گوردو نخستین میمونی که سال ۱۹۵۸ به فضا رفت، از این سفر زنده برنگشت؛ اما خانم بیکر و ابل بخت بهتری در چنین سفری داشتند. هردو میمون ماه می سال ۱۹۵۹ از سفر ۱۵ دقیقه ای که ۹ دقیقه آن را در خلای قوت جاذبه یعنی " بی وزنی" سپری کرده بودند، سلامت برگشتند.

پس از این سفر در مدار زمین، مس بیکر و ابل هردو زنده و سلامت به زمین برگشتند. هردو میمون در فاصله ۵۰۰ کیلومتر دور از زمین برای "بی وزنی" یا خلای قدرت جاذبه زمین مورد آزمایش قرار گرفتند. اما ابل زمان کوتاهی بعد از نشست به زمین حین یک عملیات جان خود را از دست داد. مس بیکر، که در تصویر دیده می شود، سال های بیشتر زندگی کرد و در نهایت سال ۱۹۸۴ پس از یک عمر پرثمر در ۲۷ سالگی درگذشت.

برخلاف مس بیکر و ابل، میمون خانواده رزوس به نام سم را برای آزمون " بی وزنی" به فضا نبرده اند. از این میمون کوچک که در کپسول مریکوری امریکایی به فضا پرتاب شد، برای آزمایش چگونگی کارکرد سیستم های نجات استفاده صورت گرفت. سم و یک میمون مؤنث دیگر از همین خانواده به نام مس سم از این پرواز مؤفق به زمین برگشتند.

پس از میمون های قبلی هم اولین میمون از خانواده شامپانزه بود که در سال ۱۹۶۱ به فضا فرستاده شد. او هم شش دقیقه حالت رهایی و بی وزنی را تجربه کرد. مأموریت او یکی از مهمترین مأموریت ها بود. در همان سال ناسا آزمون سفر فضایی را با آلن شیپارد فضانورد به انجام رساند. با این شامپانزه و لباس فضا نوردی که مخصوص او ساخته شده بود، تشخیص داده شد که اورگانیسم بدن چگونه می تواند بی وزنی را تحمل کند.

استفاده از میمون ها کافی بود. روس ها دراستفاده از حیوانات فضا نورد یک گام پیشتر بودند. اما روس ها سگ ها را ترجیح می دادند. لایکا سگی بود که در چوکات مأموریت شوروی اسپونتیک ۲ در سال ۱۹۵۷ به فضا پرتاب شد. او اولین چهارپایی بود که به فضا رفت. اما لایکا از این پرواز زنده برنگشت و فقط چند ساعت بعد از پرتاب به فضا درگذشت.

شوری در ادامه هم سگ ها را در این زمینه مورد آزمایش قرار داد؛ اما تحت شرایط بهتر. به این ترتیب سال ۱۹۶۰ مؤفق شدند تا دو سگ دیگر به نام های اشترلکا و بـِلکا را به فضا پرتاب کنند و دوباره زنده به زمین برگردانند. اشترلکا اولین سگی است که از پرواز به فضا زنده برگشت و این مورد نه تنها سبب شهرت او در کشورش شد، بلکه در سال ۱۹۶۱ دختر کنیدی رئیس جمهور ایالات متحده یکی از جوجه های او را هدیه گرفت.

بعد از میمون، تنها سگ ها نبودند که به فضا پرتاب شدند؛ زیرا ده سال قبل از آن در سال ۱۹۴۷ مگس های میوه نیز به عنوان سرنشین یک موشک فضایی به فضا رفته بودند. و طبعاً، هیچ یک از ده حشره مذکور از این پرواز زنده برگشتند.

اکنون با آنکه خوشبختانه آزمایش حیوانات به شمول میمون ها و سگ ها در فضا به پایان رسیده است؛ اما ناسا کاملاً از چنین آزمایش هایی دست برنداشته است. در حال حاضر حیوانات مورد آزمون به مراتب کوچکتر اند. سال ۲۰۰۷ سازمان فضانوردی اروپا نیز یک گروهی از خرسک ها را برای دوازده روز به فضا فرستاد. این حیوانات در خلای تشعشع مصنوعی قرار داده شدند. تقریباً همه آنان از این آزمون مؤفقانه بدر شدند.