بیشتر این دختران خدمتکار از کشورهای آسیایی و افریقایی هستند. کارفرمایان عربی به خصوص به دختران اتیوپیایی علاقمند هستند. آن ها در خانه های کارفرمایان خود به گونۀ برده و کنیز نگهداری می شوند و مورد اذیت و حتی تجاوز جنسی قرار می گیرند. یکی از این دختران، که نمی خواهد نامش افشاء شود، می گوید: "سفارت خانه های مان به ما کمک نمی کنند، از این رو بقیه جهان باید بداند که با ما در اینجا چگونه برخورد صورت می گیرد".

به اساس گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر، تقریبا 200 هزار تن از جمع چهار میلیون لبنانی، خارجی هایی هستند که به عنوان خدمتکار خانه استخدام شده اند. این رقم در عربستان سعودی از این هم بیشتر است. الماز یک دختر 23 سالۀ اتوپیایی است که در دوبی به چنین کاری مشغول است. در کشور خودش برای زنان کار پیدا نمی شود. به گفتۀ الماز اگر هم زنان کاری بیابند، مزد آن برای پیشبرد زندگی کافی نیست.

او می افزاید: "من در کشورم به یادگیری آشپزی آغاز کردم. پس از آن که نیم مخارج این دوره آموزشی را پرداختم، پولم تمام شد. من باید کرایه خانه، مصارف خوراک و مکتب را می پرداختم. چطور می توانستم با درآمد 400 بیر این همه مصارف را بپردازم؟".

400 بیر اتوپیایی معادل تقریباً 17 یورو است. به همین دلیل بود که الماز پیشنهاد کار به عنوان خدمتکار خانه در دوبی را، با درآمد 130 یورو در ماه، برای مدت 2 سال مناسب دانسته و پذیرفت. اما الماز، که اکنون ده ماه را در دوبی سپری کرده است، برای درآمد ذکر شده باید 20 ساعت در یک شبانه روز کار کند. زمانی که کار در منزل کارفرما کمتر باشد، خانم خانه او را به خانۀ برادر خود می فرستد تا در آنجا پاک کاری و آشپزی کند.

اما این حجم کار نیست که تحمل این وضعیت را برایش طاقت فرسا و ناممکن می سازد، بلکه اذیت های جنسی او را از پا می اندازد. الماز می گوید: "روزی در خانه مشغول کار بودم که مردی آمد و در زد. او رانندۀ صاحب خانه بود. من در را باز نکردم و او به طرف پنجره رفت تا از آنجا وارد خانه شود. من فوراً آن را هم بستم. با آنهم او توانست وارد خانه شود. او مرا اذیت جنسی کرد. من به اتاق خانم خانه فرار کردم. در را بستم و شروع به جیغ کشیدن کردم».

به این رویداد اصلاً توجهی صورت نگرفت و راننده هم مجازات نشد. از آن به بعد الماز خود را مصون احساس نمی کند. چنین برخوردهایی کم اتفاق نمی افتد. به طور مثال خواهرخواندۀ الماز مورد تجاوز جنسی از سوی کارفرمایش قرار گرفته است. او تهدید شده است که اگر به دفاع از خود برخیزد، مزد خود را دریافت نخواهد کرد.

سازمان دیده بان حقوق بشر همچو رویدادها را مستند می سازد. هرچند برخی از کشورها مثل اردن و لبنان قوانینی را برای حراست از خارجی های که به عنوان خدمتکار خانه استخدام می شوند، نافذ کرده اند، اما به قول ندیم هوری این قوانین در عمل پیاده نمی شوند. ندیم هوری که معاون بخش خاورمیانه و افریقای شمالی در سازمان دیده بان حقوق بشر است، می گوید: "به گمان من مسوولیت در قدم نخست به دوش کشور میزبان است. وقتی سوءاستفاده صورت می گیرد، وظیفۀ مراجع حقوقی و پولیس کشور میزبان است که قضیه را پیگیری کنند. در قدم دوم وطن اصلی این افراد مسؤولیت دارد."

ندیم هوری به عنوان یک الگوی خوب از کشور فیلیپین یاد کرد. سفارت خانه های این کشور یک شمارۀ خاص تیلفون را به منظور حمایت به شهروندانش در اختیار قرار داده اند و در صورت لزوم به شهروندان کشور خود سرپناه هم می دهند. به گفتۀ هوری، سفارت خانه های دیگر، اگر وجود داشته باشند، به ندرت همچون خدماتی را ارایه می کنند. بسیاری از شهروندان ایتوپیا، که در عربستان سعودی مورد اذیت و آزار قرار گرفته اند، می گویند سفارت خانۀ اتوپیا در آنجا به آن ها هیچ کمکی نمی کند. زمانی که دخترها به عنوان خدمتکار خانه به دوبی می رسند، پاسپورت های آنها از نزد شان گرفته می شود. به این ترتیب آن ها به هیچ جای دیگری رفته نمی توانند.

الماز می گوید: "لطفاً لطفاً در وطن تان بمانید و در همانجا کار کنید! چرا وطن تان را ترک می کنید؟ مشکل ما این است. خودم نیز در همین جا به این واقعیت پی بردم. کاش اصلاً مکتب نمی خواندم و در خانه می ماندم و در آنجا با حمل سنگ زندگی ام را اداره می کردم."

یگانه امید الماز این است که مدت کارش را تحمل و سپری کرده بتواند. او باید تا پایان میعاد دوساله قراردادش یعنی تا چهارده ماه دیگر آنجا بماند و در صورتی که پاسپورتش را دوباره به دست بیاورد، می تواند به وطنش بازگردد.