در سال ۲۰۱۷، هنگامی که ادعا شد شورشیان روهینگیا چندین نیروی امنیتی را به قتل رساندند، وضعیت به وخامت انجامید. سپس اردوی میانمار قریه های روهینگیا ها را نابود کرد.

حدود ۷۰۰ هزار روهینگیا به بنگله دیش فرار کردند. سازمان ملل متحد سرکوب روهینگیاها را به عنوان "پاکسازی قومی" طبقه بندی کرد. یانگه لی، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای میانمار، اقدامات نظامی حکومت این کشور را "نسل کشی" توصیف کرد.

در ماه آگوست سال ۲۰۱۷، ستون دود و خاکستری ضخیم در مناطق روهینگاها در میانمار در هوا بلند بود و غرب کشور زیر شلیک پیاپی قرار داشت. هزاران روهینگیایی روز و شب با قایق های کوچک پا به فرار گذاشتند. شمار زیادی از این پناهجویان بالاخره خسته و مجروح خود را به بنگله دیش رساندند؛ زنان باردار، کودکان، سالمندان و نوجوانان. تقریبا تمام مسلمانان میانمار ظرف چند هفته به بنگله دیش فرار کردند. پناهجویان روهینگیا به جز تجارب تلخ و بی رحمانه دیگر هیچ چیز با خود نداشتند. 

حسینه یکی از این پناهجویان و مادر چهار فرزند می گوید: «از یک جای مخفی می دیدم که پسرم تلاش می کرد فرار کند، اما تعداد سربازان بسیار زیاد بود. آنها به او شلیک کردند و بعدا به آتش کشیدند.»

پسر بزرگ حسینه را به آتش کشیدند و او با پسر کوچک اش به بنگله دیش فرار کرد. اینکه شوهر و دو فرزند دیگرش کجا هستند، او نمی داند.

مصدقه ۱۰ سال دارد. او هم با قایق خود را به بنگله دیش رسانده است. او می گوید که سربازان بر خواهرش شلیک کردند: «من بسیار ترس داشتم. سربازان مردم را تکه تکه می کردند. من با پدرم فرار کردم.»

سازمان ملل متحد از "پاکسازی متداوم قومی" در میانمار، "خونریزی وحشیانه" و "تجاوز های جمعی" سخن می گوید. با این حال، ملل متحد با میانمار تفاهم نامه ای را امضا کرد؛ همچنین با حکومت بنگله دیش.

حکومت میانمار گفته که روهینگیاها می توانند دوباره بازگردند. اما تحت چه شرایطی؟ آیا میانمار، روهینگیاها را به عنوان شهروندان کشور به رسمیت می شناسد و اجازه می دهد که در صلح زندگی کنند؟

این مساله روشن نیست و بنابراین هیچ یک از پناهجویان رسماً به میانمار بازگشت نکرده اند. تقریبا یک میلیون روهینگیا در حال حاضر در بنگله دیش زندگی می کنند، بیشترشان در بزرگترین اردوگاه پناهجویان در جهان در منطقه کوتوپالونگ بنگله دیش اقامت دارند.

سایادور یکی از پناهجویان می پرسد: «شکنجه در کشور متوقف خواهد شد؟ من از ۴۵ سال قبل، یعنی از کودکی ام این آزار و اذیت را تجربه کرده ام. من زمانی برخواهم گشت که این همه واقعا متوقف شود.»

در اواسط فصل باران، برخی از بخش های این اردوگاه همیشه در زیر آب قرار دارند. گل و لای بعضا خیمه ها را و گاهی هم انسان را دفن می کند. محمد الیاس یک دیگر از پناهجویان می گوید: «چند ماه قبل ما خیمه خود را بالای این تپه برافراشته بودیم. خانه جدیدمان بود. اما چند روز قبل در نتیجه باران های شدید و لغزش زمین، همه خیمه ها ویران شدند.»

در آینده نزدیک، هیچ کس روی بازگشت روهینگیاها به میانمار حساب نمی کنند. برعکس همواره روهینگیاهای بیشتری در اینجا پناه می آورند. همچنین سازمان های امداد رسانی می گویند که در این اردوگاه روزانه ۶۰ طفل به دنیا می آیند.

nka, sh (diettrich)