دویچه وله: آقای ماورر، گاهی از شمال نایجریا خبرهای مثبتی می رسد. فقط همین چند روز پیش ما یک چنین خبری داشتیم که ۲۱ "دختر چیبوک" که دو و نیم سال پیش اختطاف شده بودند، آزاد گردیده اند. آیا شما به این امر خوشبین هستید؟

ماورر: وظیفه من این نیست که خوشبین یا بدبین باشم. ما می بینیم که چه می شود.

دویچه وله: آیا کمیته بین المللی صلیب سرخ کدام نقشی در آزادی این دوشیزگان بازی نموده است؟ در این مورد در نایجریا شایعات زیادی وجود دارد. دقیقاً صلیب سرخ چه کمکی کرده است؟

ماورر: ما عادتاً به مثابه میانجی در گروگانگیری و یا مشکلات مشابه آن کار نمی کنیم. اما در صورتی که راه حلی پیدا شود، و در صورتی که از هردو جانب به حیث یک سازمان بیطرف و مستقل قبول شویم، ما حاضریم این راه حل را عملی گردانیم. این چیزی است که در اینجا صورت گرفته است. بنابراین، مخالفان مسلح دختران چیبوک را به ما سپردند و ما توانستیم آن ها را به حکومت نایجریا بسپاریم.

دویچه وله: آیا کارمندان شما با تروریست های بوکوحرام  در تماس بودند؟

ماورر: ما دختران چیبوک را تسلیم شدیم و بعداً به حکومت نایجریا سپردیم.

دویچه وله: آیا بازهم تقاضائی از شما برای میانجیگری و یا کمک به یافتن راه حل صورت گرفت؟

ماورر: کمیته بین المللی صلیب سرخ همیشه آماده است در صورتی که جوانب جنگی به چنین ترتیباتی دست یابند، همچون میانجی بیطرف باشد، برای پا درمیانی کار کند و امکانات خوبش را در اختیار قرار دهد. در این مورد هم چنین بوده است.

دویچه وله: شما روز دوشنبه با رئیس جمهور محمد بوهاری ملاقات می کنید. چه اتفاق می افتد؟

ماورر: مطمئناً در مورد عملیات ما در نایجریا و تمام منطقه صحبت می شود. این یکی از بزرگترین عملیات های ما در سطح جهانی می باشد. از این جهت من خوشحالم که امکان تماس با سطوح بالای حکومتی نیز وجود دارد.

دویچه وله: در منطقه بحیره چاد صدها هزار انسان تهدید به گرسنگی می شوند. سازمان ملل با تاکید از این انکشافات در شمال شرق نایجریا و در اطراف بحیره چاد اخطار داده است. شما اوضاع را چگونه ارزیابی می کنید؟

ماورر: برای ما نیز این یک بحران بشری سخت است. کمیته بین المللی صلیب سرخ بعد از سوریه، امروز منطقه بحیره چاد که در امتداد چهار کشور چاد، نایجریا، کامرون و  نایجر قرار دارد، دومین بزرگترین عملیاتش را به راه انداخته است. امروز در شمال نایجریا شمار بیجاشدگان داخلی بیشتر از مردم مقیم است. احتمالاً حدود ده میلیون انسان در معرض بحران قرار گرفته اند. ما می خواهیم به این معضل از طریق توسعه عملیات مان بپردازیم، اما اوضاع به صورت فوق العاده شکننده است. صدراعظم آلمان نیز از این منطقه دیدار نموده است و من می توانم با قضاوتش صرف در این مورد موافقت داشته باشم که در اینجا نیز باید برای مدت طولانی کمک صورت شود.

دویچه وله: من در سفرهایم به این منطقه غالباً این احساس را پیدا می کنم که سازمان های امدادی در اینجا خیلی کمتر از سایر مناطق بحرانی  افریقا به چشم می خورند. آیا کشورهای پول دهنده و سازمان های امدادی چشم بر بحرانی می بندند که در آنجا پدید آمده است؟

ماورر: سازمان های امدادی نه تنها غیر مرئی هستند، بلکه در عین زمان مدت طولانی می شود که در آنجا نیستند! بسیاری به دلیل وضع امنیتی نمی خواستند و یا نمی توانستند در آنجا باشند. کمیته بین المللی صلیب سرخ از مدت های طولانی به اینسو در آنجا عملیات بزرگ داشته است. ما از مدت طولانی به اینسو در شمال نایجریا و شمال کامرون فعال هستیم. اکنون ما فعالیت های مان را در آنجا بسیار توسعه داده ایم. در عین زمان خوشحالم که چندین اداره ملل متحد نیز در این منطقه فعال اند.

دویچه وله: آیا همکاری با نظامیان و حکومت آسان تر گردیده است؟

ماورر: ما همیشه صحبت های خوبی با حکومت نایجریا داشته ایم و همواره با سرعت می توانیم کار کنیم. اما اوضاع امنیتی یک اندازه ثبات یافته است که اکنون این امر امکانات کار را برای سایر موسسات نیر فراهم ساخته است.

دویچه وله: شما همین حالا در لاگوس با نمایندگان جماعت تجاری ملاقات کرده اید. به چه نوع می خواهید این را با کار تان تلفیق کنید؟

ماورر: پدیده ای که ما در نایجریا با آن رو به رو می باشیم  این است که کشوری است از لحاظ اقتصادی به طور خارق العاده ای نو آور و با جهت گیری در حال رشد و در عین زمان با فقر، منازعه و گرسنگی زیاد. از نظر ما در صورتی که جماعت تجار و  دولت نایجریا نیز بیشتر سهیم نشوند، به مشکل می توان جمع آوری پول از جامعه بین المللی را بسیج کرد.

نایجریا یک اقتصاد زنده و نوآور دارد که قادر است و من امیدوارم که مایل هم باشد از این قابلیت هایش برای برطرف ساختن مشقات انسانی استفاده کند.

مصاحبه کننده: ادریان کریش/ ر. ر.