دیگو آرماندو مارادونا در هنگام مرگ ۶۰ سال داشت. او که احتمالا بهترین بازیکن فوتبال در سطح جهانی بود، در خانه یی در شهر تیگره ارجنتاین به دلیل ایست قلبی درگذشت. نه تنها کشورش ارجنتاین به دلیل مرگ وی در غم و اندوه است، بلکه علاقمندان دنیای فوتبال سراسر جهان به دلیل از دست دادن او غمگین اند.

همه چیز با باشگاه فوتبال آرژانتینوس جونیورز آغاز شد. دیگو‌، این بازیکن با استعداد سپس از آن به بوکا جونیورز در بوئنیس آیرس، باشگاه مورد علاقه پدرش رفت. جایی که او در سال ۱۹۸۱ میلادی قهرمان سرعت شد. اما ارجنتاین برای دیگو دیگر کافی نبود، او سپس به دنیای بزرگ فوتبال جهان وارد شد. دیگو بعدا به اروپا به باشگاه فوتبال بارسلونای اسپانیا رفت.

انتقال مارادونا به بارسلونا در سال ۱۹۸۲ برای این باشگاه ۷.۳ میلیون دالر هزینه برداشت که در آن زمان یک رکورد بود. اما مارادونا در بارسلونا خوش نبود. او با اودو لاتک، مربی آلمانی (سمت راست) چندین بار جدال کرد. مارادونا زندگی شبانه در خانه جدید را دوست داشت. بعد از سه سال حضورش در بارسلونا پایان یافت و مارادونا تصمیمی را اتخاذ کرد که احتمالا بهترین تصمیم زندگی اش بود.

مارادونا در ماه جولای سال ۱۹۸۴ به قیمت ۲۴ میلیون مارک آلمانی به باشگاه فوتبال ناپولی پیوست. این باشگاه ایتالیایی قبل از مارادونا هیچگاه قهرمان نشده بود. در آنجا مارادونا در میان سال های ۱۹۸۴ و۱۹۹۱ بزرگترین موفقیت های حرفه باشگاهی اش را به شمول عنوان قهرمانی این باشگاه در سال ۱۹۸۷ و ۱۹۹۰ و همچنین فتح جام یوفا در سال ۱۹۸۹ جشن گرفت.

مارادونا در باشگاه ناپولی برای هوادارنش یک قهرمان مردمی باقی ماند. اما زمانی هم او به دلیل مصرف کوکائین و ارتباط با کامورا که یک باند تبهکار و سازمان یافته در ایتالیا بود از رقابت ها محروم شد. مارادونا از یک زندگی در کنار محرومیت از رقابت ها لذت برد، این کار به محبوبیت او نیز لطمه یی وارد نکرد.

مارادونا در جام جهانی سال ۱۹۸۶ در مکسیکو، جام قهرمانی را برای ارجنتاین به ارمغان آورد. او بالاخره ستاره فوق العاده در دوران ورزشی اش بود. انگلیس ها تا امروز هم دلخورند که او در یک چهارم نهایی جام جهانی در سال مذکور گل معروف به «دست خدا» را زد. سپس او یکی از تماشایی ترین گل های تاریخ فوتبال را به ثمر رساند. مارادونا بعدا به عنوان بهترین بازیکن انتخاب شد.

سخت ترین ساعات زندگی دیگو مارادونا شکست در فینال مسابقات جام جهانی در برابر آلمان (۰:۱) در سال ۱۹۹۰ در ایتالیا بود.

مارادونا پیش از بازگشت به زادگاه خود ارجنتاین در سال ۱۹۹۲ به مدت یک سال به باشگاه سویا رفت. سپس فقط پنج بازی برای باشگاه فوتبال «نیولز اولد بویز» در ارجنتاین بازی کرد. به تاریخ ۲ فبروری سال ۱۹۹۴ او با یک تفنگ بادی به خبرنگارانی شلیک کرد که در نزدیکی خانه او جمع شده بودند و به همین دلیل به ۳۴ ماه حبس تعلیقی محکوم شد.

