دوره تمرینات نیروهای ویژه ارتش تایوان در مجموع ۱۰ هفته است. این بار ۳۱ نفر خودشان را برای این سفر پر پیچ و خم آماده ساخته اند. در پایگاه دریایی ژویینگ، در جنوب تایوان، بدن و ذهن این سربازان به مدت دو و نیم ماه در حالت آماده باش دائمی بوده است. یک تمرین شان خوابیدن روی یک زمین بتونی سرد است. در نهایت تنها ۱۵ سرباز این دوره را با موفقیت به پایان خواهند رساند.

اشتراک کنندگان پس از آنکه تمام روز را در دریا سپری کردند، با آب سرد دوش داده می شوند. هدف این است که سربازان باید طوری تربیه شوند که اراده ای آهنین داشته باشند. در دشوارترین ماموریت ها، وفاداری به همرزمان و ارتش باید تزلزل پیدا نکند.

یو گوانگ کانگ یکی از این سربازان در تمرین ساحلی که در نگاه اول شبیه ورزش به نظر می رسد. سربازان باید ساعت ها در ساحل مارش نظامی کرده و ساعت ها تمرینات در آب را تحمل کنند. برای این کار مربیان سازش ناپذیر و سرسخت در نظر گرفته می شوند. استراحت نادر و کوتاه است و فقط برای رفتن به توالت و یا نوشیدن جرعه ای آب درنظر گرفته می شوند.

یک سرباز در قطه نیروهای نخبه با رنگ استتار می شود؛ در حالی که به شدت با خستگی مبارزه می کند. همه مردان داوطلبانه در این تمرینات شرکت کرده اند. این آموزش برای شبیه سازی دشواری های جنگ طراحی شده است. عملکرد سربازان باید در شرایط اضطراری، مطابق خواسته و دستورات فرماندهان ارتش باشد.

اشتراک کنندگان بخش زیادی از وقت خود را در دریا و یا در حوض آب می گذرانند. آنها باید یاد بگیرند که نفس خود را برای مدت طولانی در سینه حبس کنند، با تجهیزات جنگی زیاد شنا کرده و از دریا به سواحل نفوذ کنند. در جریان تمرین در حوض آب، اغلب دست و پای شان بسته می شود. شما این کار را امتحان نکنید، چراکه خطر جانی در پی دارد.

نه تنها قدرت بدنی و استقامت در این تمرینات به چالش کشیده می شوند، بلکه تحمل درد نیز بخشی از برنامه است. او ژی ژوان، سربازی ۲۵ ساله در جریان این تمرین با چشمانی پر از اشک تمرین تحمل درد را پیش می برد. هر کسی که در مقابل درد و خستگی کم آورده و با مربیان مخالفت کند، باید فورا دوره تمریناتی نیروهای ویژه را ترک کند.

آموزش با تجهیزات رزمی نیز انجام می شود، اما فریادهای مکرر و توهین توسط مربیان قطعه ویژه، بخشی از زندگی روزمره این سربازان جوان است. آنها هر شش ساعت یک ساعت وقفه دارند آنها در همین مدت باید در کنار مراقبت های صحی، رفتن به توالت و خوابیدن، غذا هم بخورند؛ از جمله سیر برای تقویت سیستم ایمنی بدن.

آخرین وظیفه در این دوره آموزشی سخت "راه بهشت" نام دارد. باوصف اینکه همه اشتراک کنندگان به خاطر تمرینات بی وقفه در چند هفته گذشته و کمبود خواب کاملاً خسته شده اند، در یک مسیر با موانع زیاد تعقیب می شوند. آنها باید روی سنگ های سخت بخزند و با بدن برهنه حرکات فشاری انجام دهند. فو یو ۳۰ ساله می گوید: «من از مرگ نمی ترسم.»

ژو دی یو زنگی را در پایان تمرینات بوت کمپ به صدا در می آورد تا به طور رسمی به دوره اش در این اردوگاه پایان دهد. او بالاخره موفق شد. چن شو لی مربی وی که فقط ۲۶ سال سن دارد، چنین خلاصه می کند: "البته ما کسی را مجبور نمی کنیم، همه داوطلبانه اینجا هستند. به همین دلیل است که ما با آنها بسیار سختگیر هستیم." تهیه شده توسط: کلاودیا دیهن

خانواده های کوریای جنوبی که از طریق یک قرعه کشی کمپیوتری انتخاب شدند، با موتر مسافربری به منطقه مرزی غیرنظامی برده شدند. فهرست خانواده هایی که می خواهند پس یکجا شوند، طولانی است؛ به درازای عمر این افراد. برخی اصلا بخت یارشان نبود. سال گذشته فقط ۳۸۰۰ کوریایی بی آن که بتوانند اقارب خود را ببینند، درگذشتند.

برنامه دیدار خانواده های کوریایی پس از یک نشست سران دو کوریا در سال ۲۰۰۰ آغاز شد. از آن پس بیست برنامه دیدار انجام شد که آخرین آن در سال ۲۰۱۵ بود. دیدارهای جدید در زمانی انجام می شود که تنش بین دو کوریای شمالی به شدت کاهش یافته است. سیستمی که بر اساس آن اشتراک کنندگان کوریای شمالی انتخاب می شوند، مشخص نیست اما احتمالا بر اساس وفاداری افراد به رژیم باشد.

