محمد علی نوزادی است که از جنایت مسلحانه در زایشگاه دشت برچی کابل جان به سلامت به در برده است. مادر و پدرش در آن حمله کشته شده اند و حالا سکینه یکی از اقاربش از او نگهداری می کند.

چندین نوزاد دیگر نیز یکی یا هردو والدین شان را در این حمله وحشتناک از دست داده اند. حتی نوزادان نیز در این حمله کشته و زخمی شدند؛ حتی کودکانی که در بطن مادرانی در انتظار زایمان بودند.

اکرم خانمش را در این حمله از دست داد. وی نتوانست صورت خانمش را از روی تشخیص دهد. مریم دخترش را نیز از روی یک اعلان فیس بوکی پیدا کرد که شماره تلفنش و مشخصات خانمش درج شده بود. پولیس مریم را نجات داده و به شفاخانه دیگری برده بود.

ضیا گل پیش از حمله منتظر زایمان بود و یک ساعت بعد از آنکه از تهاجم وحشیانه و مرگبار مردان مسلح جان به سلامت برد، در زایشگاه دیگری دخترش رویا را به دنیا آورد. شوهرش ناشنواست و مادرش را در این حمله از دست داده است؛ مادرکلانی که منتظر به دنیا آمدن نواسه اش بود.

مهاجمان وارد بخش زایشگاه شفاخانه صد بستر در دشت برچی شده و همه را به گلوله بستند؛ نوزادان، مادران حامله، قابله ها و پرستاران و حتی زنانی که میان مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می کردند و در حالت زایمان بودند.

این حمله با واکنش های بین المللی روبرو گردید. مردم افغانستان نیز با خشم و نفرت در شبکه های اجتماعی این حمله را محکوم کردند؛ اما حالا که دو هفته از آن حمله می گذرد، دیگر حرفی از آن نیست و قربانیان و بازماندگانش انگار فراموش شده اند.

پولیس توانست چندین نوزاد و مادران شان را به شمول کارمندان صحی از ساختمانی که توسط مهاجمان تصرف شده بود بیرون بکشد. حتی نوزادانی در این حمله زخمی شدند که فقط چند ساعت از عمرشان نمی گذشت.

بنیاد امدادرسانی عاجل برای افغانستان به خانواده های قربانیان مواد خوراکی و ضروری کمک کرده است. بازماندگان این رویداد که به شدت از صحنه های وحشتناک زخم روحی خورده اند، به مرحمی برای بهبود روح و روان شان نیاز دارند.