منیره عبدالله ۳۲ ساله بود که در نتیجه یک تصادم ترافیکی به نوعی از کما (vegetative state) رفت. این زن که حالا ۶۰ ساله است، بعد از سپری کردن ۲۷ سال در شفاخانه‌ای در آلمان، حالا در کنار خانواده‌اش در امارات متحده عربی زندگی می‌کند.

این زن در سال ۱۹۹۱ هنگامی که پسرش عمر را از مکتب گرفت، در مسیر راه خانه تصادم کرد. عمر گفت که هرچند مادرش در ماه می سال گذشته از حالت کما بیدار شد، اما خانواده تصمیم گرفت که این خبر را بعد از ثبات وضعیت او اعلام کند. سرانجام خانواده او روز چهارشنبه این هفته از بیداری او خبر داد.

عمر که در آن زمان چهار ساله بود و در آن حادثه زخمی شده بود، به خبرنگاران گفت: «ما احساس کردیم که نیاز است این قضیه را با دیگران شریک سازیم تا آن‌هایی که در وضعیت مشابه قرار دارند، امیدوار شوند.»

«سال‌ها رویای این لحظه را داشتم»

عمر که همراه با مادرش به آلمان سفر کرده و به ندرت از کنار او دور شده بود، گفت: «من سال‌ها رویای این لحظه را داشتم و نام من نخستین کلمه‌ای بود که او [بعد از به هوش آمدن] به زبان آورد.» 

منیره عبدالله در شفاخانه شون در شهر باد ایبلینگ در جنوب آلمان بستر شده بود و زمینه تداوی او را قونسلگری امارات متحده عربی در این شفاخانه مهیا کرده بود. آسترید راینینگ، سخنگوی این شفاخانه گفت: «این قضیه هرچند به یک معجزه می‌ماند، اما بیانگر مراقبت صحی عالی است.»

فریدمن مولر، متخصص عصب که مراقبت از خانم عبدالله را در این شفاخانه به عهده داشت، گفت که نباید «وضعیت نباتی» (vegetative state) که در آن «حداقل هوشیاری» وجود دارد با کما یکی گرفته شود.

در کما، فرد کاملاَ هشیاری خود را از دست می‌دهد، اما در نوع « vegetative state » حداقل هشیاری فرد حفظ می‌شود و ممکن است برخی اعضای خود را هرچند به صورت غیرارادی، حرکت دهد.

داکتر مولر افزود: «هیچ کسی به سادگی بعد از ۲۷ سال از کما برنمی‌خیزد. وضعیت جسمی و مغزی این مریض در چند هفته به صورت قابل ملاحظه بهبود پیدا کرد. او حالا می‌تواند هشیارانه با محیط خود تعامل کرده و در زندگی خانوادگی دوباره سهم بگیرد.»

خانم عبدالله هنوز هم مانند یک معلول و بر روی ویلچیر زندگی می‌کند و داکتران در معالجه او روشی مرکب از تداوی‌های فیزیکی، تجویز ادویه، جراحی‌ و شبیه‌سازی‌های حسی کار گرفته اند.

مولر گفت که داکتران در کلینیک شون این خانم را به صورت جامع مورد تداوی قرار دادند که در آن به صورت مرتب انقباض عضلات‌اش توسط دستگاه بیرونی مورد کنترول قرار می‌گرفت، تجویز دوایش همواره تنظیم می‌شد و به بیرون برده می‌شد تا صدای پرندگان را بشنود.

این داکتر با بیان این که این واقعه برای کسانی که در وضعیت مشابه قرار دارند امیدواری ایجاد می‌کند، گفت: «این قضیه غیرعادی است، اما یگانه مورد نیست.»

عمر، فرزند منیره عبدالله گفت: «بسیاری داکتران به ما گفتند که بعد از سپری کردن ۱۵ یا ۲۰ سال در حالت کما، نباید انتظار زیادی داشته باشیم، اما من هرگز این گفته‌ها را قبول نکردم. همه چه دست خداست. من هیچ وقت امیدم را از دست ندادم.»

af/si (AFP, AP, dpa)