کودکان اعضای خانواده صبح در یک خیمه در کمپ آوارگان فلسطینی در شهر غزه خوابیده اند. عبیر و فادی، پدر و مادرشان برای تغذیه آنان سه گزینه دارند: شاید یک آشپزخانه خیریه باز باشد و بتوانند یک دیگ عدس آبکی تهیه کنند. یا شاید بتوانند از میان جمعیت زیاد عبور کنند تا از یک لاری کمک‌رسانی آرد بگیرند. آخرین راه، گدایی است.

عابر صبح، یک مادر فلسطینی در یک خیمه بیجاشدگان فلسطینی در غزه، در بوتل شیر کودکش آب انداخته تا بجای شیر به کودکش بنوشاند. گاهی که خوش شانس باشند و عدس بگیرند، در آب آرد عدس می اندازد. بسیاری از نوزادان و کودکان این منطقه دچار سوءتغذیه شده اند. عبیر می گوید: «به خاطر گرما، بی آبی و بی غذایی، یک روزمان مثل صد روز می گذرد.»

اگر همه این راه‌ها جواب ندهد، آنها به سادگی غذا نمی‌خورند؛ چیزی که این روزها بیشتر و بیشتر اتفاق می‌افتد، زیرا گرسنگی انرژی، قدرت و امید آنها را تحلیل می‌برد. مشکلات خانواده صبح که پس از چندین بار آوارگی در یک اردوگاه پناهندگان در ساحلی در غرب شهر غزه مسکن گزیده، برای خانواده‌های سراسر این سرزمین جنگ‌زده یکسان است.

این مادر آواره فلسطینی در خیمه اش در کمپ بیجاشدگان در میان یک کاسه و با دست لباس می‌شوید. برق منطقه مدت ها است که قطع شده و آب آشامیدنی نیز به سختی پیدا می شود. سازمان های بین المللی اسرائیل را متهم می کنند که از گرسنگی به عنوان سلاح استفاده می کند. عبیر برای نظافت از دریا آب می آورد و اعضای خانواده در دریا حمام می کنند.