فقر و تنگدستی این روزها بیشتر از هر زمان دیگری در چهره باشندگان کابل هویداست. هرچند سپری کردن رمضان در قرنطین برای پولداران دشوار نیست، اما برای فقرا مشکلات چند برابر می شود.

خیابان های کابل آرام تر از همیشه است؛ آرام از سر و صدای همیشگی که با ازدحام ترافیک و مردم ایجاد می شد. موترهای مودل بالا هم کمتر در سرک های پایتخت افغانستان به چشم می خورند.

دوکان داران و کسبه کاران که اکثرا به عنوان طبقه متوسط افغانستان شناخته می شوند، این روزها بیکار شده اند. پاندمی ویروس کرونا اقتصادشان را به شدت ضربه زده و آنان را تهدید می کند که کار و بار اندک شان را نیز از دست داده و در رده افراد فقیر جامعه قرار گیرند.

فقیران فقیرتر شده اند؛ چراکه کار و بار روزمره آنان نیز به شدت کم شده و درآمدی ندارد. این روزها در پایتخت افغانستان بیشتر کسانی را می توان دید که فقر و ناداری مجبورشان می کند در جریان بحران جهانی پاندمی ویروس کرونا نیز برای نفقه خانواده شان بیرون رفته و کار کنند.

خانواده های پرجمعیت افغان معمولا در ماه های رمضان در حالت عادی نیز با مشکلات اقتصادی مواجه می شوند؛ چراکه در این ماه معمولا نرخ مواد خوراکی و سوخت افزایش می یابد. حالا که بیکاری و خانه نیشینی نیز اضافه شده، ترس از گسترش فقر بیشتر گردیده است.

زنان و کودکان همانطور که بیشترین ضربه را از جنگ متحمل می شوند، شدیدترین تاثیرپذیری را نیز از رشد فقر دارند. در دوره بحران پاندمی ویروس کرونا، صدها هزار زن بیوه و کودک یتیم با خطر گرسنگی شدید مواجه شده اند.

بخشی از جامعه افغانستان را کارگران روزمزد تشکیل می دهند. برعلاوه بیجاشدگان داخلی، تعداد مهاجران عودت کننده از ایران و پاکستان نیز شدیداً افزایش یافته است که در شرایط کنونی از آسیب پذیرترین اقشار جامعه اند.

هرچند سازمان های بین المللی و نهادهای ملی وضعیت فعلی در افغانستان را نگران کننده خوانده اند، اما به هر حال نبض زندگی در کلان شهرهایی چون کابل همچنان می زند. افغان ها امسال به دلیل محدودیت ها و فقر اقتصادی مراسم عیدی مجلل هم نخواهند داشت.