

زمین همچنان در حال گرم شدن است. سونامی ها، زلزله ها، توفان ها، خشک سالی و قحطی و دیگر رویدادهای طبیعی همه گواه این می باشند که سیاره مان دستخوش تغییرات زیادی شده است.

با این همه هنوز هم انسان هایی هستند که به آینده سیاره شان فکر می کنند و همه ساله در این روز در سراسر جهان برنامه های مختلفی را برای یادآوری نیاز به حفاظت از سیاره زمین برگزار می کنند. این گروه از کودکان با کمک معلمان شان در روز جهانی زمین، زباله ها را جمع می کنند.

این هم جوانی هندی است که در روز جهانی زمین، سرش را همانند این سیاره تزئین کرده و در مراسم شرکت کرده است.

محققان و کارشناسان در سازمان های بین المللی که برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی کار می کنند می گویند که جلوگیری از تغییرات اقلیمی در سیاره انسان ها باید جدی تر گرفته شود. آنها همکاری بین المللی و عملی را در این زمینه کارساز می دانند.