سانا مارین ۳۴ ساله چندی پیش از سوی حزب سوسیال دموکرات فنلند برای مقام نخست وزیری پیشنهاد شد. او به تاریخ دهم دسمبر ۲۰۱۹ از سوی پارلمان به عنوان نخست وزیر این کشور رای تایید گرفت که جوانترین صدر اعظم در جهان به شمار می‌رود.

جسیندا آردرن از سال ۲۰۱۷ به اینسو نخست وزیر نیوزیلند است. او به عمر ۳۷ سالگی به عنوان بیست و چهارمین نخست ویز این کشور به کار آغاز کرد. آردرن دومین نخست وزیر در جهان است که در دوره کاری اش کودک به دنیا آورده است. پیش از او بی‌نظیر بوتو، نخست وزیر اسبق پاکستان در زمان کارش مادر شده بود.

پس از کناره گیری ایوو مورالس از ریاست جمهوری بولیویا در امریکای لاتین، جنینه انیز ۵۲ ساله به عنوان رئیس جمهور این کشور به کار آغاز کرد. او پیش از آن ریاست مجلس سنا را بر عهده داشت و یک سیاستمدار جناح راست است.

سوفی ویلمز، وزیر پیشین مالیه بلجیم به روز ۲۷ ماه اکتوبر سال روان میلادی نخست وزیر این کشور انتخاب شد. او نخستین زنی است که در این کشور صدر اعظم شده است. این زن ۴۴ ساله فرانسوی زبان یک سیاستمدار میانه رو از حزب (ام آر) است.

شهروندان سلواکیا در ماه مارچ سال ۲۰۱۹ سوزانا چاپوتووا را رئیس جمهور این کشور انتخاب کردند. او نخستین زنی است که در این کشور به کرسی ریاست جمهوری رسیده است. او هنگام ادای سوگند وفاداری ۴۵ سال داشت. به این ترتیب او جوانترین رئیس جمهور در تاریخ سلواکیا به شمار می رود.

انگلا مرکل از سال ۲۰۰۵ تاکنون صدر اعظم آلمان است. او هنگام سوگند وفاداری نخستین دوره کاری اش ۵۱ سال داشت. مرکل نخستین زنی است که در آلمان به کرسی صدارت تکیه زده است. اکنون چهارمین و آخرین دوره کاری او است. زیرا او گفته است که برای بار پنجم خود را نامزد نخواهد کرد. دوره چهارم کاری مرکل در سال ۲۰۲۱ به پایان می‌رسد.

سهله ورک زودی ۶۹ ساله سفیر پیشین اتیوپیا است که از سوی پارلمان این کشور به حیث رئیس جمهور تعیین شد. رئیس جمهور در ایتوپیا نقش تشریفاتی دارد. ورک زودی نخستین زنی است که در این کشور به مقام ریاست جمهوری رسیده است. او پیش از این در مقام های بلند سازمان ملل متحد کار کرده است.

تسای اینگ-ون در ماه می سال ۲۰۱۶ نخستین رئیس جمهور زن در تایوان شد. او می خواهد که در انتخابات سال ۲۰۲۰ نیز سهم بگیرد. اینگ-ون همچنان رهبر حزب مترقی دموکراتیک تایوان است. او سیاست سختگیرانه ای در برابر چین اتخاذ کرده است.

در کشور ناروی هم یک زن نخست وزیر است. ایرنا سولبرگ در ماه اکتوبر سال ۲۰۱۳ نخست وزیر این کشور شد. او می گوید که علاقمند سیاست مارگرت تاچر، نخست وزیر پیشین بریتانیا است. ایرنا سولبرگ "ایرنای آهنین" نیز خطاب می شود؛ قسمی که به مارگرت تاچر " زن آهنین" خطاب می شد. سولبرگ دومین نخست وزیر زن در ناروی و از حزب محافظه کار است.

سارا کوگونلوا امادیلا ۵۴ ساله چهارمین نخست وزیر کشور نامیبیا است. او در سال ۲۰۱۵ بر کرسی نخست وزیری نشست. او در جوانی به سیرالئون کشور همسایه نامیبیا مهاجرت کرده بود. امادیلا قبل از بازگشت به کشورش در بخش اقتصاد در امریکا تحصیل کرده بود. نامبرده نخستین زنی است که در کشور نامیبیا به کرسی نخست وزیری رسیده است.

شیخ حسینه ۷۲ ساله مدت طولانی است که نخست وزیر بنگله دیش است. او دختر شیخ مجیب الرحمان، بنیانگذار این کشور است. شیخ حسینه از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ در فهرست صد زن تاثیرگذار جهان در مجله فوربز قرار داشت.

کولیندا گرابر كیتاروویچ ۵۱ ساله رئیس جمهور کرواسیا است. وی پیش از رسیدن به این مقام، مشاغل دولتی زیادی را در کارنامه خود داشته و سفیر کشورش نیز بوده است. کیتاروویچ در سال ۲۰۱۵ به عنوان جوانترین رئیس جمهور در تاریخ کشورش انتخاب شد.