مارادونا در باشگاه بوکا جونیورز که او همواره علاقه مند آن نیز باقی ماند، در ۲۵ اکتوبر ۱۹۹۷ آخرین بازی حرفه یی اش را انجام داد. پیش از آن مارادونا به دلیل دوپینگ ۱۵ ماه از شرکت در مسابقات محروم شده بود. او به تاریخ ۳۰ اکتوبر ۱۹۹۷ در سالروز تولدش، پایان رسمی شغل ورزشی اش را اعلام کرد.

مارادونا گرچه تجربه کمی به عنوان سرمربی داشت، اما در اکتوبر ۲۰۰۸ به عنوان مربی تیم ملی ارجنتاین منصوب شد. تیم مارادونا در مرحله یک چهارم نهایی در جام جهانی ۲۰۱۰ در فرانسه با نتیجه (۰:۴) مغلوب آلمان شد. در پایان ماه جولای مارادونا از سر مربیگری تیم آرجنتاین کنار گذاشته شد. سپس او شانس خود را در چند باشگاه دیگر از جمله باشگاهی در مکسیکو امتحان کرد.

مارادونا بعد از پایان دادن به کار حرفه یی اش همواره سرخط رسانه ها بود، از جمله وقتی که او با فیدل کاسترو رهبر سابق کیوبا ملاقات کرد. همواره خبرهایی از شرکت در جشن ها و افراط در استفاده از مواد مخدر و الکول در مورد این ستاره فوتبال نشر می شد.

در مورد وضعیت صحی او همواره گمانه زنی هایی وجود داشت که او به دلیل افسردگی دارو مصرف می کرد، علاوه براین او از اختلالات خواب رنج می برد. اضافه وزن اش مشکلات اضافی را ایجاد کرده بود. او در اوایل نومبر ۲۰۲۰ به دلیل لخته شدن خون در مغزش عملیات شد. بنا به اعلام داکتران عملیات او موفقیت آمیز بود و او اخیرا در حالت استراحت به سر می برد. مارادونا در ۲۵ نومبر در سن ۶۰ سالگی در نتیجه ایست قلبی درگذشت.

قطر یک کشور کوچک در خلیج فارس است، با حدود ۱۱۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت. به طور مثال کشور ایرلند هفت برابر قطر است. سنت‌های چندین صد ساله معماری و معماری بسیار مدرن در این کشور خاورمیانه باهم تلفیق شده اند. به خصوص در دوحه، پایتخت آن. اکثریت مردم در این مرکز مالی، فرهنگی و گردشگری قطر زندگی می‌کنند.

دوحه یک کلان شهر بسیار مدرن است که ثروتش را به رخ می‌کشد. ذخایر عظیم نفت و گاز بالاترین درآمد سرانه جهان را برای باشندگان قطر تامین می‌کند: یعنی ۹۸ هزار یورو (۹۸ هزار دالر). در حالی که فقط ۱۰ درصد از جمعیت ۲.۸ میلیونی این کشور تابعیت قطر را دارند. آسمان‌خراش‌ها در ناحیه خلیج غربی نمونه‌ای از معماری سبک آوانگارد (پیشرو) هستند که در قطر در انتظار بازدیدکنندگان است.

اسناد تاریخی نشان می‌دهند که نام قطر در اصل کتارا بوده است. این کشور به خاطر موقعیت جغرافیایی‌اش در میان خاورمیانه و کشورهای آسیایی خود را به عنوان کانون تلفیق فرهنگ‌های مختلف می‌بیند و این چیزی است که دهکده فرهنگی «کتارا» با موزیم‌ها و گالری‌ها سعی دارد به آن دست یابد. این دهکده که در سال ۲۰۱۰ گشوده شده است، فقط ده دقیقه از مرکز شهر فاصله دارد و رفتن به آن‌جا آسان است.