به گفته خبرگزاری کوریای جنوبی، یونهاپ، اشتراک کنندگان اجازه دارند تا شش بار، به مدت جمعا ۱۱ ساعت طی سه روز با یکدیگر ملاقات کنند. چهار خانواده از ۹۳ خانواده کوریای جنوبی برنامه دیدار را به دلیل بیماری لغو کردند.

خانواده های شبه جزیره کوریا به طور خشونتباری بر اثر جنگ دهه ۵۰ از یکدیگر جدا شدند. هر دو کوریای فقط در آتش بس به سر می برند و به توافقنامه صلح بین آنها امضا نشده است. بسیاری از شهروندان کوریای جنوبی اقارب و خانواده هایی در کوریای شمالی دارند؛ مانند این مرد که عکسی از محبوبش را در دست دارد.

بسیاری از اشتراک کنندگان در برنامه دیدار افرادی کهنسال هستند اما آنها علاقه دارند تا خویشاوندان محبوب خود را ببینند. به این دلیل آنها با وجود کهولت، تن به سفر داده اند. برنامه های دیدار در گذشته، دوگانگی ها، والدین و فرزندان و حتا زن و شوهرها را به یکدیگر رساند. اما دیدار با اقارب دورتر کم رخ داده است. بسیاری ها حالا با خویشاوندانی مانند کاکازاده ها و مامازاده هایشان دیدار می کنند.

همان طور که انتظار می رود، چنین دیدارهایی شدیدا عاطفی است؛ چون این دیدار ممکن است اولین و آخرین دیدار باشد.

بسیاری از شهروندان کوریای جنوبی، برای خویشاوندان خود لباس، دوا و غذا هدیه می آورند. خویشاوندان کوریای شمالی نسبتا زندگی فقیرانه ای دارند. اما ارزشمندترین هدیه، یقینا دیدار و ملاقات آنها است.

یک سال پیش در آخرین روزهای خروج، نیروهای امریکایی تنها در داخل میدان هوایی کابل حضور داشتند و عملیات تخلیه را به پیش می‌بردند، در حالی که جنگجویان طالبان بیرون میدان هوایی را تحت کنترول داشتند. طالبان هر نوع تمدید مهلت خروج سربازان خارجی را رد می‌کردند.

 هزاران افغان مأیوس در تلاش راهی برای خروج از کشور شدند. در پایان ماه اگست سال ۲۰۲۱، آن‌ها می‌خواستند به هر قیمتی از کشور فرار کنند، چون از برگشت حاکمیت وحشتناک طالبان مانند دوران اول آن‌ها میان سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ در هراس بودند.

این تصویر یک جنگجوی طالبان را در محل یک حمله انتحاری در میدان هوایی به تاریخ ۲۶ آگست ۲۰۲۱ نشان می‌دهد. بر اثر دو انفجار که مسئولیت آن را داعش به عهده گرفت، ۱۷۰ افغان و ۱۳ سرباز ایالت متحده امریکا کشته شدند.

تابوت‌های ۱۳ سرباز امریکایی که در این حمله کشته شده بودند، به کشور شان انتقال داده شد. عملیات نظامی امریکا در زمان حاکمیت اول طالبان شروع شد و با ختم این جنگ دوباره طالبان به قدرت رسیدند؛ با وجود آنکه میلیاردها دالر برای بازسازی این کشور جنگزده به مصرف رسید.

چندین راکت در ۳۰ اگست به سمت میدان هوایی کابل شلیک شد، جایی که سربازان ایالات متحده امریکا و متحدین شان در تلاش تکمیل پروسه خروج در زیر تهدیدهای داعش بودند. در ۳۱ آگست اردوی ایالات متحده امریکا اعلام کرد که با خروج همه نیروها، این جنگ پایان یافته است. 

جنگجویان طالبان روز بعد از خروج نیروهای امریکایی با استفاده از تجهیزات به جا مانده از این نیروها و نیروهای امنیتی افغانستان، در جاده‌ها جشن گرفتند. براساس ارقام انستیوت بین المللی واتسون در امور هزینه‌های جنگ، تخمیناً بیش از ۷۰ هزار غیرنظامی افغان و پاکستانی در نتیجه مسقیم این جنگ جان باختند.

خروج سربازان امریکایی از قرارگاه هوایی بگرام باعث شد که دکان‌ها و فروشگاه‌های مرتبط با این پایگاه مسدود شوند. طالبان امسال در همین پایگاه جشن یک سالگی خروج نیروهای امریکایی را برگزار کردند. 

یک سال بعد از خروج سربازان ایالات متحده امریکا از افغانستان، بسیاری از سربازان این کشور تاهنوز از آنچه در افغانستان رخ داد، به خصوص حملات انتحاری در میدان هوایی در جریان عملیات تخلیه، وحشت‌زده اند. بعضی از آن سربازان تلاش می‌کنند با دوستان افغان تا حد ممکن کمک کنند.