مقامات بوسینا به تاریخ ۱۵ جون اخراج مهاجران از شهر و اسکان دادن آنها در این منطقه را که ۱۰ کیلومتر از شهر فاصله دارد، شروع کردند. همواره مردان جوان مهاجر از افغانستان، پاکستان و سوریه تلاش می کنند از مرز اتحادیه اروپا بگذرند. به این ترتیب پولیس تقریباً هر روز مهاجران جدید را در این محل می آورد.

دو بار در روز کمیته صلیب سرخ بیهاچ برای مهاجران غذا تهیه می کند. صبحانه یک پارچه نان، بعد از ظهر سوپ با نان. اما این مقدار غذا در روز کافی نیست. سازمان های بزرگ مانند سازمان بین المللی مهاجرت و داکتران بدون مرز در آنجا آمدند تا وضعیت را بررسی کنند و دو باره محل را ترک کردند و برنگشتند. مهاجران بار دیگر تنها به حال شان رها شدند.

زنان و کودکان در کمپ های دیگر در بیهاچ انتقال داده شدند. در وچیاک فقط مردان و نوجوانان آورده شدند. کم سن ترین آنها ۱۱ ساله است. این خانواده به صورت غیرقانونی از کمپ "وچیاک" در مسیر اتحادیه اروپا راه افتاد. آنها توسط پولیس کرواسیا به صورت غیر قانونی به بوسنیا برگشت داده شدند.

مهاجرین در خیمه ها روی زمین بدون توشک می خوابند. در صورتی که خیمه ها پر باشند، مهاجرین جدید باید روی زباله ها بخوابند. همسایه ها این محل می گویند که از آنجا گاز میتان به فضا بالا می شود. کسی که بخواهد به اتحادیه اروپا برود، توسط پولیس کرواسیا برگشت داده می شود.

دیرک پلانرت، خبرنگار آلمانی پیش از آن در اثنای جنگ در بیهاچ بوده و در آن زمان مواد مورد نیاز شفاخانه را در این شهر محاصره شده انتقال می داد. او از این وضعیت مهاجرین اطلاع یافت و به سرعت تصمیم گرفت که مهاجرین را در زباله ها به حال شان تنها نگذارد. از کمک های طبی موقت، او یک کلینیک سیار را ایجاد کرد که روزانه تا ۲۰۰ مهاجر را مورد تداوی قرار می دهد.

یک شاگرد دوره طبی سلوانیایی در حال حاضر به عنوان امدادگر رضاکار، یک کلینیک را سرپرستی می کند. داکتران از آلمان و اتریش برای چندین روز در وچیاک آمده بودند تا از پلانرت و تیمش حمایت کنند. در روزهای بعد دو نرس از آلمان به این محل می آیند.

.بیماران در برابر خیمه انتظار می کشند تا مورد معالجه قرار گیرند. این مرد تلاش کرد به ایتالیا برود و در مسیر راه سگ پولیس سلوانیا او را دندان گرفت و سپس از سوی پولیس سلوانیا به پولیس کرواسیا تسلیم داده شد. پولیس او را لت و کوب کرد و دوباره از مرز به بوسنیا فرستاد.

این مرد جوان توسط یک دنده برقی پولیس کرواسیا زخمی شد. همه مهاجران از خشونت و آزار و اذیت پولیس گزارش می دهند. پولیس پول های آنها را می گیرد، تیلفون های موبایل شان را می دزدد یا نابود می کند. پولیس از بسیاری از مهاجرین پیش از اخراج، حتی بوت های شان را می گیرد.

یک مرد جوان گرده اش را در بدل ۲۰۰۰ یورو فروخت تا بتواند زن و سه کودکش را اعاشه کند. بعضی از مهاجرن پاکستانی از جنگ در مناطق مرزی با افغانستان قصه می کنند. طالبان و القاعده مردم بیگناه را با ترور و سربازان ایالات متحده امریکا با بمب و هواپیما های بدون سرنشین می کشند. مردم فرار می کنند. این در حالی است که نه افغانستان و نه پاکستان در اتحادیه اروپا به عنوان مناطق جنگی اعتبار دارند.

حدود ۸۰ در صد بیماران در کلینیک ها بیماری خارش جدی و دانه های جلدی دارند. این بیماری با ادویه قابل معالجه است، اما نه در وچیاک. زیرا باید لباس ها و لحاف های خواب شسته شوند. اما در این کمپ بدون جریان برق، از ماشین لباسشویی خبری نیست.

تیلیفون های موبایل در واقع یگانه وسیله ارتباطی مهاجران با خانواده ها در زادگاه های شان است و نیز به عنوان کمک در یافتن مسیر آنها در تلاش برای رسیدن به اروپا. اما بسیاری از آنها دیگر فاقد موبایل هستند، زیرا پولیس کرواسیا آن را دزدیده یا نابود کرده است. یک مهاجر برای رسیدن قاچاقی به اروپا، پیاده به ۱۰۰۰ یورو و توسط موتر به ۳۰۰۰ نیاز دارد. بعضی از قاچاقبران با پولیس کراوسیا تماس دارند.

در کمپ وچیاک یک لوحه ماین برای هشدار مهاجران نصب شده است. محل بعدی ماین های جا سازی شده در مسیر اتحادیه اروپا حدود ۱۰۰۰ متر دورتر است. ماین پاکان گزارش می دهند که آنها دیده اند که مهاجران مستقیماً در محل ماین های جا سازی شده راه می روند. تا به حال اتفاقی رخ نداده است. در کلینیک سیار در این مورد آمادگی هایی وجود دارد.