اسلام در قطر دین رسمی است و مردم این کشور عمدتاً سنی مذهب هستند. موذن پنج بار در روز اذان می‌دهد و مساجد متعدد کشور توجه بازدیدکنندگان را جلب می‌کند. مسجد امام عبدالوهاب در دوحه، مسجد ملی قطر است و گنجایش تا ۳۰ هزار تن را دارد. افراد غیرمسلمان فقط می‌توانند در ساعاتی که نمازگزاران در مسجد نیستند، از آن دیدار کنند. بهتر است که این کار به عنوان بخشی از تورهای گردشگری انجام شود.

مراکز خرید در قطر بسیار بزرگ هستند. هر کدام از آن‌ها برای خودش دنیایی است. این مراکز فقط برای خرید ساخته نشده اند. در برخی از آن‌ها سینما، رستوران‌ها و پارک‌های تفریحی ساخته شده است. گردشگران می‌توانند در یک مرکز خرید یک آدم برفی بخرند، در حالی که در دیگری می‌توان به سبک ونیز، سفری با قایق داشت. این مراکز بهترین جا برای خنک شدن هستند. دمای هوا در این کشور می‌تواند به ۵۰ درجه سانتیگراد برسد.

سوق واقف در دوحه، قدیمی‌ترین بازار مرکزی است و حال و هوای خاورمیانه را دارد، در حالی که این بازار یک کاپی دقیق از ساختمان اصلی است که در یک آتش‌سوزی در سال ۲۰۰۳ ویران شد. بیش از یک قرن است که این جا لباس، صنایع دستی، ادویه و اجناس دیگر فروخته می‌شود. این بازار مکانی ایده آل است برای خریدن سوغاتی و یا گردش.

آبنمای موزیم ملی قطر که مانند یک رشته مروارید به نظر می‌آید، با الهام از صید مروارید ساخته شده است که یکی از سنت‌های تاریخی قطر به شمار می آید. قطر سال های طولانی مرکز تجارت مروارید بود. ساختمان موزیم به شکل یک گل رز بیابانی ساخته شده است و کار ژان نوول، معمار برجسته فرانسوی است. این بهترین جا برای کسب معلومات راجع به میراث فرهنگی قطر است.

زها حدید، سر نورمن فوستر و رم کول هاوس از جمله معمارانی هستند که با ساختمان های بسیار مدرن از یک دیگر پیشی گرفته اند. یک از این ساختمان های برجسته، مرکز مطالعات اسلامی است که توسط مانگرا ایوارز ساخته شده است. خطوط پررنگ با طراحی منحنی شکل فوتوریستیک تلفیق شده است تا به این وسیله یک کار هنری واقعی خلق شود.

این موزیم هنرهای اسلامی توسط ای ام پی، معمار چینی-امریکایی در دوحه ساخته شده است و یکی از مهمترین موزیم های شبه جزیره عربی است. به نظر می آید که این ساختمان بر روی آب شناور باشد. در این جا صنعتگری اسلامی، دست نوشته های گرانبها، سرامیک، جواهر، منسوجات و اشیای دیگر به نمایش گذاشته شده اند و به خوبی می شود دید که اسلام چگونه بر زندگی در جنوب شرق آسیا، هندوستان، عراق و سوریه تاثیر گذاشته است.

بخش بیشتر این کشور از صحرا و بیابان تشکیل شده است. بسیاری از گردشگران یا سوار شتر می شوند و یا این که با جیپ در بیابان گشت و گذار می‌کنند. خیمه هایی هم به سبک بادیه نشینان وجود دارد و گردشگران می توانند شب را آن جا بگذرانند. یونسکو دریای داخلی خورالعدید را به عنوان میراث فرهنگی به رسمیت شناخته است، در این جا آب با ریگ تلفیق می شود و واقعا دیدنی است.

در دوحه هم بیابان وجود دارد و هم یک ساحل طولانی برای گشت زدن. یک ساحل عمومی هم این جا وجود دارد: ساحل کتارا. اما به خاطر موازین مذهبی، فقط با لباس می شود در این جا شنا کرد. یعنی این که خانم ها اجازه پوشیدن بیکینی را ندارند. شما می توانید از شنا کردن بگذرید و سفر یکی از قایق های سنتی شوید و یا این که فقط از قدم زدن در امتداد ساحل لذت ببرید.