با نگاهی به زندگی زنان نسل پیش ازخود و زندگی خودم، به وجوه مختلف خشونت برزنان متوجه گردیده وحشت کردم. بستری که انسانش با تک جنسیتی غیرعادلانه، خدا، اخلاق وقدرت را یک طرفه تعریف کرده است. من درمیدان چندین لایه ی ضخیم بی عدالتی وسنت های ضد بشری جنگیدم؛ اما وقتی تمکین تعداد زیاد زنان را دربرابر این نابرابری ها می بینم، ناگذیر باید بگویم که آزادی برای آنانی که زنجیرهای خود را دوست دارند، معنی ندارد.

برای مبارزه دربرابر خشونت های جنسی، ضرور نیست همه پهلوان باشیم. ما می توانیم که با حذرکردن از نوشتن وعادی انگاشتن فکاهیات و شوخی های زن ستیزانه و امتناع از شریک شدن با چنین نوع عملکردها، آهسته آهسته ذهنیت همه را در قبال عادی پنداشتن خشونت در برابر زنان، تغییر دهیم.

خشونت؛ حتی شنیدن این کلمه حسی توأم با خسته گی را درمن جاری می کند. خشونت تنها دماغ خون پر، دندانی شکسته و صورت کبود نیست؛ وقتی زنی دربند دگم اندیشی های مردان دست وپنجه نرم می کند، بذرخشونت جوانه می زند وهرآنچه را که زندگی نام دارد، نابود می کند. برای سبزشدن زندگی عطوفت و اعتماد را گلدسته بسازید و درهریک روزسال، شاخه ای از آنرا به زنی بدهید و اجازه دهید که بگوید: ‌سلامت من ضامن یک جامعه سالم است!

همواره، آن‌جا که خِرَد راه نمی‌برد، خشونت آغاز می‌شود. گستردگی خشونت بر زنان‌، علنی‌ترین نشانه‌ی ناکامی خشونت‌گران است. با سخن گفتن از مشاهدات و تجربه‌‌های‌مان می‌توانیم به این خشونتِ خاموش پایان دهیم.

در روز جهانی منع خشونت علیه زنان همه ساله هزاران نوشته و شعار به ویژه فضای شبکه های مجازی را پرمی کنند. سوال اینجاست که آیا عملا کارهایی بنیادی در این راستا انجام شده است؟ به باورمن اگر ازهمین امروزهم باشد، باید در شیوه کارتجدید نظرنماییم. خشونت علیه زنان منحصربه هیچ خطه و مردمی نیست، بلکه یک معضل جهانیست، بنابراین باید برای یافتن راه حل نیزجهانی فکر کنیم و ازکسب تجارب میان اهالی زمین دریغ نکنیم.

در چنین روزهای ویژه نباید صرف به نوشتن چند سطر یا انتشار یک اعلامیه اکتفا ‌کنیم؛ بلکه در تمام روزهای سال مشکل خشونت علیه زنان را نباید از نظر دور بداریم. باید به فکر راهکار بود که مهمتر از همه روشنگری در این عرصه و آگهی دهی به مردان و زنان برای همزیستی سالم است. آنچه برای من مهم است، داشتن حق خودارادیت، استقلال اقتصادی و از همه مهمتر آزادی در انتخاب شکل اشتغال و زندگیست.

اکثریت مردان دانش‌آموخته‌ی جامعه ما به این باور اند؛ وقتی زنان ازامکانات ابتدایی به شمول خوراک، پوشاک،آشپزخانه‌ و اتاقی برای زیستن برخورداراند، کافیست. همین‌که ما به خشونت فزیکی متوسل نمی‌شویم توقع بیشترنباید داشته باشند. بادریغ این ذهنیت در میان زنان نیزنهادینه شده است. ترس از انزوا و اهانت اجتماعی عامل دیگرسکوت زنان دربرابر خشونت است. به باور من زنان باید با خودباوری دربرابراین فضا بیاستند.

این سه زن در کیتو پایتخت اکوادور خواهان پایان خشونت علیه زنان اند.، یک ائتلاف متشکل از سازمان های فمینیستی در آخر هفته میلادی مردم را به تظاهرات اعتراضی علیه خشونت در زندگی مشترک فراخوانده اند. بربنیاد اطلاعات خبرگزاری ها، هزاران زن در مرکز شهر کیتو، به این اعتراض ها ملحق شدند.

