دالیا یک نوجوان پانزده ساله است که چند سالی می شود به آلمان مهاجرت کرده است. این دختر فلسطینی مو سیاه با لباس ورزشی سرخ رنگ، دستکش مبارزه را به دست کرده است. دالیا می گوید که "من نمی دانم بدون ورزش چه کاری می توانستم انجام دهم".

مانند دالیا ده ها پناهجوی دیگر در این کلپ عضویت حاصل نموده اند. بیشتر پناهجویان این محل را بستری مناسب برای دوستیابی، شناخت اجتماعی دانسته و ساعت ها را در تمرین با آلمانی ها سپری می کنند.

دالیا که حالا به زبان آلمان می تواند با اندکی لهجه صحبت کند، در گفتگو با دویچه وله افزود: «ما فلسطین را شش سال پیش ترک کردیم. سال گذشته ما به شهر هامبورگ آمدیم و امیدوار بودیم که اجازه پیشبرد زندگی در این شهر را به دست آوریم. من همیشه می خواستم که در یک کلپ رزمی شرکت کنم. یکی از همکاران اجتماعی من در مکتب، اینجا را پیدا کرد و من را در جریان گذاشت. اولین باری که تلاش به بوکسینگ نمودم، خیلی دشوار بود اما حالا خیلی دوستش دارم».

برای دالیا نسبت به مبارزه، گسترش روابط دوستانه با دیگران در این محل اهمیت ویژه دارد. او می گوید که ملاقات افراد دیگر در اینجا خیلی خوشایند برایش تمام می شود. به گفته او، پناهجویانی که به این مرکز ورزشی می آیند، تجارب یکسانی را، در راه سفر پشت سر گذشتانده و فشارهای زندگی، و بلاتکلیفی یکسان را درک می کنند. اما تاحال سرنوشت خانواده این دختر نواجوان در آلمان نیز مشخص نمی باشد.

همیشه بوکسینگ

حسین اسماعیل یک جوان کرد است که در سال 1979 از عراق برای پیشبرد زندگی مرفه وارد آلمان شد. او با چنین وضعیتی، نسبت به دالیا آشنایی بیشتر دارد. اسماعیل در میان اعضای استقبال کننده از پناهجویان که برای تمرین به این مرکز می آیند، در این خصوص می گوید: «من در هر جایی که زندگی می کردم، به بوکسینگ خود ادامه می دادم».

هیچ گاه اشتیاق بیش از حد در عرصه ورزش بوکس، اسماعیل را رها نکرد تا این که سر انجام در سال 1993 یک کلپ با هفت و یا هشت تن دیگر ورزشکار را اساس گذاشت. در حال حاضر اعضای این کلپ به هشتاد تن می رسند. این مرکز قهرمانان زیادی را در سطح محلی، منطقه ای و ملی آموزش داده است.

ماه دسمبر سال گذشته حسین و مربیان دیگرش مصمم شدند که برای پناهجویان تازه آمده به آلمان از طریق ورزش مسئولیت خود را ادا نمایند. او گفت: «ما از فشارهای روحی و حمله بر یک دیگر در اقامتگاه های پناهجویان و نبود مصروفیت آنان شنیدیم. به همین دلیل ما از آنان برای فراگیری ورزش بوکس دعوت نمودیم».

تا حال 40 پناهجو در این مرکز عضو شده اند. برخی از آنان هنوز هم به تمرینات خود در این کلپ ادامه داده و شماری هم به قهرمانان مشت زنی مبدل شده اند. این افراد از مناطق چون شرق میانه، افریقای شمالی و یا بالقان به اینجا آمده و خیلی به سادگی با مبارزین آلمانی یکجا شده اند. در این کلپ زنان و مردان در سنین مختلف به تمرینات خود ادامه می دهند. حسین به زبان های کردی، فارسی و عربی می تواند روان صحبت کند که در حقیقت برای پناهجویان تازه وارد به آلمان، خیلی سادگی می بخشد.

با این همه، دالیا فکر می کند که ادغام در جامعه آلمان از طریق ورزش یک موضوع انتزاعی نمی باشد. او حلقه وسیعی از دوستان تازه را در این ورزشگاه بوجود آورده و مهارت های تازه را نیز فرا گرفته است. او افتخار دارد که عضو این کلپ شده و در پاسخ به این که آیا او می خواهد در رقابت های مبارزاتی شرکت کند، با لحن پرخنده می گوید: «البته که می خواهم».