پس از نماز صبح، ثنای ۲۵ ساله و چند بانوی دیگر از محله ای در کابل پایتخت افغانستان به هم پیوسته و در امتداد جاده اصلی قدم می زنند. آنها زودتر بیرون می روند تا از ترافیک جاده در امان باشند. آنها نمی دوند، بلکه کمی تدنتر راه می روند و تلاش می کنند به پاسگاه های طالبان نزدیک نشوند.

آنها نه برای اشتراک در کدام رقابتی، بلکه برای سلامت و آرامش در کشوری که رژیم طالبان زنان را از ورزش، کار و تحصیل و در مجموع زندگی اجتماعی محروم کرده، مخفیانه تمرین می کنند.

ثنا در این زمینه گفت: «ما نمی توانیم نزدیک پاسگاه بازرسی طالبان برویم، زیرا آنها می گویند: چرا اینقدر زود از خانه بیرون آمدید؟ کجا می روید؟ چرا باید ورزش کنید، مجبور نیستید، پس نکنید.»

نام او و تمام کسانی که در این گزارش با خبرگزاری فرانسه صحبت کرده اند، به دلایل امنیتی مستعار است.

طالبان تفسیر سختگیرانه ‌ای از قوانین اسلامی را اعمال کرده و زنان بار عمده محدودیت ‌هایی را تحمل می ‌کنند که سازمان ملل آن را «آپارتاید جنسیتی» نامیده است.

در نوامبر ۲۰۲۲، وزارت امر به معروف و نهی از منکر اداره طالبان اعلام کرد که زنان به دلیل رعایت نکردن حجاب اجازه ندارند به پارک ها و سالون های ورزشی بروند.

باشگاه‌ های ورزشی قبلاً فرصت‌ هایی را در زمان های ویژه برای زنان ارائه می‌ کردند. هنوز هم برخی از باشگاه‌ های بدنسازی غیررسمی فقط برای زنان وجود دارند، اما این باشگاه‌ ها انگشت شمار و مخفی هستند.

قبلا ثنا و یکی از همراهانش به نام لطیفه که میانسال است در پارک های بزرگ و درختکاری شده شهر قدم می زدند. آخرین باری که لطیفه به پارک نزدیک خانه‌ اش رفت، مدت کوتاهی پس از بسته شدن دائمی آنها به روی زنان، گفت که دوستانش او را به زور از خانه خارج کردند و با یادآوری آن روز گریه کرد.

او در میان اشک و اندوه گفت: «داکتر به من گفت که بیشتر ورزش کنم، زیرا کلسترول بالا و چربی جگر دارم، اما طالبان به ما اجازه نمی دهند ورزش کنیم یا به باشگاه برویم یا (آزادانه) بیرون راه برویم.»

ثنا مشتاق است معلم یوگا شود و گروهی را از طریق تمرینات هوازی ملایم و مدیتیشن بعد از پیاده روی راهنمایی می کند. او با فشار دادن انگشت شست و سبابه‌ اش روی زانوهایش در نور زرد سحر، دور از چشمان کنجکاو در بالکن محافظت شده، به آرامی می‌گوید: «نفس عمیق بکش.»

رایان و چند بوکسور زن که به اجبار از سالون ورزشی شان اخراج شده اند، به خانه یکی از دوستانشان رفته و از تجهیزات کمی که در اختیار دارند برای تمرین استفاده می کنند.

رایان ۱۹ ساله با تماشای ویدیویی در موبایل خود که در آن مشت زنی می کند، گفت: «حالا ما کمتر تمرین می کنیم، اما هرگز متوقف نمی شویم.»

بهار، بوکسوری که قبلا رقابت هایی نیز داشته، در حالی که روسری خود را در یک باغ خصوصی در گرمای کابل از سر برممی دارد، گفت که این وضعیت او و دیگر زنان افغان را تحت فشار قرار داده و خسته و ضعیف ساخته است.

این دختر ۲۰ ساله افزود: «اما وقتی بوکس می کنیم، برای لحظه ای همه چیز را از یاد می بریم. حتی اگر فقط چند دقیقه تمرین کنیم، تفاوت زیادی ایجاد می کند.»

شوهرش نمی داند که او هنوز بوکس می کند. بسیاری از زنان ورزشکار پس از تسلط مجدد طالبان از افغانستان گریختند.

برخی هنوز در صحنه بین المللی از جمله در المپیک اخیر پاریس رقابت می کنند، اما آنها از خارج از کشور و تحت پرچم جمهوری اسلامی مخلوع افغانستان به میدان می روند.

اداره طالبان به طور رسمی توسط هیچ کشوری در جهان به رسمیت شناخته نشده است. اتل مشوانی، ریاس ورزش اداره طالبان گقت: «در افغانستان ورزش دختران ممنوع شده است. وقتی ورزش دختران انجام نمی شود، چگونه می توانند به تیم ملی بپیوندند؟»

بنفشه، یک کمربند سیاه در هنر رزمی چینی ووشو، احساسات متفاوتی را که دیگران در مورد شرکت زنان افغان در المپیک بازتاب می‌دهند، بیان کرد.

بنفشه یک ورزشکار رشته رزمی ووشو که کمبرند سیاه دارد، در مورد اشتراک زنان افغان در المپیک احساس متفاوتی دارد. تیم ووشوی افغانستان در المپیک پاریس با سه زن و سه مرد در چارچوب تیم پناهندگان اشتراک کردند. او در این مورد گفت: «این باعث خوشحالی من شد که زنان هنوز تسلیم نشده اند، آنها به اهداف خود متعهد هستند.» وی اضافه کرد: «اما من ناراحت هم بودم؛ چراکه آنها نمی توانند از داخل کشور خود به المپیک بروند.»

این ورزشکار ملی سابق، وقتی طالبان دوباره به قدرت رسیدند، لباس رزمی اش را سوزاند. این روزها او به سختی می تواند خانه را ترک کند و با احساس "ناامیدی و دلشکستگی" تلاش می کند تا انگیزه خود را برای تمرین دوباره بازیابد.

حسینه حسین زاده، که برای "فری تو ران"، سازمانی متمرکز بر توانمندسازی زنان از طریق ورزش کار می کند، گفت با وجود اینکه مجموعه ای از فلم ها و صنف های ورزشی آنلاین وجود دارد، آنها نمی توانند جایگزین آموزش حضوری، حضور در یک تیم یا ورزش در فضای باز شوند.

این جوان ۲۸ ساله که پس از تسلط طالبان به کانادا گریخت، گفت: «ما به شرکت کنندگان خود می گویم که طوری فکر کنند که انگار زمان همه گیری ویروس کرونا است و سعی می کنیم طرز فکر آنها را تغییر دهیم، سعی می کنیم به آنها امید بدهیم.»

او از سال ۲۰۱۸ با این سازمان غیرانتفاعی کار کرده است، که هنوز هم از زنان در افغانستان در تمرینات شخصی شان به صورت "محتاطانه و مخفیانه" حمایت می کند. وی اضافه کرد: «نیازی نیست به طالبان و به قوانین شان فکر کنید... فقط به این فکر کنید که انگار دوران کرونا است که همه در خانه تمرینات خود را انجام می‌ دادند.»

همانطور که بسیاری از زنان و دختران در افغانستان مخفیانه کار و تحصیل می کنند، بسیاری ها نیز به تمرین مخفیانه ورزش روی آورده اند تا به رژیم طالبان و دنیا نشان دهند از حق خود نمی گذرند و برای آن مبارزه می کنند.

Rsh/Nka (AFP)