هیچ چیزی چگونگی خرابی مناسبات بین ایالات متحد امریکا و افغانستان را بهتر از سخنرانی وداعیه حامد کرزی، رئیس جمهور سلف اشرف غنی، نشان نمی دهد. در این اظهارات، رئیس جمهوری که دوره کارش رو به پایان بود، بیزاری عمیق اش را نسبت به بارک اوباما رئیس جمهور ایالات متحد امریکا و غرب بیان داشت. او به جانشین اش توصیه نمود که در برابر ایالات متحد امریکا و غرب بسیار محتاط باشد. زیرا به گفته کرزی اگر واشنگتن بخواهد، صلح نیز در افغانستان برقرار می شود.

فقط چند ماه پیش از آن، کرزی گفت که به الحاق کریمیا به روسیه احترام می گذارد، بدون آنکه علایق واضح افغانستان در آن مطرح باشد. او این کار را درست پیش از یک ملاقات اوباما با اروپاییان در مورد بحران اوکرایین انجام داد. و سرانجام همه مناسبات بین کرزی و اوباما قطع شد.

با اشرف غنی، جانشین کرزی، که یک مدیر سابقه دار بانک جهانی است و در رشته مردم شناسی دکترا دارد، اکنون واشنگتن مناسبات نوی را شروع کرده است. تنها ژست و لحن برخورد بین غنی و اوباما در کنفرانس مطبوعاتی بیانگر چگونگی روابط بین دو رئیس جمهور است.

قبل از ملاقات دو رئیس جمهور در واشنگتن نیز نشانه‌های مناسبات بین دو جانب بسیار امیدوارکننده بود. غنی درست در آغاز کار ریاست جمهوری اش یک مانع عمده را از سر راه برداشت و موافقتنامه امنیتی بین افغانستان و امریکا را امضا کرد. کرزی مُصرانه از امضای آن خودداری می نمود. در مقابل، این امر اوباما را واداشت تا از سرعت خروج سربازانش بکاهد. ایالات متحده امریکا در پایان سال جاری دوچند سربازانی را نگه می دارد که قبلاً برنامه ریزی کرده بود. به این ترتیب غنی چنانکه آرزو داشت، جولانگاه بیشتری می یابد تا وضع متزلزل امنیتی کشور را بهتر باثبات گرداند. چنین امری نهایت ضروری است و زمان نیز اقتضای آن را می کند. با آنکه اوباما تقسیم اوقات خروج سربازان امریکایی از افغانستان را تغییر داد، اما در تعمیل وعده مرکزی انتخاباتی اش شکی باقی نگذاشت که تا پایان دوران کاری اش همه نیروهای جنگی را از افغانستان بیرون می کشد.

از نظریه به عمل

اکنون که مناسبات بین واشنگتن و کابل دوباره بهبود یافته است، اشرف غنی می تواند و باید وظایف توانفرسای دوران ریاست جمهوری اش را انجام بدهد. این بدان معناست که افغانستان بالاخره به حکومتی ضرورت دارد که شایسته این نام باشد. غنی حدود شش ماه پس از انتخاب اش، کابینه را هنوز تکمیل نکرده است. طبعاً می توان مشکلات در تقسیم قدرت با عبدالله عبدالله، رقیب انتخاباتی پیشین و رئیس اجرایی کنونی را عامل این امر دانست.

اما غنی و عبدالله اکنون باید کاری بکنند. آن ها نباید اعتماد تجدید شده واشنگتن و اروپا را به بازی بگیرند. زیرا تنها این مبصران خارجی نیستند که سوال می کنند: در صورتی که غنی می خواهد به کشورش صلح بیاورد، چرا هنوز پس از شش ماه تیم حکومتی اش تکمیل نشده است؟ علاوه بر آن اعلام مذاکره با طالبان نیز صرف به شکل گفتار باقی مانده است.

غنی بعد از انتخاب اش، با دیدار از پاکستان، چین و ایالات متحد امریکا، وظایف اش را در ساحه سیاست خارجی انجام داد و مناسبات کشورش را با مهمترین شرکایش ترمیم نمود. بعد از برگت اش از ایالات متحد امریکا، بالاخره او باید به چالش های سیات داخلی بپردازد. چنانکه غنی در سال 2009 در کتاب اش با عنوان "باثبات گردانیدن دولت های ناکام" از لحاظ نظری تشریحات داده است، اکنون وقت آن است تا نشان دهد که می تواند این دیدگاه اش را در عمل نیز پیاده کند.