طالبان زنان را از تحصیلات عالی منع کرده و آنها را از کار در بسیاری از مشاغل نیز محروم کرده ‌اند. حالا او به جای بخیه زدن زخم ها، در تهکویی در کابل خیاطی می کند و به جای تجویز دارو، ترشی درست می کند.

در حالی که وضعیت اقتصادی افغانستان بدتر از هر زمانی دیگر است، نیمی از جمعیت افغانستان از کار محروم شده اند. فعلا زنان دسترسی به چند شغل محدود از جمله خیاطی و تهیه مواد غذایی دارند که اکنون بانو احمدزی ۳۳ ساله نیز در کنار دیگر زنانی که زمانی معلم بودند و یا آرزوی آن را داشتند، مصروف همین کارها است.

صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید!

مشارکت زنان در نیروی کار در افغانستان که همواره به دلیل اعتقادات فرهنگی محافظه‌کارانه محدود می‌شد، در سال ۲۰۲۱ قبل از قدرتگیری مجدد طالبان و اعمال محدودیت‌های شدید بر زنان و دختران از جمله ممنوعیت آموزش و تحصیل دختران بالاتر از صنف ششم، ممنوعیت حضور زنان در مکان‌های عمومی مانند پارک‌ها و اجرای قوانین پوشش، ۱۴.۸ درصد بود.

مرتبط: کریکت بازان زن افغانستان خواهان حمایت از ایجاد تیم پناهندگان شدند

بر بنیاد آمارهای بانک جهانی، میزان مشارکت زنان به عنوان نیروی کار در سال ۲۰۲۳ به ۴.۸ درصد کاهش یافت.

هنگام صحبت با اسوشیتدپرس درباره واقعیت جدید برای زنان أفغان در چشمان احمدزی اشک حلقه می زد. او با اشاره به کار در تهکوی گفت: "ما فقط به دنبال راه فرار هستیم. این حداقل یک قدم فراتر از حصر خانگی است".

او و ۵۰ همکارش از این کار درآمد اندکی دارند. آنها در خوبترین وضعیت، از ساخت ترشی و خیاطی حدود ۳۰ هزار افغانی معادل ۴۲۶ دالر در ماه به دست می آورند.

این زنان شکایات دیگری نیز دارند که برای همه در افغانستان آشنا هستند: هزینه های بلند کرایه خانه، آب و برق. ماشین های خیاطی آنان قدیمی هستند. تامین برق نامنظم است. پرچون فروشان محلی به طور منصفانه به آنها برخورد نمی کنند و آنها از بانک ها یا مقامات محلی برای کمک به رشد کسب و کارشان حمایت دریافت نمی کنند.

حتی دریافت اجازه از طالبان برای کار برای زنان چالش برانگیز است، هرچند بر بنیاد قانون کار افغانستان پروسه صدور جواز کار برای زنان و مردان باید یکسان باشد.

زنان از حضور در وزارتی که مسئول صدور جواز است، منع شده اند و در جای دیگر دفتری را ویژه زنان ایجاد کرده است.

 سمیع الله ابراهیمی، سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی طالبان هدف از این کار را "سرعت بخشیدن و آسان کردن امور" برای زنان خوانده است.

بیشتر بخوانید: طالبان: حقوق زنان یک مسئله داخلی افغانستان است

در آنجا زنان مدارک خود از جمله تذکره، درخواستنامه و سند سلامتی از یک کلینیک خصوصی را ارائه می دهند. با این شرط که آنها مدارک و پول برای پوشش هر هزینه ای در اختیار داشته باشند. همچنین با فرض بر این که با داشتن یک همراه مرد می توانند بدون مزاحمتی عمل کنند.

سال گذشته یک مقام ارشد سازمان ملل متحد گفت که افغانستان به سرکوبگرترین کشور در جهان برای زنان و دختران تبدیل شده است. روزا اوتونبایوا، رئیس هیئت معاونت سازمان ملل در افغانستان (یوناما) گفت در حالی که این کشور نیاز به بهبودی پس از دهه‌ها جنگ داشت، نیمی از داکتران، دانشمندان، روزنامه‌نگاران و سیاستمداران بالقوه آن «در خانه‌های شان حبس شدند، رویاهایشان نابود شد و استعدادهایشان از بین رفت.»

