احمد و وینوس قصه می کنند: "ما شش ماه است که در یونان به سر می بریم. فرزند ما در ترکیه به دنیا آمد." آنها از یک روستا در نزدیکی شهر لاذقیقه سوریه اند و می گویند در نتیجه حملات بمب افکن های روسی همه چیز شان را از دست دادند.

عبدلامیر ۴۹ ساله است. این مرد عراقی ده سال گذشته را در فرار زندگی کرده است. او در فبروری ۲۰۱۶ به آلمان رسید. او می گوید: "در نزدیکی یک جزیره یونانی یک کشتی محافظ ساحلی نمایان شد و ما همه تا حد مرگ هراسناک شدیم."

فرمان جوان ۱۸ ساله پاکستانی با لبخند می گوید: "من دیروز از طریق ترکیه به بلغاریا رسیدم. من باید مانند دیگران به آلمان برسم. آلمان بسیار زیبا است. من به عنوان آشپز خوب می توانم کار کنم."

وسیم جوان ۲۸ ساله پاکستانی (با تی شرت سفید) می گوید: «من سه بار از صربستان به بلغاریا برگشت خورده ام. اما من بار دیگر تلاش می کنم. به هر قیمتی که شود من به آلمان می روم.»

در کمپ "پاستروگور" در بلغاریا در مجموع مهاجرین جوان از افغانستان و پاکستان به سر می برند. فقط دو دو خانواده از مغول‌های چین در این کمپ هستند. آنها نیز می خواهند به آلمان بروند. آنها می گویند: "چون ما مغول هستیم، در چین پیهم سرکوب می شویم."

این مهاجر پاکستانی می‌گوید سفر قاچاقی از کشورش تا آلمانی برایش ۶۰۰۰ دالر تمام می‌شود. علی (نفر چپ) از دو هفته به این سو در کمپ "پاستروگور" بلغاریا به سر می برد. او می گوید: "من باید خود را به آلمان برسانم. باید خانواده ام را در پاکستان از نظر مالی حمایت کنم. من می‌توانم تکسی‌رانی کنم.»

این جوان ۲۲ ساله ایرانی می گوید: "من یک مسیحی هستم و مسلمانان در این کمپ همواره مرا توهین می کنند. من فکر می کنم که می توانم در بلغاریا بمانم. در هر صورت اش باید از پیروان ادیان دیگر فرار کنم. آنها مرا اذیت می کنند."

این مرد (طرف راست در تصویر) از سرپرست کمپ "پاستروگور" در بلغاریا تقاضا می کند: "آقا، لطفاً مرا به پاکستان دیپورت کن." او می‌خواهد نزد کودک‌اش باشد چونکه خیلی بیمار است. او با دردش تنها نیست، بعضی از مردان افغانستان نیز می‌خواهند برگردند.

هورام از پاکستان از چند روز به این سو در کمپ "سوبوتیچا" در صربستان به سر می برد. او چندی پیش تلاش کرد که از مرز هنگری عبور کند. او می گوید که در آنجا پولیس او را لت و کوب کرد.

عمر چیداد از یازده ماه به این سو در فرار است. در این میان این جوان ۲۳ ساله پاکستانی در صربستان رسیده است و می‌خواهد به ایتالیا برود. او امیدوار است که در آنجا به سرعت به عنوان پناهنده قبول شود.

این مرد جوان از سوریه در مرز هنگری - صربستان می گوید: "من دو هفته است که در کلبیجه هستم و امیدوارم که به زودی بتوانم در هنگری تقاضای پناهندگی بدهم. اگر جنگ در سوریه پایان یابد، می خواهم به وطنم برگردم. خودم اینجا دلم آنجاست."

شاید تاثیر شایعات قاچاقبران است که این مهاجر جوان افغان می گوید: "خانم مرکل چه کرد؟" او که از یک هفته به این سو در منطقه ترانزیتی در مرز هنگری- صربستان گیر مانده است، می افزاید: "مرکل همه ما را دعوت کرده است. و حالا؟ حالا مرز ها مسدود شده اند، چرا؟"

یک نوجوان در هنگام غروب در اینترنت جستجو می کند. موبایل های هوشمند (سمارت فون) معمولا تنها ارتباط دهنده پناهجویان با جهان خارج می باشد.

در هر خانه دو اتاقه در این روستا که به روستای مهاجران شهرت یافته، هشت نفر زندگی می کنند. هر خانه با یک حمام و یک آشپزخانه کوچک با اجاق گاز و دست شویی مجهز است. البته آب گرم و یا یخچال در اینجا وجود ندارد.

رانی موسی 27 ساله همراه با کودک 8 ماهه اش که در سوریه متولد شده است. این عکس درست قبل از اینکه رانی و همسرش از راه ترکیه به یونان بیایند، گرفته شده است.

زنان این کمپ یک گروپ از اطفال را با خود گرفته و به خارج از روستا برای گردش در شهر به قصد دیدن دوکان ها می روند. قبل از اینکه فصل گردشگری در ماه جون آغاز شود اطراف روستای میرسینی هنوز نسبتا آرام است و بازدید کنندگان اندکی دارد.

یک گروپ از مردان در هنگام غروب در ساحل با هم صحبت می کنند. در این کمپ کمتر از 60 مرد همراه با همسران و فرزندان خود زندگی می کنند.

زنان و کودکان در زیر نور مهتاب در مقابل خانه های توریستی نشسته اند. از 340 نفر ساکنان این روستا، 209 نفر زیر سن 18 سال و 69 نفر شان زنان هستند.

پیش روی کمپ یک زن سوریایی طفل شش ماهه اش را در بغل گرفته است. بعضی از زنان کمپ در حالی که اطفال خورد سال دارند، دوباره باردار هستند.

طارق الفیلو همراه با کودکانش وداد 11 ساله و زیاد 7 ساله به یک سوپر مارکت کوچک در میرسینی رفته اند. این سوپر مارکت تقریبا نیم ساعت پیاده روی از کمپ فاصله دارد. بسیاری از پناهجویان توسط خرید خود باعث رشد اقتصادی این شهر شده اند.

نبیل لوزیف مرانت، شهردار اندرافیدا اصلاً از سوریه است. مرانت می گوید او اولین شهردار غیر یونانی است که در یونان انتخاب شده است. او می گوید که این کمپ ایده او بوده است و شورای شهر تقریبا به اتفاق آراء با آن موافقت کرده است.

یک مرد بنگله دیشی در جریان کار در یک مزرعه توت زمینی در نزدیکی کمپ. بسیاری از کارگران در مزارع اطراف این منطقه پناهجویانی از جنوب آسیا و بدون اسناد قانونی می باشند. آنها برای 8 ساعت کار و چیدن توت زمینی بین 22 تا 25 یورو به دست می آورند.

گیورس اگیلوپولوس (نفر وسطی) یکی از ساکنان میرسینی است. او به عنوان رضا کار با بعضی از خانواده های پناهجو در کمپ دوست شده است. او می گوید که بعد از اینکه ساکنان شهر دیدند که باشندگان کمپ عمدتا خانواده ها همراه با کودکان شان هستند، شمار مخالفان روستای پناهندگان به طور قابل توجهی کاهش یافته است.