آتش فشان ایجن در شرق جاوه معدن سلفر است. حفره‌های این آتش فشان ۲۶۰۰ متری در عمق ۲۰۰ متری خود یک دریاچه سلفوریک اسید دارد که از آن گاز می‌برآید.

گاز سلفر که با حرارت ۲۰۰ درجه سانتی گراد از زمین بیرون می‌شود، شعله ور گردیده و در تاریکی نور آبی رنگی را تبارز می‌دهد. این معدنچی در حال تماشای خارج شدن گاز سفر از حفره‌های منطقه آتش فشانی پیش از طلوع آفتاب است.

سخت‌ترین کار در جهان. نه به این دلیل که خیلی انرژی و توانایی بدنی نیاز دارد، بلکه به دلیل وجود همین گاز سلفر که به صحت مضر است و شش‌ها و جلد انسان را سوختانده و خراب می‌کند. این معدنچیان اکثراَ لباس حفاظتی ندارند و هوای زهرآلود را تنفس می‌کنند.

معدنچیان از طریق لوله‌ها در معدن بخار سلفر را استخراج می‌کنند و بعد می‌گذارند تا سرد شود. وقتی این بخار به هوای آزاد برسد، به شکل جامد تبدیل شده و رنگ متبلور زرد به خود می‌گیرد. سرانجام تکه‌های سلفر به مقدام زیاد جمع آوری می‌شود.

این معدنچی سبد مملو از سلفر خود به وزن ۸۰ کیلوگرام را روی شانه‌های خود حمل می‌کند. او که موزه‌های پلاستیکی به پا دارد، راه چهار کیلومتری با سراشیبی را در پیش رو دارد. اندکی لغزش منجر به افتادن او به زمین خواهد شد.

به تکرار اتفاق می‌افتد که این کارگران بیهوش شده و در حفره‌ها بیفتند. وقتی بخار سلفر به شش‌ها برسد، انسان برای لحظه‌ای احساس سامعه و ذایقه را از دست می‌دهد. در ۴۰ سال گذشته ۷۰ کارگر در این معدن جان داده اند. حد متوسط عمر این معدنکاران ۵۰ سال است.

سپس از این گنج زرد در فابریکه‌ها برای سفیدسازی شکر، ساخت گوگرد و کود استفاده می‌شود. تا قرن نوزدهم در کشورهای ایتالیا، نیوزیلند و چیلی نیز سلفر به همین طریقه استخراج می‌شد. اما به دلیل فوران کردن آتش فشان و روش‌های مدرن استخراج معدن روش‌های کهنه در این کشورها از بین رفته است.

آیا این کارگران برای این کار سخت پول کافی دریافت می‌کنند؟ نه، آن‌ها صحت خود را به خطر می‌اندازند تا روزانه معادل هفت تا هشت یورو به دست بیاورند. اما این مردم چون فرصت کاری دیگری ندارند از این کار دست برنمی‌دارند.