در دوره رژیم طالبان بین سال های 1996 تا 2001 زنان افغانستان تحت فشار و سرکوب شدید بودند. آنها در جاده ها توسط پولیس "امر به معروف و نهی از منکر" شلاق می خوردند؛ چنانچه پوشش دیگری غیر از برقع آبی یا سفید می پوشیدند.

دختران اجازه نداشتند که به مکتب بروند؛ همانگونه که زنان نیز اجازه نداشتند کار کنند. اما ترس هنگامی بیشتر سایه افگند که برخی زنان به اتهام "روسپی گری" بعد از هر نماز جمعه در استدیوم ورزشی کابل اعدام می شدند.

اما اکنون که طالبان قصد دارند تا یک دفتر سیاسی در قطر باز کنند و گفتگو با واشنگتن را رسما آغاز کنند، زنان افغانستان می خواهند تا صدایشان شنیده شود.

شکریه بارکزی، نماینده پارلمان افغانستان می گوید: "ما می ترسیم که طالبان به قدرت باز گردند". او در ادامه می گوید که هرگونه گفتگو باید در داخل افغانستان انجام بگیرد و زنان باید در مذاکرات سهم داشته باشند.

بارکزی به خبرگزاری فرانس پرس گفت: "ما هم بخشی از این سرزمین هستیم و آنها نمی توانند ما را نادیده بگیرند". او در ادامه افزود: "امروز افغانستان سال 1996 نیست. اکنون افغانستان 2012 است".

در حال حاضر، در دولت حامد کرزی دختران می توانند به مکتب بروند و زنان نیز اجازه دارند کار کنند. به گفته وزارت معارف افغانستان و گروه های امدادرسان، شمار دخترانی که به مکتب می روند از سال 2001 که رژیم طالبان سقوط کرد از 5 هزار به 2.5 میلیون شاگرد رسیده است.

همچنان اکنون، 70 زن مانند بارکزی در ولسی جرگه 249 نفری پارلمان افغانستان حضور دارند.

فاطمه عزیز، نماینده کندز در پارلمان افغانستان می گوید که زنان نمی خواهند آزادی هایی را که آن ها پس از سقوط طالبان کمایی کرده اند، از دست بدهند. او می گوید: "من می ترسم که مبادا این گفتگوهای صلح با طالبان دستاوردهای ده ساله دولت را در زمینه های مختلف قربانی کند".

غیر از مسئله درس و مکتب، حق کار و رهایی از برقع، آزادی بیان نیز برای زنان بسیار مهم می باشند.

عفیفه عظیم، از شبکه زنان افغانستان می گوید که او در اصل مخالف گفتگوهای صلح نیست؛ هرچند که زنان از این مسئله واهمه دارند. او می گوید: "طالبان باید قانون اساسی افغانستان را بپذیرند و باید حقوق زنان را رعایت کنند". خانم عظیم در ادامه می افزاید: "ما می خواهیم که در میز مذاکره به عنوان یک نیروی فشار حضور داشته باشیم... ما می خواهیم صدای زنان خود را بلند کنیم".

از زمان سقوط رژیم طالبان، این گروه شورشی همچنان به جنگ علیه دولت افغانستان و نیروهای بین المللی ادامه داده است. در این جنگ شمار زیادی افراد ملکی کشته شده اند. بر اساس یک گزارش سازمان ملل که ماه گذشته منتشر شد، در سال 2011 بیش از 3021 نفر ملکی در افغانستان کشته شدند که مسوولیت بیشتر این کشتار بر دوش شورشیان می باشد. انفجار بمب های کنارجاده و حملات انتحاری شورشیان باعث مرگ بیشتر این قربانیان گشته است.

فرانس پرس / عاصف حسینی

ویراستار: نادیه فضل