این اطفال روز چهار شنبه از میدان هوایی کابل عازم آلمان شدند و در آنجا از سوی دهکده صلح آلمان که یک ارگان خیریه و غیرانتفاعی است، مورد تداوی قرار می گیرند. این نهاد خیریه که با پول مردم آلمان تمویل می شود، سالانه حدود 100 طفل افغان را تداوی می کند و دوباره به افغانستان می فرستد.

عنایت الله صدیقی، مسوول تشریفات جمعیت هلال احمر افغانستان گفت: «بیمارانی که مبتلا به تکلیف های سوختگی شدید باشند، توسط هیاتی که از آلمان تشریف می آورد تشخیص شده و بعدا پروسه پاسپورت و ویزای شان توسط هلال احمر مجانی تکمیل می شود و جهت تداوی به آلمان اعزام می گردند».

آقای کیوین دلبوخ، یک تن از داکتران آلمانی که جهت تشخیص بیماری این اطفال به کابل آمده بود، به دویچه وله گفت که تا کنون بیش از 1000 طفل بیمار صعب العلاج افغان به کمک مستقیم دهکده صلح آلمات تداوی شده باشند.

این داکتر آلمانی افزود: «دهکده صلح آلمان از سال 1988میلادی تا کنون در افغانستان کار می کند. تاکنون از این طریق بیش از 1000 طفل بیمار در آلمان تداوی شده و به افغانستان برگشته اند. این شصت و هفتمین دور تداوی است».

والدین این کودکان بسیار خوشحال اند که آنها در آلمان تداوی می شوند و همچنان روند تشخیص آنها نیز از سوی داکتران آلمانی به پیش برده می شود.

پدر یک کودک 11 ساله به نام شاداب از ولایت تخار گفت: «کدام چیز را داخل تندور آتش گذاشته بودند که انفجارکرد و پای او قطع شد». تلاش های او برای تداوی کودک اش در افغانستان نتیجه نداد و سفر او به آلمان تنها شانسی است که می تواند کمک اش کند.

وحید آغا 13 ساله از کاپیسا، با ابراز خوشحالی از این که مدتی بعد صحت یاب می شود، گفت: «مشکل من توبرکلوز استخوان است و تداوی در این جا نتیجه نداد. خوش هستم که آلمان می روم».

همه هزینه های سفر و تداوی این کودکان از سوی دهکده صلح آلمان پرداخته می شود و بر خانواده آنها هیچ مصرفی نمی آید.

دهکده صلح آلمان برای پذیرش این کودکان شرایط واضحی دارند. قابل علاج نبودن بیماری آنها در افغانستان یکی از این شرایط است. همچنان کودکانی انتخاب می شوند که خانواده های آنها توانایی مالی تداوی شان را در خارج ندارند.

کودکان آسیب دیده از جنگ در این دهکده علاوه بر درمان جسمی مورد درمان روانی نیز قرار می گیرند. مدد کاران، روان شناسان و آموزگاران این سازمان در کلاس های آموزشی این کودکان را تعلیم می دهند و به آنها کمک می کنند تا درک کنند با افراد سالم جامعه تفاوتی ندارند. برخی از این مدد کاران رضاکار هستند و بدون معاشی کار می کنند.