روز شنبه برنامه‌ای با یک ابتکار شخصی برای توزیع نان خشک به مردم فقیر در کابل راه اندازی شد. این بخشی از کمپاین «نجات افغان‌ها از گرسنگی» است که توسط یک پروفیسور دانشگاه کابل راه اندازی شده است.

در این برنامه دست کم ۷۵ خانواده در هفت ناحیه کابل برای یک ماه جیره نان به دست خواهند آورد.

برای بسیاری خانواده‌های فقیر همین چند قرص نان خشک غذای شبانه روزی شان است. بیکاری در این کشور بیداد می‌کند و قیمت مواد اولیه نیز به صورت چشمگیری افزایش یافته است.

مهاجره صبح زود هر روز در هوای زیر صفر به این نانوایی در شهر کابل می‌رود و انتظار می‌کشد تا نوبت‌اش برسد و نام کمکی دریافت کند. او که مادر دو فرزند است می‌گوید: «اگر از اینجا نان به دست نیاورم، ما گرسنه می‌خوابیم.»

مکرم‌الدین، صاحب این نانوایی می‌گوید: «مردم کار خود را از دست داده اند و درآمدی ندارند. ما در گذشته روزانه چهار گونی آرد مصرف می‌کردیم، حالا تنها یک و نیم گونی آرد مصرف می‌کنیم.»

شیما زنی ۵۵ ساله است که در ولایت قندهار افغانستان زندگی می‌ کند. همسرش داوود که عضو نیروهای امنیتی حکومت سابق بود، در ۲۲ ماه نوامبر سال جاری در نبرد با طالبان کشته شد. پسرش محمود هم که عضو نیروهای امنیتی بود، هفت سال پیش ناپدید شد و تا امروز خبری از وی نیست.

او که دو دختر خردسال دارد، در پی تسلط مجدد طالبان بر أفغانستان و رکود اقتصادی شدید، به خاطر فقر و درماندگی از گرسنگی شدید رنج می برد. در خانه ای کرایی زندگی می کند که أصلا مناسب بود و باش نیست. در بدل کرایه ماهانه سه هزار افغانی در خانه صاحب خانه اش تمیزکاری می کند. در آشپزخانه اش فقط چند تکه نان خشک و کمی پیاز و کچالو دیده می شود.

شیما که از دیسک کمر رنج می برد، می خواهد خودش را نیز درمان کند، اما امیدی به زنده ماندن پس از عمل جراحی ندارد. او می گوید: «به خاطر این تصمیم دچار مشکلات روحی شدم. اما چاره ندارم. می خواهم پیش کسی باشند تا حداقل گرسنه نمانند.» او می خواهد دخترانش را هر کدام به قیمت ۳۰ هزار افغانی بفروشد.

با اینهمه وی تلاش می کند دخترانش را به دوره های آمادگی برای مکتب بفرستند تا حداقل بتوانند از طریق آموزش مسیر زندگی شان را تغییر داده و از فقر و بدبختی بیرون شوند. شیما برای دریافت کمک همه دروازه ها را زد: «اما هیچ یکی از أقارب و نزدیکان به ما کمک نکردند.»

اما این مادر تنها به خاطر اینکه حداقل دخترانش از گرسنگی و ابتلا به سوءتغذیه در امان بمانند، تصمیم گرفته آنان را بفروشد و یا به کسی به فرزندی بدهد. با فرارسیدن زمستان، نگرانی این مادر تنها بیشتر می شود: «هر روز به کودکانم کچالوی جوش داده و یا نان خشک می دهم.» اما نکلا و مهتاب نمی خواهند از مادرشان جدا شوند و می گویند درس خوانده و به وی کمک می کنند.

اکثرا دختران خردسال نسبت به پسران در أفغانستان زودتر به فروش می روند؛ چراکه دختران به کودک همسری مجبور می شوند، اما از پسران فقط برای کار در بیرون از خانه استفاده می شود. شیما برای دریافت اکرامیه شوهرش اقدام کرد، اما نه برای پسرش و نه هم برای شوهرش پولی پرداخت نشد. حالا با آمدن طالبان چنین چیزی ناممکن شده و شیما امیدش را از دست داده است.

سازمان های حقوق بشری از افزایش فقر و تندگدستی و فروش کودکان در افغانستان ابراز نگرانی کرده اند. قطع کمک های بین المللی به افغانستان پس از تصرف قدرت توسط طالبان و عدم دسترسی آنان به منابع مالی بین المللی، أفغانستان را در آستانه یک "فاجعه انسانی" قرار داده است.