دویچه وله: بودجه کاربن ما چقدر است؟ چقدر هزینه کرده ایم و چقدر برایمان باقی مانده است؟

کوین اندرسون: بودجه کاربن ما مجموع مقدار کاربن دای اکسایدی است که می توانیم در جو زمین قرار دهیم که در نتیجه درجه حرارت خاصی را برای کل سیاره به ارمغان می آورد. همان اندازه که ما حالا سریعتر از آن استفاده می کنیم، در آینده باید کمتر خرج کنیم. بنابراین کمی شبیه حقوق ماهانه شما است. ما در حال حاضر در سطح جهانی فوق العاده سریع مصرف می کنیم. ما از کاربن دای اکسایدی چنان استفاده می کنیم، مثل اینکه برای مان دیگر وجود ندارد و ما نمی خواهیم تا پایان ماه کاری بکنیم. مثل اینکه کسی معاش اش را برای صرف شام بسیار گران قیمت و فراوان و یا یک موتر لوکس بزرگ مصرف کند؛ تقریبا در بودجه کاربن ما فعلا چنین وضعیتی داریم.

دویچه وله: بودجه کاربن ۲۰۱۷ این هفته نشر شد. من درک کردم خبر خوبی نیست؟

    کوین اندرسون:نه نیست. آخرین داده ها نشان داد که پس از سه سال تقریبا با ثبات، چنین به نظر می رسد که امسال انتشار گازهای گلخانه ای دوباره تا دو برابر افزایش یافته است و یک لایه آلودگی بزرگ در سطح بسیار بالا تشکیل شده است. این واقعا یک افزایش بزرگ در زمانی است که ما باید تقریبا نزدیک به ۱۰ درصد هر ساله کاهش داشته باشیم.   

دویچه وله:  دلیل این افزایش چیست؟

کوین اندرسون: برخی استدلال می کنند که چین دلیل اصلی این افزایش است، چون آنها کمی بیشتر زغال سنگ مصرف می کنند. به این بستگی دارد که به این موضوع چگونه می بینید. من یک مک بوک دارم که چین احتمالا با استفاده از برق تولید شده از زغال ساخته است. به نظرم ضروری نیست بگوییم مقصر تنها چین است. غرب اساسا صنعت  در بیرون از مرزهای خود دارد، ولی انتظار دارد  که کشورهای فقیرتر که حقوق کارگران کم است و مزد کمتر و وضعیت اقلیمی بدتری دارند، این گونه وسایل را برایش تولید کنند. وقتی آلودگی هوا بیشتر شد، آن ها را مقصر می دانیم. فکر می کنم این کار از نظر اخلاقی مشکوک است.

دویچه وله: فکر می کنید بدون سوخت فوسیلی زندگی ما چکونه خواهد بود، اصلا می توانیم زندگی کنیم؟

کوین اندرسون: خوب، اول اینکه انسان های کمی در جهان سوخت فوسیلی استفاده می کنند. برای بسیاری از مردم شاید در واقع تغییر بزرگی نباشد. من فکر می کنم که ما می توانیم به سوی انرژی های تجدید پذیر توزیع شده در بسیاری از مناطق فقیر جهان حرکت کنیم. بعضی مواقع انرژی تجدید پذیر را می توان بسیار، بسیار موثرتر و در واقع بسیار ارزان تر از برق تولیدی از ژنراتورهای دیزلی فراهم کرد. من فکر می کنم که چنین چیزی باید توسط رأیدهندگان در غرب حمایت مالی شود که این مشکل را ایجاد کرده اند.

شاید ۲۰ درصد از مردم باشند که مسئول بیشترین آلودگی هوا می باشند و تغییرات عمده ای را در سبک زندگی شان خواهند دید. من فکر می کنم آنها تغییراتی بزرگی در آنچه می بینند که وضعیت شان عنوان می کنند. بنابراین آنها مجبورند آنچه را که به نظر می رسد، دوباره ارزیابی کنند. سپس مردم سطح میانه هستند که باید برخی تغییرات را انجام دهند، اما تعدادی از تعدیلات فنی در انواع انرژی به آنها کمک می کند.

دویچه وله: فکر می کنید هنوز ممکن است به هدف تعیین شده گرمایش جهانی به زیر ۱.۵ درجه سانتی گراد برسیم؟

کوین اندرسون: من فکر می کنم ممکن خواهد بود که گرمایش را در سطح دو درجه سانتی گراد نگه داریم. اما این واضح است که دو درجه گرمایش یک میانگین جهانی است. دو درجه سانتی گراد گرمایش هم اگر برای برخی از مردم در سطح جهان مرگبار نباشد، خطرناک خواهد بود؛ به این دلیل نباید این را یک میزان امن بپنداریم. اما فکر می کنم حداقل خوب است که امیدواری وجود دارد.

 مگر اینکه ما بسیار خوش شانس باشیم و تکنالوژی کاهش آلودگی ها که هنوز بیرون نیامده اند و ما امیدواریم که بتوانند کاربن دای اکساید را خارج از جو زمین نگه دارند، کارایی داشته باشند. هیچ کس فکر نمی کند که این هم بتواند در مقیاسی بزرگ تاثیر کند. پس من فکر می کنم رسیدن به هدف  ۱.۵ درجه سانتیگراد دیگر گزینه قابل دوام نیست. از نظر من این واقعاً افسرده کننده است؛ چراکه انسان های بیشتری با رسیدن به هدف ۱.۵ درجه سانتیگراد به جای دو درجه می توانستند نفع ببرند. همه چیزی که می توانم بگویم این است: معذرت می خواهم و با شما همدردی می کنم. غرب باید خیلی بیشتر کار کند.

دویچه وله: شانس ما برای نگه داشتن گرمایش در محدوده دو درجه سانتی گراد چقدر است؟

کوین اندرسون: من فکر می کنم شانس شکست ما تقریبا ۹۵ درصد است. ما در یک کراچی دستی به جهنم می رویم. اما این پنج درصد شانسی اتفاقی نیست. این پنج درصد در حقیقت یک انتخاب است، مگر اینکه انتشار گازهای گلخانه ای در سه یا چهار سال آینده بسیار به سرعت در حال کاهش باشد، منظورم خیلی سریع می باشد. به این دلیل است که فکر می کنم در نگه داشتن گرمایش زمین در سطح دو درجه شکست خواهیم خورد.

ما فقط چند سال داریم تا تغییراتی بسیار سریع و جدی به میان آوریم. ما می دانیم که نیاز چیست و چه باید بکنیم. ما می دانیم که در این راستا همه مسئولیت و تعهد داریم. ما برای حل این مشکل همه چیز را در نوک انگشتانمان داریم، ولی تاکنون ما انتخاب کرده ایم که  به جای پیروز شدن شکست بخوریم. 

کوین اندرسون استاد انرژی و تغییرات اقلیمی در دانشگاه منچستر در بریتانیا است. او همچنین برنامه پژوهشی انرژی و تغییرات اقلیمی را در مرکز تایندال رهبری می کند، رئیس سازمان تحقیقاتی اکادمیک تغییرات اقلیم در بریتانیا و متخصص برجسته در بودجه اقلیم می باشد.

 مصاحبه کننده:شارلوته لومس/رش.رر.