بیشتر بخوانید:هزار روز از دست رفته؛ یونیسف خواستار بازگشت فوری دختران افغان به مکاتب شد

طالبان دیدگاه دیگری دارند. به گفته ابراهیمی، سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی طالبان آنها تلاش کرده اند در بخش هایی که به کار زنان نیاز است، یک محیط کاری "مصئون، امن و جداگانه" مطابق با ارزش های اسلامی و سنت های افغانی برای زنان فراهم کنند. آن‌ها می‌توانند به عنوان فروشنده  یا مهماندار کار کنند، اما محیط کاری باید تنها زنانه باشد. او گفت که زنان برای اکثر کارهای مجاز از جمله پاک کاری، صنایع دستی، زراعت، خیاطی و یا هم تولید موادغذایی نیازی به مدرک ندارند.

برای احمدزی و همکارانش این ناراحت کننده است که می بینند از تخصص آنها استفاده نمی شود. چندین تن آنان نیز برای آرایشگری آموزش می دیدند، اما آرایشگاه ها مسدود شدند.

مطالب ویدیویی را در صفحه یوتیوب ما ببینید!

اکنون برخی از مشاغل برای زنان در بخش های آموزش و مراقبت های صحی باقی مانده است، از همین روز فروزان احمدزی یک دوره پرستاری را فرا گرفته تا بتواند یک متخصص در بخش طبابت شود، اما نه داکتر، چون طالبان به داکتران زن بیشتری نیاز ندارند.

اطاعت زنان از فرمان‌های طالبان و همزمان کمک به تامین خانواده‌های شان در حالی که شرایط زندگی در افغانستان بدتر می‌شود، سلامتی آنان به شمول صحت روانی شان را تحت فشار قرار داده است.

بیشتر بخوانید:بنت: تبعیض طالبان با زنان افغان باید وجدان بشریت را تکان دهد

احمدزی گفت که یکی از معدود نکات مثبت در مورد کار او در تهکویی در کابل، سیستم دوستانه و حمایت از همدیگر در آن جا است.

او گفت: «امروزه زنان افغان همه نقش یکسانی در جامعه دارند. آنها در خانه می مانند، از کودکان مراقبت می کنند، به خانه فکر می کنند و سخت کار نمی کنند.» او افزوده است «اگر خانواده‌ام تشویقم نمی‌کردند، من اینجا نبودم. آنها از من حمایت می‌کنند چون کار می‌کنم. شوهرم بیکار است و ما فرزندان خردسال داریم.»

سلما یوسفزی، رئیس اتاق تجارت و صنایع زنان افغانستان خاطر نشان کرد که کار تحت حکومت طالبان یک چالش است.

این اتاق تقریباً ۱۰ هزار عضو دارد، اما فقدان نمایندگی زنان در اداره تحت کنترل طالبان یک چالش است.

یوسفزی گفت که این اتاق با ایجاد بستری در بازارهای محلی و ارتباط آنها با جامعه بین المللی برای شرکت در نمایشگاه های خارج از کشور و فرصت های دیگر از زنان حمایت می کند.

اتاق تجارت و صنایع زنان شامل اعضایی از صنایع کلیدی افغانستان مانند قالین بافی و میوه‌های خشک است. مالکان این تجارت ها مردان اند اما دوام آن وابسته به زنانی است که می خواهند از اقتصاد حمایت کنند. به قول بانو یوسفزی بدون زنان این تجارت ها با رکورد مواجه خواهند شد.

بیشتر بخوانید: زنان کارآفرین افغان با مشکل کمبود سرمایه مواجه اند

او بیان کرد که کارهای محدود اتاق تنها از طریق تعامل با طالبان امکان پذیر است.

یوسفزی زمانی سه تجارت در بخش سنگ های گرانبها داشت و به خاطر نقش اش در اتاق تجارت و صنایع زنان همه آن ها را کنار گذاشت. اما او به هر حال در أفغانستان تحت حاکمیت طالبان نمی تواند مالک آنها باشد، بنابر این تجارت ها به نام شوهرش است.

او گفت «از آنجایی که ما در این کشور زندگی می کنیم، باید قوانین را رعایت کنیم.» و با لبخند معنا داری گفت: «از هیچ، بهتر است چیزی داشته باشیم.»

(AP)wa/pa

از آرشیف دویچه وله دری