در اپریل سال گذشته قضیۀ بسیار زشتی سرخط رسانه شد. دختر سیزده ساله ای از جارکند، یکی از فقیرترین ایالت های هندوستان، از بالکن یک خانه در دهلی نجات داده شد. این کودک شش روز را در این خانه، در بهترین ناحیۀ پایتخت زندانی بود تا آن که با درماندگی به بالکن برآمده و برای طلب کمک به فریاد زدن آغاز کرد. این دختر به عنوان خدمتکار نزد زن و شوهری کار می کرد که برای سپری کردن تعطیلات به تایلند رفته بودند. بدن لاغر این دخترک نوجوان سرتا پا کبود بود. او چند روز متوالی چیزی برای خوردن نداشت.

گوشه های تاریک رشد اقتصادی

راوی کانت، رییس سازمان کمک به کودکان موسوم به "شاکتی واهینی" در دهلی، رشد سریع اقتصاد هندوستان از سال های 1990 به اینطرف راعامل اساسی این مشکل می داند. او می گوید: "در هندوستان زندگی قشر متوسط پیوسته بهتر می شود. آن ها در این میان زیاد پولدار شده اند. از این رو آن ها فکر می کنند با پول همه چیز را می توان خرید و با نوکرانش هرطوری که بخواهند رفتار می کنند».

به گفتۀ راوی کانت از آنجایی که در شهرهای پرجمعیت هندوستان، مثل دهلی، ممبئی، چنای و یا کلکته، زنان بیشتر از پیش کار می کنند، تقاضا برای نیروی ارزان کار در خانه روز به روز افزایش می یابد. او می افزاید: "در آن لحظه ای که زنان و دختران به جنس یا کالا مبدل شده و قابل خرید و فروش می گردند، هر اتفاقی می تواند برای آن ها رخ بدهد. آن ها گاهی به برده مبدل می شوند، به ازدواج اجباری وادار می گردند و یا سرنوشت شان به بدکارگی می انجامد."

مشکل فوری

هنوز ارقام دقیقی در دست نیست که چه تعداد از زنان و دختران به کارهای اجباری در خانه ها وادار ساخته می شوند. حکومت هندوستان می گوید در سال 2011 تقریباً 125 هزار کودک از کار های اجباری نجات داده شده اند. این رقم 27 درصد بیشتر از سال 2010 است. به گفتۀ سازمان های مدافع حقوق بشر، اگر شمار زنانی که بیشتر از 18 سال عمر دارند، به آن افزوده شود، رقم به مراتب بلندتری بدست می آید.

نیشا وارییا، کارشناس امور هندوستان در سازمان دیده بان حقوق بشر در نیویارک، از مدت زیادی روی مسألۀ "تجارت بالای انسان ها" کار می کند. او می گوید: "زنان و دختران در جامعۀ هند تا حال همیشه کمترین امکانات را برای تحصیل داشته اند."

این بدان معناست که آن ها شانس بسیار کمی برای یافتن یک کار مناسب و بهبود بخشیدن وضع اقتصادی خود دارند. نیشا وارییا می افزاید: "وضعیت نامناسب اجتماعی این زنان و دختران منجر می گردد که آن ها اکثراً به انجام کارهایی با درآمد بسیار کم وادار شوند، مثل خدمتکار خانه، که هیچ مصونیتی ندارد."

ساختارهای مافیایی گونه

مدت زیادی دختران فقیر و کم سواد به عنوان مزدور به خاورمیانه و جهان عرب برده می شدند. اکنون دلال های غیر معتبر همچو دختران را به بازار شهر های پرجمعیت هندوستان عرضه می کنند. این دختران در آنجا به عنوان خدمتکار خانه، در فابریکه های کوچک و یا در سرک سازی کار میکنند.

به اساس تخمین سازمان حقوق بشر "اکشن اید" تنها در دهلی جدید پایتخت هندوستان 2300 نهاد دلالی وجود دارند که کمتراز 20 درصد آنها رسماً ثبت شده اند. به قول نیشا وارییا، گاهی یکی از اقارب دور، یک همسایه و یا شخص دیگری از محل زیست، با وعده های دروغین در مورد یک کار خوب و پردرآمد، دختران محتاج را جلب می کند. آن ها در بدل این دلالی مبلغ هنگفتی به دست می آورند. دختران مزدور بعداً بخاطر داغ ننگ نمی توانند به قریه های خود برگردند.

عدالت خواهی

در سال 2011 حکومت هندوستان، در چارچوب مأموریت های پولیس، در سراسر کشور بخش های را برای رسیدگی به "تجارت بالای انسان ها" ایجاد کرد. تا حال 225 شعبه ایجاد شده است و قرار است در سال روان میلادی 110 شعبۀ دیگر نیز به آن علاوه گردد. این شعبات وظیفه دارند اطلاعات را جمع آوری کرده و اسامی مجرم ها را ثبت کنند. افزون بر آن این شعبات باید اطلاعات در مورد کودکان و زنان مفقودالاثر را به صورت هدفمندانه پیگیری کنند و با سازمان های حقوق بشر و حمایت از کودکان در سراسر کشور همکاری نزدیک داشته باشند. تاکنون یک قانون سراسری در این رابطه وجود ندارد، اما برخی از ایالت ها برای خود قوانینی را برای همچو موارد وضع کرده اند.