داستانی امید بخش؛ کارگاه جوراببافی برای توانخواهان افغان
۱۴۰۴ آذر ۲۲, شنبه
شهابالدین با دستانش خود را روی زمین می کشد تا خود را به جورابهایی که تازه دوخته شده و منتظر بستهبندی هستند، برساند.
شهاب الدین ۳۶ ساله در شهر هرات زندگی می کند و پدر چهار فرزند است. هر دو پای وی فلج هستند و از یک دهه پیش بدینسو برای یافتن کار با مشکل مواجه بوده است.
او که در دهه گذشته بیکار بود، مجبور شده بود برای امرار معاش خانوادهاش به بستگانش تکیه کند. اما یک کارگاه جدید تولید جوراب در هرات که فقط کارگران توانخواه را استخدام میکند، امید تازهای به او بخشیده است.
شهابالدین، به خبرگزاری اسوشیتدپرس گفت: «من به دلیل انفجار معلول شدم. هر دو پایم قطع شد. اکنون من اینجا در یک کارخانه جوراببافی کار میکنم و بسیار خوشحالم که اینجا شغلی پیدا کردهام.»
ایده ایجاد این کارخانه از کجا آمد؟
این کارگاه زاییده فکر محمد امیری، ۳۵ ساله، کارگر سابق یک فروشگاه مواد غذایی است که حدود یک ماه پیش این کسب و کار را شروع کرد.
امیری که خود در کودکی به دلیل مبتلا شدن به ویروس پولیو و بیماری فلج اطفال فلج شده بود، میخواست برای سایر افراد توانخواه شغل ایجاد کند و آنان را صاحب درآمد کند؛ به ویژه اینکه بسیاری از آنها در جریان جنگ زخمی شده و هیچ راه درآمدی نداشتند.
او با یکی دیگر از بازماندگان فلج اطفال همکاری کرد تا کارگاه جوراببافی را راه اندازی کند؛ تولیدی که نیروی کاری آن مردانی اند که مادرزادی یا در جریان جنگ توانخواه شده اند.
آنها چهار نوع جوراب تولید میکنند: دراز و کوتاه، برای زمستان و تابستان! امیری گفت: «این کارخانه که توسط افراد توانخواه تأمین مالی و پشتیبانی میشود، ماه گذشته فعالیت خود را آغاز کرد و در حال حاضر حدود ۵۰ نفر توانخواه را استخدام کرده است. آنها مشغول تولید، بستهبندی و فروش جوراب در شهر هستند.»
کارگران فعلی او شامل برگشت کنندگانی هم هستند که اخیراً پس از سالها مهاجرت، به افغانستان بازگشتهاند.
یکی از این افراد محمد عارف جعفری، ۴۰ ساله و فارغالتحصیل اقتصاد است. او نیز یک بازمانده فلج اطفال است که سالها در ایران زندگی کرده است. او گفت که بازگشت به افغانستان سخت بوده است.
او در حالی که جوراب ها را بالای یک کراچی در جادههای هرات می فروخت، اضافه کرد: «من به دلیل بیکاری رنج زیادی کشیدم. اما خوشبختانه اکنون چندین نوع جوراب تولیدی خودمان را می فروشم. خوشحالم که اینجا کار می کنم و درآمدی کسب می کنم.»
ترکیبی از دههها جنگ، سیستم مراقبتهای صحی ضعیف و فقر سبب افزایش افراد توانخواه در این افغانستان شده است.
دادههای یک نظرسنجی در باره نقص عضو در سال ۲۰۱۹ که توسط سازمان غیرانتفاعی بنیاد آسیا انجام شده است، نشان میدهد که تقریباً ۲۵ درصد از بزرگسالان با نقص عضو خفیف، ۴۰ درصد متوسط و حدود ۱۴ درصد در سطح شدید هستند.
یوناما در بیانیهای که در روز جهانی توانخواهان در سوم دسامبر منتشر کرد، با استناد به همین ارقام گفت: «این ارقام ما را مجبور میکند تا با فوریت و تعهد بیشتری عمل کنیم. افراد دارای معلولیت نباید به عنوان یک موضوع فرعی در نظر گرفته شوند؛ آنها باید به طور کامل در هر مرحله از برنامهریزی، تصمیمگیری و ارائه خدمات ادغام شوند.»
در همین حال، أفغانستان و پاکستان تنها کشورهایی اند که هنوز ویروس وحشی پولیو در آنها وجود دارد.
این بیماری عفونی میتواند علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد کند، اما میتواند سبب واکنشهای شدیدی از جمله فلج و حتی مرگ شود.
وزارت امور شهدا و معلولین اداره طالبان میگوید ۱۸۹,۶۳۵ فرد تواخواه در سراسر این کشور ثبت نام کرده و از حکومت حمایت مالی دریافت میکنند.
امیری گفت که کسب و کار او با رقابت جدی از سوی واردات ارزان روبرو است و ابراز امیدواری کرد که اداره طالبان واردات از خارج از این کشور را متوقف کند.
او امیدوار است قراردادی برای تأمین جوراب برای نیروهای امنیتی اداره طالبان امضا کند و میخواهد نیروی کار خود را به دو هزار نفر افزایش دهد.