امروزه تحصیل دختران در دانشگاه‌ها امری عادی است. اما برای این امر عادی و حق بدیهی، زنان سال‌ها جنگیده‌اند. در سال ۱۹۰۰ دانشگاه‌های فرایبورگ و هایدلبرگ در آلمان نخستین دانشگاه‌هایی بودند که به طور رسمی به زنان اجازه تحصیل دادند. دانشگاه‌های دیگر هم سال‌های بعد به این دو دانشگاه پیشرو پیوستند. اما مقاومت در برابر زنان در جایگاه پرفیسور یا پژوهشگر همچنان تا سال‌ها ادامه داشت.

در این سال حق رأی زنان به رسمیت شناخته شد. از جنوری سال ۱۹۱۹ به بعد زنان در آلمان حق شرکت در انتخابات را داشتند. آنیتا آگسپورگ یکی از زنانی که برای به دست آوردن این حق سرسختانه مبارزه کرد. سال ۱۹۰۲ نخستین انجمن حق رأی زنان در آلمان توسط او بنا نهاده شد.

۹ زن در مرکز پولیس شهر کولن از سال ۱۹۲۳ اجازه پوشیدن یونیفورم را یافتند. اما مسوولیت آنها محدود به دو حوزه بود: تن‌فروشان و جوانان خطرناک. در دهه‌ی بیست قرن نوزدهم میلادی، بخش های پولیس جنایی که برخی اعضای آن را زنان تشکیل می‌دادند شروع به کار کردند که مسوولیت رسیدگی به جرایم کودکان و نوجوانان تا ۱۴ سال را به عهده داشتند.

الیزابت زلبرت کسی بود که سنگ بنای برابری زن و مرد در جمهوری فدرال آلمان را بنا نهاد. از این سیاستمدار آلمانی از حزب سوسیال دموکرات به عنوان "مادر قانون اساسی" یاد می‌شود. نتیجه‌ی تلاش‌های زلبرت ماده سه قانون اساسی آلمان است: «مردان و زنان برابرند»؛ تنها چند واژه، اما واژه‌هایی که معنا و نقش مهمی در زندگی نسل بعدی بازی کردند.

زنان آلمانی اجازه داشتند گواهینامه رانندگی بگیرند، اما شرط گرفتن آن داشتن اجازه شوهر بود. این شرایط با تصویب "قانون برابری حقوق زنان و مردان" در سال ۱۹۵۸ تغییر کرد.

یک انقلاب جنسی: در دواخانه‌های آلمان قرص‌های ضدحاملگی عرضه می‌شوند. دیگر زنان می‌توانند خودشان در مورد بارداری تصمیم بگیرند. در ابتدا قرص‌های ضدحاملگی را تنها در اختیار زنان متاهلی قرار می‌دادند که چندین فرزند داشتند. اینکه زنی مجرد زندگی جنسی آزادانه‌ای داشته باشد در این زمان هنوز یک رویا بود.

تا سال ۱۹۵۸ مردان صاحب حق تصمیم‌گیری در مورد زن و فرزندان بودند. حتی اگر مردی به همسر خود اجازه کار کردن می‌داد، رسیدگی به امور مالی و مدیریت حقوق زن با مرد بود. تا سال ۱۹۵۸ مردان می‌توانستند مانع از ادامه کار کردن زن شوند. بازکردن حساب بانکی برای زنان آلمانی تا سال ۱۹۶۲ بدون اجازه مرد ممکن نبود.

زنان در ابتدا موظف بودند "زنانه" لباس بپوشند: با دامن و پیراهن. در شهر برمن یک زن کارمند به دلیل پوشیدن یک شلوار قرمز در وظیفه اخراج شد. در روز ۱۴ اکتوبر سال ۱۹۷۰ یک سیاستمدار زن آلمانی دست به کاری زد که تا آن روز سابقه نداشت: لنوته فن‌بوتمر از حزب سوسیال دموکرات در این روز به عنوان نخستین زن با کت و شلوار در پشت تریبون پارلمان قرارگرفت.

در آپریل سال ۱۹۴۴ زنان اجاره یافتند نام فامیل شوهرشان را کنار بگذارند. زنان از این تاریخ به بعد حق یافتند پس از ازدواج نام خانوادگی خود را حفظ کنند. اما برای فرزندشان باید به یک توافق برسند که کدام نام‌خانوادگی را برای او انتخاب می‌کنند.

مردان حق ندارند بدون خواست و اجازه همسر با او رابطه جنسی برقرار کنند. پیش از این تجاوز در چارچوب زندگی زناشویی جرم به شمار نمی‌آمد. مدافعان حقوق زنان بیش از ۲۵ سال برای به رسمیت شناختن تجاوز به عنوان جرم در زندگی زنانشویی جنگیدند.

حق ازدواج برای همه یعنی دو نفر بدون توجه به جنسیت‌شان می‌توانند ازدواج کنند. از این قانون زنان و مردان همجنسگرا بهره می‌برند و می‌توانند کودکی را هم به فرزندی قبول کنند.