الکساندر هریسکویچ قبلاً تعطیلات اش را در شهر فاجعه زدۀ چرنوبل اوکرایین و در کوریای شمالی سپری کرده است. چنانکه این مرد فرانسوی 31 ساله کارشناس فن آوری اطلاعات، خودش می گوید: تابستان امسال به حیث «توریست مناطق فاجعه زده» به افغانستان سفر کرد.

هریسکویچ به خبرگزاری آلمان یا دی پی ای گفته است: «من مناطق دشوار را دوست دارم، چونکه انسان در آنجاها می تواند بیشتر تجارب انسانی را کسب کند. چونکه می توان انسان های واقعی و جامعه دیگر را دید». او می گوید: «توریست مناطق فاجعه زده به جاهایی می رود که توریستی نیستند، زیرا تاریخ دشواری دارند... آنچه من بیشتر به آن علاقه دارم، نحوه زندگی انسان هاست».

کسان زیادی به حیث توریست مناطق فاجعه زده به افغانستان نمی روند. با اینهم احمد ویس کارمند اداره توریستی دولتی (گرزندوی) می گوید، از ماه جنوری به اینسو 1400 توریست در مناطق مصون این کشور به سیاحت پرداخته اند. در سال های اول پس از تهاجم نظامی ایالات متحده امریکا، هزاران توریست از افغانستان دیدار می کردند. کارمند یک شرکت توریستی خصوصی می گوید که امروز شمار توریست ها کم شده است. آنانی که به حیث توریست هم می آیند بیشتر می خواهند از جاهای تاریخی مانند کاخ ها، قلعه ها، مساجد و یا جهیل ها دیدار کنند.

توریست هایی مانند هریسکویچ موارد منحصر به فردی اند. اخیراً یک توریست چکی تصمیم گرفت همچون Couch-Surfer "کوچ سرفر" به افغانستان سفر کند. "کوچ سرفر" یک شبکه انترنتی رایگان برای توریست ها است که می توانند با کاربران انترنت در کشور هدف به صورت مجانی تماس بگیرند. او توانست در کابل در یک خانه شخصی جایی برای بود باش اش پیدا کند. اما سفرش به سوی جنوب کشور به سمت ولایت های قندهار و هلمند صورت نگرفت. زیرا او از طریق "کوچ سرفر" کسی را برای تماس گرفتن نیافت.

انگیزه سفر اولیور هایلواگن کمتر متهورانه به نظر می رسد. این منتقد موضوعات هنری و فرهنگی اهل برلین نیز به حیث توریست به افغانستان سفر کرد. هرچند او کدام دوست شخصی ای در آنجا نداشت، اما هرگز برای وی حادثۀ بدی اتفاق نیفتاد. این باشنده برلین در میدان هوایی کابل به خبرنگار "دی پی ای" گفت: «من در پی ماجرا و درد سر نیستم، همچنان من هرگز در مناطق آشوب زده و مناطق ممنوعه سفر نمی کنم».

او می گوید: «اکنون برانکس (در شمال نیویارک) بسیار خطرناکتر از کابل است». او قبلاً در جنوب شرق آسیا، بوسنیا، مدغاسکر و کانگو بوده است، زیرا می خواسته این مناطق را قبل از آن ببیند که در گیر جهانی شدن شوند. «من عادتاً در پی دیدن زیرساخت های سنتی و غیر مشهوری هستم که در آن توریست ها، مهمانخانه ها، دکان هایی برای خریداری سوغات و یا سالون های خاص موسیقی وجود نداشته باشد».

نمی توان گفت که سفر و سیاحت به افغانستان همیشه پایان خوشی دارد. بنابر حضور شورشیان بخش هایی از این کشور برای توریست ها بسیار خطرناک می باشند. یک زن و شوهر از امریکای شمالی که از وسایل نقلیه عمومی استفاده می کردند و شب شان در قریه ای می گذراندند، از ماه اکتوبر به اینسو مفقود الاثر می باشند. سر انجام این را می توان در ولایت میدان وردک دید که گاهگاهی خارجیان در آنجا یا کشته و یا اختطاف می شوند.

هریسکویچ توریست فرانسوی در کابل در خانه دوست اش زندگی می کرد که یک دیپلومات اروپایی است. او ازمناطق دیدنی ای که در گرد ونواح دیده است ، حکایت می کند. درجمله آنها یکی هم بند قرغه است که از پایتخت چندان فاصله ای ندارد. او بعد تر دانست که در این محل میله و تفریح مردم فقط اندکی پیش، بیش از 30 نفر هدف حمله طالبان قرار گرفتند. این مرد فرانسوی می گوید: «ما افغانستان را به حیث یک کشور جنگزده می شناسیم که هر روز در آنجا حمله انتحاری صورت می گیرد. در حالیکه چنین نیست، بلکه زندگی روزمره مردم کاملاً از آنچه فرق دارد که در رسانه ها نشان داده می شود».

او از هر سفرش برای دوستانش در فرانسه پست کارت می فرستد. او می گوید: «وقتی که در کوریای شمالی بودم، می دانستم که این پست کارت ها سانسور می شوند. بنابر این من روی آن نوشتم: زیر قیادت رهبر بزرگ، این کشور ترقی کرده است. دوستانم پست کارت مرا بدست آوردند».

«من شنیده ام که پست افغانستان بدترین وضع را در جهان دارد. من انتظار دارم تا ببینم پست کارت های را که فرستاده ام دوستانم به دست می آورند، یا نه؟». دوماه از آن زمان می گذرد، هنوزهم آنها منتظر اند تا پست کارت حامل سلامهایم از تعطیلات در افغانستان را بدست آورند.