نیروهای ناتو پس از آن وارد افغانستان شدند که مرکز تجارت جهانی در نیویارک در سال 2001 هدف قرار گرفت و حدود سه هزار تن در این حمله جان دادند. به دنبال این رویداد، حملات هوایی جنگنده های امریکایی بر مواضع طالبان آغاز شد و حاکمیت این گروه در سال 2001 سقوط کرد.

حضور نظامی ناتو و امریکا در افغانستان زمینه را برای تشکیل حکومت موقت میسر کرد و سران احزاب و جریان های سیاسی در نشست بن آلمان برسر تشکیل چنین حکومتی توافق کردند.

آگاهان مسایل نظامی می گویند ناتو در زمانی وارد افغانستان شد که این کشور حکومت، پارلمان و قوه قضاییه نداشت، اردوی ملی از هم پاشیده بود و نیروهای رسمی پولیس نیز حضور نداشت.

جنرال عتیق الله امرخیل آگاه مسایل نظامی در رابطه با پایان ماموریت جنگی ناتو گفت: «یکی از کارهای مثبت ناتو در افغانستان این بود که یک اردو تشکیل گردید، آنچه که اصلا منحل شده بود و وجود نداشت. از طرف دیگر با حضور این نیروها کارهای عمرانی در افغانستان شروع شد.»

تشکیل اردو و پولیس

در نخستین روزهای حضور ناتو در افغانستان، نیروی امنیتی قانونی در این کشور وجود نداشت. آنچه به عنوان نیروی نظامی باقی مانده بود، گروه هایی بودند که با طالبان می جنگیدند.

اما در حال حاضر افغانستان حدود 350 هزار نیروی اردو و پولیس دارد و این نیروها توانایی رویارویی با جنگجویان طالبان را پیدا کرده اند. سربازان اردو و پولیس در سال های اخیر دوشادوش نیروهای بین المللی با تروریزم و طالبان جنگیدند و در سال 2014 جنگ افغانستان را به تنهایی به پیش بردند.

مقام ها در وزارت دفاع و داخله افغانستان گفته اند که نیروهای امنیتی افغانستان به آن حد توانایی رسیده اند که بتوانند تهدید ناشی از حملات طالبان را دفع کنند، ولی این نیروها هنوز تکمیل نیستند.

اما در حال حاضر اردوی افغانستان جت ها و هلیکوپترهای جنگی در اختیار ندارد و سلاح های سنگین نیز کمبود اصلی این نیروها است. آقای امرخیل می گوید افغانستان با حمایت ناتو توانست از نظر کمی نیروی کافی داشته باشد ولی از نظر کیفی هنوز این نیروها با کمبودهای زیادی روبرو می باشد.

امرخیل می گوید: «قوت های امنیتی ما باید تجهیز شوند و با تمام وسایلی که امروز برای امنیت افغانستان و برای دفاع از افغانستان ضرورت است، باید مجهز شوند.»

این در حالیست که وزیر داخله پیشین افغانستان اخیراً در مراسم خداحافظی با این وزارت گفت نیروهای امنیتی از کمبود سلاح های سنگین رنج می برند. او گفت وقتی رییس جمهور پیشین افغانستان به نیروهای امنیتی افغانستان دستور داد تا پاسخ حملات راکتی پاکستان را بدهند، این نیروها توپ و سلاح سنگین در اختیار نداشتند.

تغییر زندگی افغان‌ها

نیروهای ناتو زمانی وارد افغانستان شدند که مردم این کشور در نتیجه جنگ های داخلی و رویارویی های طالبان و جبهه شمال، امنیتی نداشتند و بسیاری ها در فکر فرار از روستاها و شهرها بودند.

اما همزمان با ورود نیروهای ناتو از یک سو جنگ های جبهه ای پایان یافت و از سوی دیگر جامعه جهانی میلیاردها دالر به افغانستان کمک کرد تا نهادهای ویران شده دولتی بازسازی شوند.

مجتبی هاشمی یک تن از باشندگان کابل که در دوره طالبان و در نتیجه جنگ های احزاب جهادی و طالبان با خانواده اش راه مهاجرت را در پیش گرفته و به پاکستان مهاجر شده بود، با وارد شدن نیروهای ناتو، دوباره به افغانستان آمد، به مکتب رفت و وارد دانشگاه کابل شد.

آقای هاشمی که حالا در یکی از دانشگاه های خصوصی استاد است می گوید؛ آنچه حالا دارد مدیون حضور ناتو در افغانستان است: «من به این باورم که اگر ناتو نمی آمد و اختناق و ناامیدهایی که در دوران طالبان بود، از بین نمی رفت و فضایی برای تحصیل من مساعد نمی شد، من حالا یک آدم بی سواد بودم.»

این جوان افغان حالا به آینده امیدوار است و دیگر ترسی از حضور طالبان و سقوط نظام سیاسی افغانستان ندارد. اما او می گوید مهم ترین نگرانی اش ناامنی و انتحاری هایی است که کابل و ولایات را هدف قرار می دهند و زندگی را برای مردم افغانستان دشوار کرده اند.

جنرال جان اف کمپ بیل، قوماندان امریکایی نیروهای ناتو در مراسم ختم ماموریت جنگی پیمان اتلانیک شمالی در افغانستان گفت که قرار است در سال 2015 حدود 13000 نیروی ناتو در این کشور باقی بمانند. این نیروها سربازان اردو و پولیس افغانستان را آموزش و مشورت خواهند داد. این در حالیست که تعداد نیروهای ناتو در سال 2011 به 140 هزار نفر می رسید.