در حدود ۳۰۰ خانواده فقیر و بی بضاعت که در سه دهه گذشته به خاطر جنگ و ناامنی از ولایات مختلف کشور به مرکز بامیان بیجا شده اند، در داخل مغاره های باستانی در کنار تندیس های بودای صلصال و شهمامه زندگی می کردند.

اشرف نیازی مسئول ولایتی کمیساریای عالی ملل متحد در امور پناهندگان در ولایت بامیان به دویچه وله گفت که با همکاری ادارات محلی و نهادهای همکار، ۱۴۴ خانواده مستحق و بدون سرپناه را شناسایی نموده که در داخل مغاره های باستانی زندگی می کردند.

نیازی گفت: «ما در شهرک بابا برای ۱۴۴ فامیل خانه می سازیم که شامل دو اتاق، حمام، ‌آشپزخانه و تشناب می گردد و هزینه هر خانه ۴ هزار ۴۰۰ دالر می شود.»

سنگ تهداب این برنامه روز گذشته «دوشنبه» گذاشته شد و قرار است که این خانه‌ها تا پایان امسال به شکل خامه ساخته شود و برای مغاره نشینان تسلیم داده شوند.

مرتبط: مغاره نشینان بامیان: طالبان ما را کوچ اجباری می‌دهند

بیگم زن ۴۵ ساله و سرپرست پنج طفل ۶ الی ۱۴ ساله است که به خاطر مشکلات اقتصادی و نداشتن سرپناه، در داخل یکی از این مغاره های نمناک و بدون امکانات زندگی می کند.

این خانم ۴۵ ساله از این اقدام کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان استقبال می کند. او گفت: «ما خیلی خوشحال هستیم که از این بدبختی و از این وضعیت نجات پیدا می کنیم و صاحب خانه می شویم.»

اما مشکل بیگم، تنها  نداشتن سرپناه نیست، بلکه مشکل مهم تر از آن، فقر و گرسنه بودن فرزندانش است. او چشم به راه کمک و همکاری است.

صفحه اینستاگرام دویچه وله دری

شوهرش بیگم در حدود هشت سال پیش معتاد شده و تمام سرمایه و امکانات آنان را فروخته و در حدود سه سال است که فرزندانش را رها کرده و از خانه رفته است.

بیگم به دلیل اینکه فرزندانش از گرسنگی تلف نشوند، در دانشگاه بامیان به عنوان صفاکار، کار می کرد تا با معاش اش بتواند از اطفال قد و نیم قدش مراقبت کند. اما با تسلط طالبان کارش را از دست داد.

بیگم گفت: «بعد از اینکه طالبان مانع کار زنان شدند، طالبان برای من هم اجازه کار در دانشگاه را ندادند، حالا نمی دانم که چه کار کنم و برای اطفالم از کجا نان بیاورم.»

مسوولان محلی طالبان در ولایت بامیان نیز می گویند که مغاره نشینان با وضعیت بدی در این ولایت زندگی می کنند و برای حمایت از آنان ۱۲ هکتار زمین را در شمال-غرب شهر بامیان در اختیار کمیساریای عالی ملل متحد قرار داده است تا برای آنان سرپناه بی سازند.

صبور سیغانی سخنگوی والی طالبان در بامیان به دویچه وله گفت: «در این شهرک برای مغاره نشینان مکتب، کلینیک، مسجد و تمام امکانات در نظر گرفته شده و یکی از مشکلات جدی مغاره نشینان حل می گردد.»

بیشتر بخوانید: آیا ساخت و ساز در ساحه بودا باعث حذف بامیان از لیست یونسکو می‌گردد؟

زندگی در داخل مغاره های باستانی بدون امکانات و خدمات و در شرایط امروزی، همواره از سوی فعالین فرهنگی و اجتماعی مورد انتقاد قرار گرفته است.

عزیز رحمانی مسوول بخش اطفال دفتر ولایتی کمیسیون حقوق بشر در حکومت پیشین می گوید که مغاره نشینان و خصوصآ اطفال از حق صحت، تعلیم و تربیه، حق رشد و نمو کامل و حق آزادی بازی و تفریح مناسب محروم بوده اند و حتی مورد خشونت قرار گرفته اند.

به گفته رحمانی، خانواده هایی که در این محل زندگی می کردند بعضی اوقات از سوی زورمندان مورد تهدید، تحقیر، توهین، لت و کوب قرار می گرفتند.

صفحه یوتیوب دویچه وله دری

در ولایت بامیان ده ها آثار باستانی و تاریخی وجود دارد. در کنار تندیس های بودا در حدود ۱۲ هزار مغاره های باستانی قرار دارد. باستان شناسان همواره بر حفاظت و مراقبت از این ساحات تاکید می کنند.