اين سخنراني که براي بسياري غير مترقبه ونا منتظره بود ، سفير انگليس را نيز بر انگيخت تا متقابلاً عکس العمل نشان دهد و طي مصاحبه اي ، بيکارگي وفساد دولتي درافغانستان و بي کفايتي مديريتي آنرا عامل اصلي قضيه نشان دهد . آقاي کرزي تا انجا پيش رفت که از مامورين حکومت خواست تا فقط از آمرين افغاني شان تبعيت نمايند و نه از دساتير خارجي ها. آقاي کرزي با عصبانيت زياد خطاب به خارجيان گفت که هلمند را به طالبان سپرديد واوضاع را به هم ريختيد و ....

اين سخنراني درواقعيت امر بيشتر به يک دفاعيه پيشگيرانه شبيه بود ، تا توضيح اصل قضيه . مسلم بود که به تعقيب اعلام نظر مقامات ملل متحد ، رسانه هاي بين المللي و نهادهاي ذيدخل مانند دفعات قبل ، انگشت اتهام شان را بسوي داخل افغانستان متوجه مي سازند وعوامل تقويه کننده رشد مواد مخدر و حاميا ن ما فياي مواد مخدر را در درون کابينه ونزديکان آقاي کرزي مي يابند.

اين بويژه درشرايط حساسي که آقاي کرزي با رقبايش در پارلمان و جبهه ملي درگير نبرد قدرت است ، موضع اورا به شدت تضعيف مي نمايد ووسيله ي کوبنده اي بدست آنان مي دهد تا ويرا مورد حمله قرار دهند . بنا براين از طريق اين سخنراني ، خا رجيان در موضع کاملاً انفعالي قرار مي گيرند وهر ادعايي و تفسير و تحليلي که ارائه نمايند در حد يک دفاعيه از خود شان تقليل وتخفيف مي يابد و نه بيشتر. به خصوص که در اظهارات آقاي کرزي شواهد انکار نا پذيري دال بر صحت ادعا هاي وي وجود دارد که همگان از آن خبر دارند . مثلاً مذاکره با طالبان در هلمند و سپردن موسي قلعه به طالبان به تبعيت از قرار داد مصالحه جنرال مشرف با طالبان در وزيرستان . در آنوقت انگليسي ها صريحاً گفتند که الگوي وزيرستا ن که در موسي قلعه مورد کپي برداري قرار گرفت مي تواند در ساير منا طق افغانستان نيز تطبيق گردد . اين در حالي بود که دولت افغانستان هيچ نقش مستقيمي در قضيه نداشت و در عين حال خود را مجبور به سکوت مي دانست.

مسئله ديگري که رئيس دولت را در اين سخنراني انگيزه مي داد ، ضرورت پاسخ دادن به اتهاماتي بود که رقيبان سياسي وي درمورد وا بستگي وي به خارجيان و فرمانبري بي چون وچرا از دساتير آنان وارد مي کردند . در همين را بطه طرح ضرورت قانونمند ساختن حضور نيرو هاي خارجي در افغانستان قابل ياد آوري است که قسمآً متوجه عدم توجه آقاي کرزي نيز مي شد . اما سومين مسأله نفس نا کامي دولت افغانستان و جامعه جهاني در مبارزه عليه مواد مخدر مي شود که هر دو طرف تا حال کوشيده اند با انداحتن گناه به گردن طرف مقابل خود را تبرئه نمايند وکو تاهي وقصور و نقش منفي خويش را بپوشانند . در حالي که در اين قضيه هر دو جانب به يک اندازه مقصر هستند . دولت افغانستان با آن که يک وزارت مستقل ويک رياست در چوکات وزارت خارجه را به ضميمه ادارات کوچک ، زير عنوان مبارزه با مواد مخدر بودجه و امکانات ميدهد جز دست گيري چند قاچاقبر کوچک و مقدار ي مواد مخدر ، دستاوردي نداشته است . در حالي که به همين تناسب مواد مخدر و کار کنان آن و اراضي مزروعه بالتر رفته است . نيروهاي خارجي نيز که ظاهراً خود را فقط مسئول مبارزه با تروريزم مي دانند صلاح را در اين ديده اند که با ما فياي مواد مخدر روياروي نشوند و نوعي قرار نامکتوب با هم داشته باشند . پس راه چاره اي نست مگر اين که هر دوطرف همديگر را متهم و از اين طريق خودرا تبرئه نمايند . مرجع سومي نيز وجود ندارد که در مورد دعاوي دو طرف حق قضاوت داشته باشد. بر علاوه جريانات و حوادث و اتفاقات واقعي و يا تصنعي و بعضاً هم تصادفي ، هميشه امکان آنرا داده است که ذهنيت ها افکار و توجهات را به مسايل ديگري جلب نما يند وعجالتاً مسئله اي يا مسئله اي به فراموشي بسپارند و قضيه ديگري را عمده و مهم جلوه دهند . يک روز تروريزم ، يک روز مواد مخدر ، زماني انفلونزاي مرغي و ايدز و روز گاري نيز فساد اداري . در اين ميان اگر چيزي کم آمد ، توپ ها ي منقوش به کلمات مقدس يا انتشار کاريکاتور عليه پيامبر گرامي اسلام يا نظاير آن جاي خالي را پر مي کند و به بهانه آن چنان هنگامه اي بر پا مي شود که همه چيز را از خاطره ها فراموش کند . بنا بر اين آنچه مهم و اساسي است و بصورت منظم و سيستماتيک پيگيري مي شود استراتيژي اغفال و سر در گم ساختن مردم افغانستا ن است که هم توسط دولت و حکومت و هم توسط اپوزيسيون نام نها د آن و هم توسط ولسي جرگه دنبال مي شود . هم اکنون پارلمان افغانستان قضيه توپ هاي پرتاپ شده توسط امريکاييان را که منقش به پرچم کشور هاي اسلامي است و کلمه مقدس توحيد در پرچم عربستان سعودي نيز برآن نقش بسته است و در ظاهر براي بازي کودکان ، هديه شده است . اين کار براي آن صورت مي گيرد که تنبلي و بيکارگي پارلمان را بپوشاند و افکار عمومي را از ارتشا و اختلاس و زمينخواري و فقر و بيچارگي روز افزون مردم .