ظاهراً صاحبان رستورانت‌ها از آمدن دوباره مشتریان شان خوشحال اند، مانند این رستورانت در شهر هرات. اما در چوکی‌ها فقط و فقط مشتریان مرد با لباس‌های سنتی نشسته‌اند. زنان در بازارها و سرک‌ها کمتر دیده می‌شوند.

یک پرده این دانشجویان یک دانشگاه خصوصی در کابل را از هم جدا می‌کند. طالبان رسماً جدایی جنسیتی در دانشگاه‌ها را اعلام کرده اند. عبدالباقی حقانی، سرپرست وزارت معارف طالبان در کابل اعلام است: «دروس مشترک میان دختران و پسران با اساسات دین اسلام و نیز ارزش‌های سنتی، اخلاق و عرف مغایرت دارد.»

در مسیر راه به سوی یک مسجد در هرات: بعد از آنکه زنان در ۲۰ سال اخیر در اثر تلاش‌های بین‌المللی به آزادی‌های بسیاری دست یافتند، وضعیت حالا به صورت اسفناکی تغییر کرده است. براساس اظهارات احمد الله وثیق، رئیس کمیسیون فرهنگی طالبان، قرار است حتی ورزش برای زنان ممنوع شود.

طالبان حالا در بسیاری جاده‌ها پسته‌های کنترول ایجاد کرده اند. مردم از افراد شدیداً مسلح طالبان در هراس هستند و می‌خواهند تا حد ممکن جلب توجه نکنند. پوشیدن لباس‌های غیرسنتی مانند دریشی همواره کمتر می‌شود.

آنچه مربوط به مالکیت می‌شود، نیز تغییر کرده است. این ویلای زیبا در محله شیرپور شهر کابل زمانی به عبدالرشید دوستم، یکی از جنگ سالاران و معاون سابق ریاست جمهوری تعلق داشت. دوستم حالا به ازبیکستان فرار کرده است.

کارگران روزمزد در حاشیه سرکی در کابل نشسته‌اند و انتظار می‌کشند که کاری بیابند. از زمان تصرف قدرت توسط طالبان، اقتصاد افغانستان در کل فروپاشیده است؛ بسیاری‌ها کارشان را از دست داده اند. براساس ارزیابی سازمان ملل متحد، بسیاری از مردم را در ماه‌های آینده، خطر فقر تهدید می‌کند.

از زمان تصرف قدرت توسط طالبان، در شهرهای مختلف اعتراض‌هایی صورت گرفته که اغلباً توسط زنان برگزار شده اند. مثلاً این تصویر اعتراض در مقابل ارگ ریاست جمهوری در سوم سپتمبر را نشان می‌دهد. فعالان زن برای حقوق آموزش، کار و تساوی جنسیتی اعتراض می‌کنند؛ این تظاهرات‌ها همواره با اعمال خشونت از جانب طالبان پایان داده شده اند.

براساس گزارش سازمان ملل متحد، طالبان در افغانستان همواره علیه منتقدان با خشونت شدید برخورد می‌کنند. تظاهرات‌های صلح آمیز علیه حاکمیت آن‌ها، با زور منحل می‌شوند. چنانچه دفتر سازمان ملل متحد گزارش داده است، طالبان در برابر معترضان از دنده، شلاق و مهمات سنگین کار می‌گیرند، که در اثر آن‌ها تا به حال دست کم چهار تظاهر کننده جان باخته اند.

برعکس، این زنان از وضعیت کاملاً احساس رضایت می‌کنند. آنها تحت محافظت طالبان، در جاده‌ها راهپیمایی می‌کنند و شعار می‌دهند که از برخورد طالبان و طرز فکر آنها کاملاً راضی هستند. از نظر آنها زنانی برای آزادی و دموکراسی تظاهرات می‌کنند، ارزش‌های غربی را تبلیغ می‌کنند. این زنان حامی طالبان برعکس شعار می‌دهند: ما آزادی و دموکراسی نمی‌خواهیم.

این زنان پیش از تظاهرات به طرفداری طالبان، شعارهای شان را در یک سالون بزرگ دانشگاه در کابل هماهنگ کردند. خبرنگاران رسماً دعوت شده بودند تا از تظاهرات آن‌ها گزارش دهند؛ تفاوت آشکار با اعتراض‌های ضد طالبان که در آن‌ها خبرنگاران مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند.