روز سه‌شنبه صدها نفر از شهروندان افغان با تجمع در برابر سفارت پاکستان در کابل، آنچه را «مداخله پاکستان» در امور افغانستان می‌خواندند محکوم کردند. به گزارش خبرگزاری فرانسه، نیروهای طالبان برای متفرق کردن جمعیت، دست به شلیک زدند. اکثریت اشتراک‌کنندگان این تظاهرات زنان بودند.

در ادامه این اعتراض‌ها، روز چهارشنبه شماری از زنان در غرب کابل به جاده‌ها برآمده و از عدم حضور زنان در کابینه سرپرست طالبان انتقاد کردند. آن‌ها در شعارهای شان از جامعه جهانی نیز انتقاد کردند که صرفاً تماشاگر اوضاع افغانستان اند.

دلیل حضور گسترده زنان در این تظاهرات‌ها ظاهراً این است که این قشر بیشتر از دیگران نگران از دست دادن حقوق شان هستند. شامگاه دوشنبه شهرهای هرات، کابل و مزار شریف شاهد تجمعات اعتراضی بودند. این تظاهرات‌ها نیز عمدتا با حضور زنان برگزار شد.

تظاهرکنندگان از زنان دیگر خواستند که هراس را کنار گذاشته و با همبستگی برای حفظ حقوق خود صدا بلند کنند. یکی از زنان اشتراک کننده در این تظاهرات گفت: "ما خواهان اشتراک در تصمیم‌گیری‌های بزرگ حکومتی، و فعالیت در اجتماع، سیاست و اقتصاد هستیم".

تاکنون طالبان سیاست رسمی شان در مورد حقوق زنان را اعلام نکرده اند و صرفاً گفته اند که زنان «در چهارچوب شریعت اسلامی» می‌توانند تحصیل و کار کنند. زنان بیشتر از اقشار دیگر جامعه از حاکمیت طالبان ترس دارند و نگرانند که فرصت تحصیل، کار و دست‌آوردهای حقوقی شان از بین خواهد رفت.

پس از آنکه احمد مسعود، فرمانده جبهه مقاومت، در یک نوار صوتی از مردم خواست تا «به خاطر عزت و سربلندی افغانستان قیام عمومی کنند»، شماری از زنان و مردان به جاده ها ریخته شعار آزادی سر دادند. در همین حال با افزایش تعداد معترضین و گذر زمان، واکنش طالبان در برابر معترضان تندتر شده است.

روز گذشته چندین رسانه خبر دادند که خبرنگاران شان در جریان پوشش تظاهرات از سوی طالبان موقتاً بازداشت شدند. طالبان گفته اند که کسانی که خواستار برگزاری تظاهرات صلح‌‌آمیز اند، ابتدا باید از مقامات اجازه بگیرند.

معترضین به این باورند که طالبان به کمک پاکستان موفق به تصرف قدرت شده اند، به همین خاطر اکثراً شعارهای ضد پاکستانی سر می‌دهند. احساسات ضد پاکستان پس از آن افزایش یافت که جنرال فیض حمید، رئیس استخبارات نظامی پاکستان (آی اس آی) در یک سفر نامنتظره وارد کابل شد.

شعارهای این معترضان متفاوت است. در حالی که شماری از معترضان خواستار توقف «مداخلات پاکستان» شدند، در بسیاری گردهمایی‌های دیگر موضوعاتی چون آزادی، حقوق و دست‌آوردهای زنان برجسته بوده است.

آخرین سربازان امریکایی که کابل را ترک کردند. سربازان واحد ۸۲ هوابرد در شب ۳۱ آگست در هواپیمای ترانسپورتی اردوی ایالات متحده امریکا بالا شدند. به این ترتیب تقریباً ۲۰ سال ماموریت ماموریت در افغانستان که طولانی‌ترین عملیات نظامی در تاریخ ایالات متحده امریکا است، به پایان رسید.

روز بعد از آن، خبرنگاران از یک گروه جنگجویان طالبان در ترمنیال میدان هوایی تصویر گرفتند. میدان هوایی کابل تا پایان عملیات تخلیه، یگانه دروازه افغانستان به سوی جهان بود. ده‌ها هزار تن از افغان‌ها نیز از این راه در هفته‌های آخر کشور را ترک کردند. اما بسیاری از افغان‌ها از پرواز بازماندند و به آینده مبهم شان نگاه می‌کنند.

در یک هنگر میدان هوایی کابل، یک هواپیمای تخریب شده نوع «ای ۲۹» مربوط به اردوی ملی قرار دارد. اردوی ملی افغانستان که حدود ۱۸۰ هزار سرباز داشت، با هزینه میلیاردها دالر و آموزش توسط نظامیان خارجی تشکیل شده بود، اما با خروج نیروهای نظامی بین المللی، به سرعت فرو پاشید.

دو عضو گروه طالبان در کابین پیلوت یک هواپیمای جنگی اردوی پیشین افغان نشسته‌اند. هواپیماهای زیادی به شمول هلیکوپترها، بعد از خروج سربازان امریکایی در اینجا به جا مانده اند. گفته شده که این هواپیماها دیگر قابل استفاده نیستند. اما نه تنها خرابی‌ها و آهن‌پاره‌ها باقی نمانده مانده اند، بلکه مردم این کشور نیز با ترس به آینده می‌نگرند و تحت حاکمیت جدید افراطگرایان طالبان تنها مانده اند.

همان‌گونه که از شیشه شکسته این هلیکوپتر تخریب شده نیروی هوایی افغانستان به زحمت می‌توان بیرون را نگاه کرد، آینده این کشور نیز همین‌گونه مبهم است. تا هنوز معلوم نیست که طالبان چگونه حکومتی تشکیل می‌دهند. این که حکومت طالبان تا چه حدی سختگیر و بنیادگرا خواهد بود، مهم‌ترین پرسشی است که جواب آن در هفته‌ها و ماه‌های آینده روشن خواهد شد.

چنین صحنه‌هایی حالا در همه جای کابل قابل دید اند. در یکی از وسایط نقلیه نظامی به جا مانده نیروهای امریکایی، جنگجویان مسلح طالبان در سرک‌های پایتخت گزمه می‌کنند. با وجود آنکه رهبری طالبان پس از تصرف کابل به مردم نسبت به حفظ جان و مال شان خاطرجمعی دادند، اما بسیاری افغان‌ها از آینده و انتقام‌گیری‌ها در هراس اند.

یک فروشنده با پوقانه های رنگارنگ‌اش در سرک‌های کابل در گشت و گذار است. آینده کودکان نیز تحت حاکمیت طالبان نامعلوم است. براساس گزارش سازمان کمک به کودکان «دیدگاه جهان»، بیش از هشت میلیون کودک در افغانستان به صورت عاجل به حفاظت و کمک‌های بشری نیاز دارند. براساس گزارش این سازمان، آن‌ها «به میزان زیادی در معرض خطر» قرار دارند.

در نتیجه تلاش‌های بین‌المللی، زنان افغان به موفقیت‌های زیادی دست یافتند؛ حقوق و آزادی‌های آنها تقویت شد. اما حالا حضور زنان در جاده‌ها کمرنگ شده و تعداد محدودی هم که بیرون می‌روند، باید چادری بپوشند. روشن نیست که در زیر حاکمیت طالبان کدام دست‌آوردهای ۲۰ سال اخیر، در قدم اول حقوق زنان، حفظ خواهد شد.

دست کم در بعضی بخش‌ها به نظر می‌رسد که وضعیت در حال عادی شدن است، مثلاً در اینجا در شفاخانه وزیر اکبرخان، پرستاران و داکتران زن از بیماران پرستاری می‌کنند. بسیاری از مردم، به لحن معتدلانه مقام‌های طالبان اعتماد نمی‌کنند.

مردم در برابر بانک‌ها صف بسته اند. افغان‌ها حالا از بی‌ارزش شدن پول نیز هراس دارند. در غیر آن نیز افغانستان در جمله فقیرترین کشورهای جهان است. انتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل اخیراً از بروز یک فاجعه بشری در این کشور هشدار داد و گفت که تقریباً نیمی از جمعیت به کمک‌های بین‌المللی وابسته اند و یک سوم مردم حالا نمی‌دانند که وعده غذایی بعدی شان را چگونه به دست آورند.