وابستگان قربانیان روز پنج شنبه با اشک و ماتم جگرگوشه‌های خود را در تپه‌ای در غرب شهر کابل به خاک سپردند.

قربانیان این حمله شاگردانی بودند که در صنف آمادگی کانکور شرکت کرده بودند. اندکی بعد از انفجار، والدین و بستگان کسانی که در اینجا درس می‌خواندند، سراسیمه در محل کورس حضور یافتند. برخی از آن‌ها ساعت‌ها در میان کشته شده‌ها و زخمیان جستجو می‌کردند تا عزیزان شان را پیدا کنند.

وزارت صحت عامه افغانستان شام چهارشنبه شمار کشته شدگان را ۴۸ تن و زخمیان را ۶۷ تن عنوان کرده بود، اما روز پنج شنبه این آمار را اصلاح کرد و گفت که در این حمله ۳۴ تن کشته و ۵۶ تن دیگر زخمی شده اند.

صحنه‌ای دردناک؛ صحنه‌ای که مردم خبر می‌شوند نوجوان خانه شان دیگر هیچ‌گاهی از کورس برنمی‌گردد. دیروز ده‌ها خانواده تنها در کابل برای همیشه داغدار شدند. این تراژیدی در مناطق مختلف افغانستان به صورت روزمره تکرار می‌شود.

در سال‌های اخیر این چندمین بار است که مردم غرب کابل با اکثریت ساکنان شیعه هزاره، قبر دست‌جمعی می‌کنند و قربانیان حملات تروریستی را به خاک می سپارند.

تکرار حملات در محلات مختلف کابل و شهرهای افغانستان باعث شده است که اکثر مردم با خود بگویند: «این نه اولین است و نه آخرین خواهد بود». نگرانی نسبت به آینده را در چهره‌های مردم می‌توان دید.

افغانستان برای مدت‌های طولانی از آنچه «جنگ فرقه‌ای» خوانده می‌شد، در امان بوده است. حالا هم تنش مذهبی در این کشور وجود ندارد، اما آنچه روز به روز گسترده‌تر می‌شود، حملات تروریستی گروه موسوم به داعش بر شیعیان این کشور است.

خانواده‌ها به امید یک آینده بهتر فرزندان شان را برای آموختن علم فرستاده بودند. هزاران خانواده دیگر نگران فرزندان خودند که در مراکز و مکاتب مصروف تدریس هستند.

چه باید کرد؟ این سوالی است که این روزها اکثر آسیب‌دیدگان این جنگ از خود می‌پرسند. دولت امنیت را تامین نمی‌تواند، گروه‌های تروریستی روز به روز نیرومندتر می‌شوند و اکثر مردم راه فرار نیز ندارند.

وابستگان قربانیان همه خشمگین هستند. بیشترین خشم آن‌ها متوجه دولت است. دولت افغانستان این روزها شدیدترین انتقادها و سرزنش‌ها را از شهروندانش می‌گیرد.