هفته گذشته زنان و دختران متحمل یک ضربه سخت دیگر شدند و امیدشان برای بازگشت به مکاتب متوسطه و لیسه نقش بر آب شد. هفت ماه پس از خروج نیروهای خارجی، فروپاشی حکومت پیشین افغانستان، تصرف قدرت توسط طالبان و فروپاشی اقتصادی، تنها امید باقی مانده آن‌ها نابود شد.

بیش از نیمی از ۲۳ میلیون شهروند افغانستان که از کمبود شدید مواد غذایی رنج می‌برند، زنان و دختران هستند. بار بسیار عظیم و غیرانسانی گرسنگی و تبعیض بر دوش آن‌ها سنگینی می‌کند و آن‌ها را از نظر فیزیکی و روحی آزار می‌دهد.

دختران نوجوان را نمی‌گذارند که به مکتب بروند و به زنان اجازه کار نمی‌دهند. آن‌ها به حق از خود می‌پرسند که آیا آن‌ها را مجازات می‌کنند، در حالی که تقریبا هیچ حق انتخابی برای رقم زدن سرنوشت شان ندارند. 

من در آستانه برگزاری کنفرانس کمک کنندگان که به تاریخ ۳۱ مارچ برگزار می‌شود، با اصرار از جامعه بین المللی می‌خواهم به زنان و دختران اطمینان بدهند که آن‌ها به حال خود شان رها نمی‌شوند. از ما حمایت کنید برای اینکه بتوانیم رنج گرسنگی وحشتناک را با همه منابع ممکن تسکین دهیم. از ما حمایت کنید تا رویاهای زنان و دختران و صداهای شان را زنده نگه داریم. از ما حمایت کنید برای تقویت برنامه‌های  امرار معاش، تغذیه، تحصیلات و غذای شاگردان مکتب، برنامه‌هایی که در افغانستان توسط شهروندان این کشور برای مردم ایجاد شده اند. این‌ها برنامه‌هایی هستند که امید و توانایی را با خود به همراه می‌آورند و همراه با آن، امکان ایجاد یک مسیر به سوی ثبات و رفاه و صلح برای مردم افغانستان که همه از آن به صورت یکسان بهره مند می‌شوند.

از ماه اگست سال ۲۰۲۱، ما شاهد بحرانی هستیم که افغانستان و مردمش را در چنگال خود گرفتار کرده است و مقیاس و عمق آن بی‌سابقه است.

گرسنگی گسترده این کشور را اسیر خود کرده است، هم در مناطق روستایی و هم در شهرها.  کودکان در مقابل چشمان مادرانشان به خاطر سوء تغذیه بیمار می‌شوند.

من با مادران زیادی ملاقات کردم که بر روی لبه‌های بسترها در شفاخانه‌های مزدحم نشسته اند و دعا می‌کنند که کودکانشان جان سالم به در ببرند. مادرانی که سعی دارند درک کنند پس از دهه‌های طولانی جنگ، چهره صلح چرا اینگونه است. 

در ماه فبروری تقریبا ۴۰۰ هزار کودک که دچار سوء تغذیه بودند، مورد معالجه قرار گرفتند. شمار آن‌ها در ماه جنوری به ۱۵۰ هزار تن می‌رسید. 

افغانستان متاسفانه محل زندگی بیشترین شمار بیوه‌ها در سراسر جهان است. برآورد می‌شود که حدود ۷۰۰ هزار زن بیوه در افغانستان زندگی می‌کنند. (منبع: سروی وضعیت زندگی در افغانستان).

زنان، چه پیر و جوان برای تامین نیازهای خانواده‌های شان تلاش می‌کنند، این بهای جنگ، بهای رفتار غیرانسانی بشریت است. بسیاری از زنان جوان و تحصیل کرده تنها نان آوران خانواده‌های شان هستند.

این زنان، مادران، دختران و سرپرستان خانواده‌ها بیش از همه از بحران اقتصادی، خشکسالی و بی‌رحمی‌های ایدیولوژیکی متاثر شده اند.

برنامه غذایی جهان در جدیدترین ارزیابی‌اش راجع به امنیت غذایی به این نتیجه رسیده است که زنانی که سرپرستی خانواده‌ها را به عهده دارند بیشترین فشار را متحمل می‌شوند. تعداد زیادی از آن‌ها برای تغذیه خانواده‌های شان به اقدامات شدیدی متوسل می‌شوند (۸۵ درصد)، در مقایسه با ۶۲ درصد از خانواده‌هایی که مردان سرپرستی شان را به عهده دارند.

 

هر ماه که از این بحران می‌گذرد، کاهش درآمدها ادامه پیدا می‌کند، کیفیت غذا پایین می‌آید و مقدار غذایی که هر خانواده مصرف می‌کند، کمتر می‌شود.

در سال خورشیدی جدید، نخستین روز فصل بهار، نوروز به تاریخ ۲۱ مارچ جشن گرفته شد. با بهار زندگی جدید آغاز می‌شود و بذر کاشته شده در زمین جوانه می‌زند. دوره برداشت محصول که معمولا در ماه‌های جون و جولای است، نزدیک می‌شود.

به فصل برداشت سه ماه مانده است. اما دهقانان بیشتر محصول شان را پیشاپیش فروخته اند تا بتوانند هزینه غذای خانواده‌های شان را پرداخت کنند.

بحران بشری هنوز به پایان نرسیده است. بحران اقتصادی را نمی‌توان نادیده گرفت و آن‌هایی که خوش شانس هستند و می‌توانند از برداشت محصول بهره مند شوند، هنوز چند ماه از آن دور هستند.

بله، بحث ها راجع به افغانستان پیچیده و چالش برانگیز هستند، نه فقط به خاطر حوادثی که در روزهای اخیر روی رخ داده است. ما باید به طرفداری از حقوق زنان و دختران و مبارزه در این راه ادامه دهیم.

دختران نوجوان را در این هفته از مکتب بازگرداندند. در حالی که به کودکان افغان باید اجازه داده شود رشد کرده و پیشرفت کنند، به خاطر کشورشان. جامعه بین المللی نمی‌تواند و نباید حمایتش را از مردم افغانستان کاهش دهد.

برنامه غذایی جهان برنامه‌هایش را در سراسر افغانستان گسترش می‌دهد. به ما کمک کنید که بلای گرسنگی و سوء تغذیه را برای نجات زندگی مردم به عقب برانیم. به ما کمک کنید تا برنامه‌های غذایی را برای رفاه و پیشرفت مردم در افغانستان ادامه دهیم.

من امیدوارم که این کلمات مایا انجلو، زن خارق‌العاده و شاعر مشهور در مورد دختران و زنان افغان ثابت شود که گفته بود: «ممکن مرا در کثافات لگدمال کنی، اما مانند غبار برخواهم خاست».

نویسنده: ماری ایلن مک‌گورارتی، مسئول بخش افغانستان برنامه غذایی جهان