نصیر احمد وقتی فکر می کند که با وجود سرنوشت دشوارش حالا قادر گردیده است در آلمان به یک آرزویش برسد، خنده بر لبانش نقش می بندد. این جوان 25 ساله در لیشتناو کسل ایالت هِسن دوره کار آموزی به حیث تخنیکر اورتوپیدی را سپری می کند. او می خواهد در کشورش افغانستان به آن قربانیان جنگ که مانند خودش دست و پای شان را از دست داده اند، با پروتیز یا اعضای مصنوعی کمک کند.

نصیر احمد می گوید: «من در جنگ بزرگ شده ام». او هشت ساله بود که در هنگام بازی در برابر خانه اش در کابل با یک ماین برخورد کرد. او در این حادثه پای چپش را از ناحیه ران از دست داد و زانوی راستش شکست.

نصیر احمد آن روزها را به یاد می آورد: «آن وقت ها واقعاً جنگ شدیدی جریان داشت». در طفولیت نداشتن یک پا زیاد برایش سخت نبود، اما «بین 17 تا 20 سالگی این معلولیت بسیار دشوار بود، چونکه بچه های دیگر در این سن و سال کارهای زیادی انجام می دهند و تو...». درست در 20 سالگی بود که او این واقعیت را قبول کرد که نمی توانند مانند جوانان سالم باشد.

شش سال پیش سازمان امدادی "اطفال به ما نیاز دارند"، او را به آلمان آورد و در شهر گیلزنکیرشن صاحب نخستین پروتیز یا پای مصنوعی شد. او می گوید: «آنگاه من تصمیم گرفتم که این حرفه را بیاموزم و دیگران را در کشورم کمک کنم. من آن کشور را با نیازهای مردمش می شناسم.»

در ابتدا بسیار دشوار بود که او بتواند برایش محلی برای کارآموزی پیدا کند. خودش می گوید: «با معلولیت عضو، کار پیدا کردن آسان نیست.»

او موفق شد از طریق اورتوپیدهای گیزنکیرشن با مرکز اورتوپیدی در لیشتناو ایالت هِسن تماس برقرار کند. الف رویتر، مسئول کار آموزی نظیراحمد در لیشتناو می گوید: «وقتی آدم از قصه نصیر اطلاع بیابد، نمی تواند بی تفاوت بماند. من همین که از علاقه مندی وی شنیدم، واضح است که او را قبول کردم.» رویتر عضو هیئت عامل فدراسیون اتحادیه های حرفه یی تخیک اورتوپیدی نیز می باشد.

نصیر احمد به خاطر می آورد که «بزرگترین مشکل اجازه کار بود». پس از آنکه ادارات قناعت حاصل کردند که او به هر صورت پس از درس خواندن دوباره به افغانستان می رود، به وی اجازه دادند دوره کار آموزی اش را شروع کند. رویتر می گوید: «ما او را رایگان آموزش می دهیم». مخارج زندگی او را سازمان امدادی می پردازد.

دوره کار آموزی نصیر احمد در سپتمبر 2014 شروع شد. او هنوز نمی تواند پروتیز یا عضو مصنوعی بسازد. او نخست مصروف تهیه "باین شینه" یا ساق‌بند بود که از مواد مختلف تهیه می شود. او اوقاتش را صرف تهیه ویلچیر می کند. تهیه پروتیز یا عضو مصنوعی در آخر برنامه آموزش قرار دارد. جمعاً رویتر پنج نفر را در رشته تخنیک اورتوپیدی آموزش می دهد. رویتر می گوید: «کسانی که با ما کار می کنند باید لیاقت شان را نشان بدهند، چه معلول باشند و یا نباشند.» نصیر احمد از این خوش است که همکارانش هم در اوقات فراغت و هم در مکتب حرفه یی به وی کمک می کنند.

کمیته بین المللی صلیب سرخ یکی از نادر سازمان های امدادی در افغانستان است که به قربانیان جنگ و سؤقصدها کمک می کند. طبق گزارش هایی این سازمان هفت مرکز برای تهیه پروتیز یا عضو مصنوعی در افغانستان وجود دارند که در این مراکز برای انسان هایی که اعضای بدن شان قطع شده است و یا معلولیت دیگری دارند، خدمات عرضه می شود.

ماریک ریزیش، سخنگوی کمیته بین المللی صلیب سرخ در افغانستان گفت که «این مراکز به افراد معلول کمک می کند تا دوباره در جامعه جای پا بیابند و برای این منظور با آموزش حرفه یی، کریدیت های کوچک و آموزش در خانه از آن ها حمایت می کند».

کمیته بین المللی صلیب سرخ تنها در سال گذشته 3000 نفری را ثبت نام کرده است که اعضای بدن شان قطع شده است. این سازمان در سال گذشته 17هزار عضو مصنوعی یا پروتیز تولید کرده است.

نصیر احمد می گوید که هر روز در کابل انفجار صورت می گیرد و با وجود کمک ها، غالباً از معلولان به طور ناکافی مراقبت می شود. او می گوید که پروتیز و یا اعضای مصنوعی این سازمان ها در کابل بسیار سنگین وزن می باشند. نصیر احمد می گوید: «آرزوی من این است که به مردم کشورم کمک کنم. کسانی که با عصای زیر بغل راه می روند، باید بتوانند یک پای مصنوعی خوب داشته باشند. آن ها برای آنکه به خوبی حرکت کنند، به کمک ضرورت دارند».

نصیر احمد تصمیم دارد بعد از ختم دوره کار آموزی اش در سال 2017 به افغانستان برگردد. او می گوید: «در غیر آن، این خطر وجود دارد که دوباره به اینجا برگشته نتوانم.» او می افزاید: «پشت وطن هم یک اندازه دق شده ام، سخت است.» اما او به صورت منظم با والدین و برادرش از طریق تیلفون صحبت می کند: « پدر و مادرم بیسواد اند. آن ها به من افتخار می کنند.»