دگرمن معمر القذافی، دیکتاتور سابق لیبیا در یک اقدام برای بهبود بخشیدن روابط خصمانه تاریخی اش با کشورهای غربی به ویژه ایالات متحده امریکا، در سال 2004 موافقت نمود تا میثاق سلاح های کیمیایی را امضا کند. در آن زمان طرابلس اعلام نمود که دارای 25 تن متریک گاز خردل (گازی که موجب سوختگی جلدی می شود)، 1400 تن متریک پریکورسور (موادی که با عناصر کیمیایی ترکیب سوم را به وجود بیاورند)، و 3500 بمب پُرناشده برای سلاح های کیمیایی می باشد.

اما جنگ داخلی لیبیا در سال 2011 خنثاسازی این سلاح های کیمیایی را برهم زد. قذافی 55 درصد ذخیره گاز خردل اعلام شده اش و 40 در صد ذخیره پریکورسورش را پیش از آنکه از قدرت برکنار شود و توسط شورشیان مورد حمایت ناتو به قتل برسد، از بین برده بود.

پروسه خلع سلاح در سال 2012 زیر نظارت سازمان منع سلاح های کیمیایی شروع شد. در سپتمبر سال گذشته ایالات متحده امریکا موافقتنامه ای را با حکومت لیبیا امضا کرد تا با سرعت بقیه ذخایر سلاح های کیمیایی این کشور را نابود کند. در واشنگتن به طور فزاینده ای این نگرانی وجود داشت که مبادا سلاح های کیمیایی باقیمانده در دست جنگجویان اسلامگرا بیفتد که در لیبیای بی ثبات بعد از سرنگونی قذافی در ساحه وسیعی با دست باز دست به عمل می زنند.

بقایای سلاح های کیمیایی لیبیا در تسهیلاتی واقع در شهر دور دست رواقه که در 600 کیلومتری جنوب طرابلس قرار دارد، از بین برده شد. احمد اوزومجو، رئیس سازمان منع سلاح های کیمیایی گفت که لیبیا هنوز هم دارای پریکورسور درجه پایین می باشد که قرار است در سال 2016 تخریب گردد.

به گفته اوزومجو، لیبیا «یک نمونه خوب همکاری بین المللی را ارائه کرد که اکنون به پیمانه وسیع با سوریه برابری می کند».

حالا جامعه بین المللی تلاش می کند تا سلاح های کیمیایی سوریه را نابود کند.

در سال گذشته دمشق زیر تهدید حمله نظامی ایالات متحده امریکا موافقت نمود تا ذخایر سلاح های کیمیایی اش را تسلیم دهد. اما جنگ داخلی در آنجا این پروسه را به تعویق انداخت. تنها چهار درصد ذخایر سلاح های کیمیایی این کشور تاکنون برای تخریب به خارج انتقال داده شده است.