زنان معترض با شعار «سراز نو آغاز کن!» در سانتو دومینگو علیه خشونت تظاهرات کردند. سازمانهای زنان مردم را به این اعتراضات فراخوانده بودند. قبل از آغاز این تظاهرات سارنوال کل جمهوری دومینیک ارقام و آمار خشونت علیه زنان را معرفی کرده بود. با آنکه رقم قتل زنان در این کشور کاهش یافته است؛ با آنهم در جریان امسال ۶۶ زن در این کشور کشته شده اند.

فعالان یک شنبه شب در یکی از میدان های شهر گواتمالا عدد «۵۷۱» را با افروختن شمع هایی نوشته بودند. به گزارش سازمان های حامی زنان در ده ماه سال ۲۰۱۹ جمعاً ۵۷۱ زن در گواتمالا به قتل رسیده است.

شام روز یکشنبه، زنان تظاهرکننده در شهر تولوز که در جنوب فرانسه قرار دارد، به سرک ها آمدند. به گفته زنان فعال فقط در سال ۲۰۱۹ دست کم ۱۳۰زن توسط شرکای زندگی و یا همسران سابق شان به قتل رسیده اند. امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه از این وضعیت به عنوان «بی آبرویی کشور» یاد کرد. اکنون حکومت وعده زولانه الکترونیکی برای مجرمان و هزاران مکان جدید در خانه های امن زنان را داده است.

در بروکسل، پایتخت بلژیک نیز، ۱۰هزار تن علیه خشونت در برابر زنان تظاهرات کرده و در سرک کفش های سرخ قرار دادند. جولی واوترز از سازمان «میرابل» می گوید: «کفش های سرخ یادآور زنانی است که توسط مردان به قتل رسیده اند». او می گوید که طی سه سال گذشته تقریبا ۱۰۰ زن جان شان را به این ترتیب از دست داده اند. رقم واقعی قربانیان احتمالا به مراتب بالاتر است.

از رنگ سرخ به عنوان نماد در جنوا نیز استفاده شده است. در بازی فوتبالی که میان دو تیم ایتالیایی در این شهر برگزار شد، بازیکنان فوتبال، مسئولان و فرزندان بازیکنان به عنوان اعتراض علیه خشونت خانوادگی رنگ سرخ بر گونه های شان داشتند.

برای سومین سال پیاپی در شام قبل از روز جهانی اعتراض به خشونت علیه زنان، جشنواره ای به نام «Femfest» در سالن پیشین تلگراف مسکو برگزار شد. موضوع اصلی این جشنواره فمینیسم، مساوات زن و مرد و آزادی انتخاب بود.

در مالاگا که در جنوب اسپانیا موقعیت دارد، یکشنبه شب راهپیمایی سکوت یا «کامیناتا دل سیلنسیو» برگزار شد. زنان شرکت کننده تصاویربزرگی را حمل می کردند که بر روی آنان اسامی زنانی که طی سال های گذشته در اسپانیا توسط شرکای زندگی شان به قتل رسیده بودند، درج شده بود.

براساس آمار اداره جرائم آلمان، طی سال گذشته ۱۲۲ زن توسط شرکای زندگی و یا همسران سابق شان به قتل رسیدند. بربنیاد این ارقام در مجموع ۱۱۴هزار و ۷۵۵ زن قربانی خشونت خانوادگی یا تهدید شدند. تحقیقات نشان می دهد که از هر سه زن یکی، دست کم یک بار در زندگی قربانی خشونت شده است. فرانسیسکا گیفای، وزیر خانواده آلمان فدرال ارقام کنونی را «هشداردهنده» خواند.

پس از این که یک دختر دانشجو به نام اوییننه امرویتوانا، در افریقای جنوبی قربانی تجاوز جنسی شد و به قتل رسید، صدای اعتراضات بلند گردید. در ماه سپتمبر مردم در سراسر کشور به جاده ها برآمدند و اعتراض کردند، مانند این جا در یوهانسبورگ.

پدر سالاری در جامعه پاکستان ریشه های بسیار عمیق دارد. مردم با نظر تحقیر به زنان فمینیست می نگرند. حتی مردان آزادیخواه نیز درخواست های آن ها را «مبتذل» می دانند. اما با این وجود یکی از فعالان پیشتاز در زمینه حقوق زنان یک مرد است و نعیم میرزا نام دارد. او به دویچه وله گفت: «هنوزراه درازی در پیش است». اما شمار زنانی که صدای شان را بلند می کنند و حقوق شان را می طلبند، رو به افزایش است.