نخستین هدف تعیین شده، پایان بخشیدن به فقر «در همه اشکال‌اش و در همه جا» است. این هدف در واقع تداوم اهداف هزاره ملل متحد است که در آن گفته شده بود گرسنگی شدید تا سال ۲۰۱۵ به نصف کاهش یابد. در مورد این که رسیدن به این هدف چقدر عملی است، اختلاف نظر وجود دارد.

براساس آمار سازمان خوراکه و زراعت ملل متحد، حدود ۸۰۰ میلیون نفر در جهان غذای کافی برای خوردن ندارند. از زراعت پایدار و توسعه روستایی به عنوان عواملی یاد شده که می‌تواند در پایان بخشیدن به گرسنگی تا سال ۲۰۳۰ کمک کنند.

هر پنج ثانیه نوزادی در جهان جان می‌بازد. هر سال حدود ۶.۶ میلیون کودک زیر پنج سال و ۳۰۰ هزار زن در جریان حاملگی و در جریان زایمان جان می‌دهند. با تدابیر کوچک می‌توان از مرگ و میر مادران جلوگیری کرد. قرار است تا سال ۲۰۳۰ همه به خدمات صحی، دارو و واکسین‌ها دسترسی یابند.

فرقی نمی‌کند پسر یا دختر، فقیر یا غنی، تا سال ۲۰۳۰ قرار است همه به آموزش مکتبی دسترسی داشته باشند تا فرصتی برای آینده کاری آن‌ها مهیا شود. زنان و مردان، بدون توجه به زمینه‌های اجتماعی، تعلقیت قومی و معلولیت‌ها باید دسترسی میانه به درس و تحصیل داشته باشند.

زنان باید قادر باشند که به شکل مساوی با مردان در سیاست و زندگی عمومی اشتراک کنند. خشونت خانوادگی و ازدواج‌های اجباری باید پایان یابد و همه زنان باید به خدمات برنامه‌ریزی خانوادگی و جلوگیری از بارداری دسترسی یابند که البته این مورد در برخی حلقات دینی مورد مناقشه قرار دارد.

تخمین‌های ملل متحد نشان می‌دهد که تقریباً ۷۵۰ میلیون نفر در جهان به آب پاک آشامیدنی و یک میلیارد نفر به امکانات حفظ‌الصحه مانند تشناب و دستشویی دسترسی ندارند. قرار است تا سال ۲۰۳۰ آب پاک و خدمات حفظ الصحه برای همه فراهم شود. منابع آب باید پایدار باشد و اکوسیستم مورد محافظت قرار بگیرد.

تا سال ۲۰۳۰ همه باید به برق و دیگر اشکال انرژی، ترجیحاَ انرژی‌های پاک، دسترسی داشته باشند. عرضه انرژی در جهان باید دو برابر شود و زیرساخت‌های مورد نیاز ایجاد گردد، به خصوص در فقیرترین کشورها. حدود ۱.۳ میلیارد نفر در جهان هنوز دسترسی به برق ندارند.

این مصوبه خواستار فرصت‌ها و شرایط کاری منصفانه برای مردم جوان و پایان بخشیدن به کار کودکان مطابق استندردهای بین‌المللی کار شده است. این شامل کشورهای صنعتی و در حال توسعه می‌شود.

زیرساخت‌های بهتر برای توسعه اقتصادی موضوعی است که همه از آن نفع می‌برند. اما صنعتی‌سازی باید از لحاظ اجتماعی و محیط زیستی پایدار باشد، کارهای بهتر ایجاد کنند و زمینه نوآوری را فراهم سازد. دست یافتن به این هدف می‌تواند در عدالت اجتماعی پایدار کمک کند.

براساس آمار ملل متحد، بیش از نیم رشد اقتصادی متعلق به یک درصد جمعیت جهان است. فاصله میان فقرا و ثروتمندان همواره افزایش یافته است. پالیسی توسعه بین‌المللی قرار است به نیم فقیرترین جمعیت‌هایی که در فقیرترین کشورها زندگی می‌کنند کمک کند.

براساس این هدف، محیط‌های مسکونی سازگار با محیط زیست که مردم توانایی پرداخت هزینه آن را داشته باشد، باید شاخصه اصلی شهرهای آینده باشد. مراکز شهری خصوصاً در کشورهای در حال توسعه باید بیشتر پایدار و سبز باشند. این کشورها قرار است کمک‌هایی برای ساخت و سازهای مقاومت در برابر فاجعه‌های طبیعی دریافت کنند.

این هدف در مورد بازیافت، استفاده مجدد از منابع و کاهش ضایعات خصوصاً در بخش تولید مواد غذایی است. همگی در برابر این هدف مسئولیت دارند. منابع باید به شکلی مورد استفاده قرار بگیرند که هم از نظر محیط زیستی و هم از نگاه اجتماعی پایدار باشند و کمک‌های دولتی (سبسایدی) به انرژی‌های فسیلی باید پایان یابد.

توافق جهانی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه و تطابق با تغییرات اقلیمی یک ضرورت است. کشورهای توسعه یافته باید به کشورهای فقیر در بخش تکنولوژی و مالی کمک کنند تا به این هدف دست یابند. این کشورها در عین زمان باید میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را شدیداً کاهش دهند.

ایکوسیستم در اقیانوس‌های جهان در حال فروپاشی است و در این زمینه نیاز به اقدامات فوری است. تا سال ۲۰۳۰ باید اقداماتی روی دست گرفته شود تا از ماهی‌گیری بیش از حد، ویرانی مناطق ساحلی و تنوع زیستی دریایی جلوگیری شود. هدف این است که تا سال ۲۰۲۵ از آلودگی ناشی از زباله‌ها در ابحار و اقیانوس‌ها کاسته شود.

اعضای ملل متحد باید به فرسایش گسترده محیط‌زیستی رودخانه‌ها، جنگلات و تنوع زیستی پایان بدهند. تا سال ۲۰۳۰ منابع آبی، جنگلات و زمین باید بهتر مورد محافظت قرار بگیرند و استفاده از منابع طبیعی به صورت اساسی تغییر کند.

همه باید در نزد قانون برابر باشند. نهادهای ملی و سازمان‌های بین‌المللی باید مشترکاَ کار کنند تا از خشونت، ترور، فساد و جرایم سازمان‌یافته جلوگیری شود. تا سال ۲۰۳۰ همه باید از حق داشتن هویت قانونی و سند تولد برخوردار باشد.

کشورهای توسعه یافته باید ۰.۷ درصد تولید ناخالص داخلی خود را برای کمک به کشورهای در حال توسعه اختصاص بدهند؛ نکته‌ای که در اهداف هزار ملل متحد نیز گنجانیده شده بود. در آلمان فعلاَ تنها ۰.۳۹ درصد تولید ناخالص داخلی به کمک‌های توسعه‌ای اختصاص داده می‌شود. تنها هفت کشور تا به حال توانسته اند به مرز ۰.۷ درصدی برسند. این کشورها عبارتند از ناروی، دنمارک، لوکزامبورگ، سویدن و بریتانیا.