ساناز کمالی، یک دختر ایرانی الاصل است که در آلمان زندگی می کند. وی به گروهی از پناهجویان در مدرسه رقص در شهر بن آلمان به پناهجویان رقص می آموزد.

ساناز این گروه رقص را تشکیل داده است تا از یک سو مهاجران را کمک کند از کمپ های پناهجویان بیرون شوند و ساعتی با رقص آرامش بیابند، و از سوی دیگر بتوانند دوستان جدیدی بیابند.

علاوه بر ساناز، آلمانی هایی هم به این صنف آموزش رقص می آیند و با پناهجویان می رقصند. آنها با موسیقی های مختلفی می رقصند که از کشورهای پناهجویان هستند.

این برنامه "رقصا" نام دارد. این برنامه حمایت کننده مالی ندارد و در حال حاضر به صورت رضاکارانه به پیش برده می شود.

مکانی که برنامه های رقصا برگزار می شود، یک مدرسه خصوص رقص در شهر بن است. این مدرسه به صورت رایگان سالون رقص را در اختیار پناهجویان قرار می دهد.

پناهجویانی که در این صنف رقص شرکت کرده اند، از تاثیرگذاری اش خرسند هستند. آنها می گویند از این طریق چیزهای زیادی در مورد جامعه آلمان و سبک زندگی در این کشور می آموزند.

هرچند اکثر پناهجویانی را که در این دوره های آموزشی رقص شرکت می کنند مردان مهاجر تشکیل می دهند، اما برگزار کنندگان می گویند که زنان مهاجری هم هستند که در برخی از جلسات تمرین رقص شرکت می کنند.

ساناز می گوید در تمرین رقص با مردان مهاجر مشکلی نداشته است. به باور وی آنها در برنامه های اینچنینی بهتر می توانند در مورد رفتار اجتماعی در آلمان بیاموزند.

برعلاوه تمرین اساسات رقص، رقص های محلی و سنتی پناهجویان نیز در این مدرسه رقص تمرین می شوند تا آلمانی ها با فرهنگ و سبک زندگی مهاجران آشنا شوند. این کمک می کند که پناهجویان با آنها حرف بزنند و زودتر زبان آلمانی را بیاموزند.

کارین دوبرنز، یک زن آلمانی است که در آموزش رقص با پناهجویان کمک می کند. او تلاش می کند پناهجویان را خوشحال بسازد. کارین همزمان از پناهجویان رقص های محلی، زبان و رسوم شان را می آموزد.

پناهجویان کارین را "ماما" صدا می کنند. کارین خوشحال است که جوانان پناهجو او را مادر صدا می کنند. کسانی که مثل کارین در این دوره آموزش رقص شرکت می کنند، با پناهجویان خارج از صنف رقص هم ملاقات کرده و آنان را در عرصه های مختلف کمک می کنند.