هیلاری کلینتون بین سالهای 1979 تا 2001، فقط با صرف دو سال وقفه "بانوی اول" بود. نخست وی بانوی اول ایالت ارکنساس بود وبعداً بانوی اول ایالات متحده امریکا. باز هم در دور دوم ریاست جمهوری شوهرش، نماینده موفقی در مجلس سنای ایالات متحده بود که بین سالهای 2001 تا 2009 از ایالت نیویارک نمایندگی می کرد. در سال 2008 او در مورد پست وزارت خارجه ایالات متحده امریکا با بارک اوباما یعنی مردی مذاکره کرد که قرار بود ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا را تصدی کند و کلینتون در برابرش انتخابات را باخته بود.

اکنون او پشت میز وزارت خارجه جای گرفته است. ترازنامه کاری او بیسابقه است. او در این دوران کارش از 112 کشور دیدار کرده است که هیچ وزیرخارجه ای پیش از او چنین نکرده بود. بعداً لخته خونی در مغزش موجب  ناتوانی و ضعف اش گردید. او که برای بیش از سی سال در مرکز علایق عامه قرار داشت، با وضعی روبرو است که برای یک خانم غیرمعمول می باشد: یعنی آرامش.

بیل کلینتون، شوهر هیلاری اخیراً در یک مصاحبه تلویزیونی  به مناسبت کنفرانس سالانه "بنیاد کلینتون"  گفت: «من به وی مشورت دادم که نخست استراحت کند و بعداً درمورد بقیه زندگی اش  تصمیم بگیرد. و هرگاه او به این نتیجه رسیده باشد که نامزدی ریاست جمهوری برای خودش، برای امریکا و برای جهان  مناسب است، در آن صورت به آن اقدام کند. در غیر آن صورت، از آن منصرف گردد».

در نوسان میان آرمانگرایی و واقع بینی

خانم نیکول کراساس، پروفیسور علوم سیاسی در دانشگاه دولتی ایالت کنیکت و یکی از مولفان کتاب "زندگینامه هیلاری کلینتون"، ضمن مصاحبه ای با دویچه وله گفت: «همه کسانی که هیلاری کلینتون را دیده اند، می دانند که او بسیار مایل بود رئیس جمهور ایالات متحده امریکا گردد».

در حالی که برخی از ناظران می گویند که کلینتون برای نامزدی ریاست جمهوری خود را از نظر اخلاقی متعهد احساس می کند – چه به خاطر تلاش های خستگی ناپذیرش در راه فعالیت های اجتماعی، حقوق زنان و کودکان و آموزش آنان - ؛ و چه به این دلیل که دموکرات ها در حال حاضر کدام نامزد مطلوب تر ندارند، کراساس بر این باور است که کلینتون بر اساس معیارهای دیگری تصمیم گیری خواهد کرد.

«هرگاه او فکر می کرد که بازنده می شود و یا اینکه حتا امکان آن وجود دارد که نامزدی و انتخابات ریاست جمهوری را ببازد، میدان مبارزه را ترک نمی کرد. او یک شخصیت بسیار عملگرا است و در زندگی اش در مبارزات زیادی شرکت جسته است تا بداند که برنده می شود یا خیر».

این دانشمند علوم سیاسی معتقد است که کلینتون هنوز هم نیش شکست در برابر بارک اوباما را در انتخابات درون حزب دموکرات جهت یک نامزد تمام حزب برای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا احساس می کند. با این هم، این موضوع یک جنبه دیگر نیزدارد «در سال 2016 او 69 ساله می گردد. شصت و نه ساله بودن برای جان مک کین و باب دول (نامزدان ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا) خود یک مسأله بود. بنابراین او نیز در مورد آن فکر می کند».

نگرانی جمهوریخواهان

هنگامی که استراتژیست های جمهوریخواه در این مورد فکرمی کردند که آیا کلینتون خود را برای مقام ریاست جمهوری نامزد می سازد، آنها از اجتناب ناپذیر بودن وی بحث می کردند. نیوت گنگریچ، سخنگوی پیشین مجلس نمایندگان ایالات متحده امریکا با توجه به قابلیت های بالقوه بزرگ سیاسی و اقتصادی کلینتون هشدار می داد.

مایک مورفی که مانند آرنولد شوراتزنیگر و جان مک کین، یک جمهوریخواه سرشناس می باشد. او اظهارات گنگریچ را مبالغه آمیز می خواند. او ضمن مصاحبه ای با دویچه وله گفت:« خانم کلینتون شاید یک نامزد قوی باشد، اما یک نامزد اجتناب ناپذیر نیست. چنانکه ما این را از باختن کلینتون در مناظره با بارک اوباما درسال 2008 دریافتیم».

در جریان سه سال آینده، گفتار و کردار کلینتون بسیار به دقت تحت نظر قرار می گیرد. اما هرچه هم که او در صحنه سیاست با عقل و منطق پیش رفته باشد، تصمیم نهایی او احتمالا تنها بر اساس سنجش منطقی همه جوانب نخواهد بود. [به عنوان مثال] او در زندگینامه ای که خودش نوشته است از تصمیمش دایر بر اینکه به دنبال دوست پسرآن وقتش بیل کلینتون به ایالت ارکنساس برود، سخن به میان آورده است. ارکنساس ایالتی بوده است که نسبت به واشنگتن دی سی، چشم انداز سیاسی اندکی را پیشکش می کرد. او نوشته است: «من تصمیم گرفتم ار قلبم متابعت کنم، نه ازعقلم».

همچنان در فرجام، سن و سال نیز نمی تواند یک دلیل قاطع علیه نامزدی کلینتون باشد. مادامی که در سال 1969، در بیست دو سالگی ، در مراسم پایان تحصیلاتش در "ولسلی کالج" سخنرانی کرد. او با خواندن شعر نانسی شایبنر یکی از هم صنفانش  با این مطلع «ما باید همه  لحظات زندگی مان را در مرزهای مان تلاش کنیم و هنگامی که مرزها را شناختیم باید بدانیم که دیگر محدودیتی وجود ندارد»، توجه سرتاسر کشور را به خود جلب کرد.