در مبارزه با ایبولا، لباس محافظتی مناسب داکتران و پرستاران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این لباس باید با یک ماده غیرقابل نفوذ تمام پوست بدن را بپوشاند و از آن در مقابل ویروس ایبولا مراقبت کند. اما فقط پوشیدن این لباس برای جلوگیری از ابتلا به این ویروس کافی نیست. استفاده درست از آن نیز بسیار مهم می باشد.

در شفاخانه هایی که دارای بخش ویژه برای رسیدگی به موارد احتمالی ایبولا هستند، مانند این جا در شهر دوسلدورف آلمان، پوشیدن صحیح لباس های محافظتی برای مواقع اضطراری تمرین می شود. از آن جایی که پیش از هرگونه تماس و رسیدگی به بیماران مبتلا به ایبولا، یک دست کامل لباس جدید محافظتی به کار گرفته می شود، با پوشیدن این لباس ها هیچ گونه خطر سرایت وجود ندارد.

اتاق های بیماران در بخش های ویژه از دیگر بخش های شفاخانه به کلی جدا هستند. هوا و آب‌های استفاده شده در این بخش با یک فرآیند جداگانه تصفیه می شود. در لباس های محافظتی که در این بخش ها استفاده می شود، به طور دایمی فشار اضافی وارد می شود. این اقدام ها بیشتر از اندازه لازم هستند. گرچه ایبولا می تواند از طریق اشیای آلوده انتقال یابد، اما از طریق هوا قابل سرایت نیست.

پس از رسیدگی پرستاران و داکتران به بیمار مبتلا به ایبولا، در یک بخش جداگانه از بیرون به لباس محافظتی مواد ضد عفونی کننده پاشیده می شود تا ویروس هایی که احتمالا بر آن چسبیده اند، نابود گردند. پس از آن می شود این لباس را با احتیاط از تن فرد بیرون کرد.

با این وجود برای بیرون شدن از این لباس محافظتی باید بسیار دقت شود. می توان با شکاف های ایجاد شده در دستکش های مخصوص این گونه لباس ها از بیرون به فرد برای درآوردن لباس کمک کرد و به این ترتیب نیازی به تماس مستقیم با لباس نیست. این لباس های محافظتی پس از یک بار استفاده سوختانده می شوند.

با وجود استانداردهای بالای امنیتی در اسپانیا و ایالات متحده در مجموع سه پرستار به این ویروس مبتلا شده اند. چگونگی سرایت ایبولا به این اشخاص تا به حال به طور نهایی مشخص نشده است. محل زندگی این پرستاران مانند این جا در تکزاس پس از خبر ابتلای آن ها مسدود و عفونت زدایی شده است.

در افریقای غربی نیز داکتران و پرستاران به لباس های محافظتی مجهز شده اند. گرچه این لباس ها در انطباق کامل با استندردهای ضروری نیستند. به این ترتیب برخی اوقات بخش های کوچکی از پوست در پوشش کامل نیست و در معرض خطر قرار دارد. یا که ماده ای که این لباس از آن ساخته شده، نفوذپذیر است. همچنین پوشیدن یا بیرون شدن از این لباس ها نیز با خطراتی همراه است.

در به خاک سپاری افرادی که قربانی این ویروس شده اند، باید به شدت احتیاط نمود. سنت شستن اجساد در افریقای غربی توسط اعضای خانواده در گذشته موارد بسیار ابتلای مکرر به این بیماری را به دنبال داشته است. برای بازماندگان، دور کردن اجساد درگذشتگان به سختی قابل درک است.

برای کشورهایی که مراقبت های طبی در آن جا در سطح بسیار پایین است، بروز و شیوع ناگهانی چنین بیماری چالشی است که به سختی می توان برآن غلبه کرد. به بیماران در چنین مناطقی مانند این جا در لایبریا در درون خیمه های اضطراری رسیدگی می شود. اما احتمالا برای کشورهایی مانند آلمان نیز مقابله با چنین اپیدمی بسیار دشوار خواهد بود. در این کشور در حال حاضر صرف 50 تخت در بخش های ویژه شفاخانه ها وجود دارد.

برخی اوقات در افریقای غربی لباس های محافظتی آلوده شده برای نابودکردن ویروس ها در زیر نور خورشید آویزان می شوند تا از آن ها دوباره استفاده شود. اما ایمن تر، سوختاندن این لباس هاست، مانند این جا در گینه که اغلب به خاطر کمبود لباس و قیمت های بالای آن – بین 30 تا 200 یورو – امکان پذیر نیست.

این خطر وجود دارد که مسافران هواپیما ویروس را در فاصله های طولانی به کشورها و افراد دیگر انتقال دهند. به این دلیل در برخی از میدان های هوایی حرارت بدن مسافران سنجیده می شود. اما این روش کاملا ایمنی نیست. ویروس ایبولا تنها زمانی ساری است که نشانه های این بیماری در فرد مبتلا بروز کند. اما دوره انتقال این بیماری تا 21 روز به طول می انجامد.