محمد اکرم از خانه اصلی اش به دلیل ناامنی بیجا شده و حالا با خانواده اش در حومه شهر کابل در زیر خیمه پاره پاره زندگی می کند. در سرمایی که مردم در خانه به گرمایش ضرورت دارند، زندگی در زیر خیمه و ترپال، تقلایی برای نجات است که کریم این شب ها با آن دست و گریبان است.

آلبوم عکس را اینجا تماشا کنید.

محمد اکرم در حالی که از سردی می لرزد، می گوید: «در زیر خیمه ها و ترپال ها زندگی می کنیم، هوا خیلی سرد است. 10 تا 12 تن طفل و کهن سال در سال گذشته به خاطر سرمای شدید مردند. اگر امسال سردی بیاید احتمال می رود که تعداد بیشتری بمیرند».

نزدیک به 70 هزار بیجاشده داخلی

براساس آمار وزارت امور مهاجرین و عودت کنندگان افغانستان، حدودا 69 هزار بیجاشده داخلی افغان در کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان ثبت شده اند. از این رقم، سه هزار خانواده اکنون در کابل زندگی می کنند.1200 خانواده تنها در چهارراهی قنبر شهر کابل مسکن گزیده اند.

بیجاشدگان از بیکاری شکایت می کنند و از نهادهای مسوول خواهان کمک هستند. طاوس خان، وکیل بیجا شدگان در چهارراهی قنبر می گوید که وضعیت این بیجا شدگان وخیم است و نیاز جدی به کمک های بشردوستانه دارند.

وی می افزاید: «وزیر صاحبان به ما وعده سپرده بودند که تا زمستان امسال نمره های رهایشی در همین شهر کابل برای تان توزیع خواهیم کرد. مگر تا حال هر طرفی که می رویم می گویند هنوز کار پالیسی سازی تمام نشده. اکنون زمستان سر رسیده و ما از تمام موسسات کمک کننده، مخصوصا پارلمان و سایر بزرگان دولتی می خواهیم که به ما توجه کنند و ما را از این سرما و از این وضعیت نجات دهند».

بیجاشدگان می گویند که در اثر جنگ و ناآرامی منطقه شان را ترک کرده به کابل مهاجر شده اند و تا زمانی که منطقه شان امن نشود امکان ندارد که برگردند. به گفته طاوس خان، طالبان مردم را مجبور می کنند تا در کنار شان علیه دولت بجنگند، اما مردم صلح می خواهند.

بهانه ای برای دریافت کمک

مهرخدا صبار، رییس حالات اضطرار در وزارت امور مهاجرین، وضعیت بشری این خیمه نشینان را نگران کننده می خواند و می گوید که این وزارت در نظر دارد تا کمک های بشری و عاجل زمستانی در محلات مسکونی بیجا شدگان توزیع کند، اما نمره های زمین برای خانه های رهایشی، برای آنان در ولایت مربوطه شان توزیع خواهد شد.

او می گوید: «گزارش هایی وجود دارند که یک تعداد برای گرفتن کمک ها در میان این بیجا شدگان حضور دارند، تعدادی دیگر برای نزدیکی بازار کار این جا جمع شده اند، حتا یک عده از آنها اسب های قیمتی دارند و یک تعداد فامیل هایی هستند که صرف از طرف روز خیمه های شان را برپا می کنند و شب به خانه های مناسبی که دارند بر می گردند. اما ظاهرا از دید بشری و انسانی همه آنها مستحق کمک هستند».

بیشتر از همه وضعیت اطفال در این کمپ ها وخیم است. هرچند موسسه ای به نام "آشیانه" صنف های درسی را تحت نصاب آموزشی وزارت معارف تا صنف نهم در این محلات برگزار کرده است، ولی وضعیت صحی و معیشتی اطفال این خانواده ها که در معرض گرما و سرمای مستقیم هستند و به بهداشت آنان توجهی نمی شود، نگران کننده است.

دل آغا، یکی از جمله کودکان بیجا شده است. او می گوید: «ما درصنف های آشیانه درس های پشتو، دری و قرآنکریم می آموزیم. همچنان در صنف قلم، کتابچه و بکس می دهند، برای هر نفر نصف نان هم می دهند».

سردار ولی کودک دیگری است که کار می کند و به صنف های آشیانه نمی رود. او می گوید: «ما هیج چیزی در خانه خود نداریم، وقتی هوا سرد می شود کاغذ و چوب و پلاستیک جمع می کنم و در بخاری خود می سوزانیم تا گرم شویم. اگر این کار را نکنم می میریم، تا حال چهار طفل به خاطر سردی مرده اند».

اما از طرف دیگر گفته می شود مساعدت های دوامدار از سوی نهادهای داخلی و خارجی سبب شده اند که ساکنان این کمپ ها به گرفتن کمک عادت کنند و مسوولیت پذیر نباشند.

احمد کودکی یتیم است که بیجا شده و حالا با کاکای کبک بازش در کمپ زندگی می کند. او می گوید: «او کبک ها را جنگ می دهد و از کبک جنگی پول می گیرد، در هر دور از 200 تا افغانی 500 شرط می گذارند».

به گفته مسولان امور، این بیجا شدگان در 30 نقطه شهر کابل پراکنده شده اند که علاوه بر مشکلاتی که خود شان مواجه هستند، زمین های دولتی را نیز اشغال کرده و برای باشندگان بومی این مناطق نیز مشکلاتی را ایجاد کرده اند. بیشتر این بیجا شده گان داخلی از ولایت های هلمند، ننگرهار وارزگان هستند.