بررسی‌های برنامه جهانی غذا نشان می‌دهد که نزدیک به نیم جمعیت افغانستان گرسنگی حاد را تجربه می‌کنند و به مواد غذایی امدادی وابسته اند. این تصویر مردمی را نشان می‌دهد که کمک‌های فراهم شده توسط چین را دریافت می‌کنند. یک سخنگوی ملل متحد با ابراز این که ۱۹.۷ میلیون نفر در افغانستان گرسنگی را تجربه می‌کنند، گفت: «گرسنگی به میزان بی‌سابقه‌ای در سراسر این کشور ادامه دارد.»

افغان‌ها در سراسر کشور از خشک‌سالی و بحران اقتصادی رنج می‌برند. انتیا وب، کارشناس ملل متحد گفته است که برنامه جهانی غذا تنها امسال به ۲۲ میلیون نفر کمک‌رسانی کرده است. او گفته است که ملل متحد برای ادامه برنامه‌های امدادی خود به ۱.۴ میلیارد دالر پول نیاز دارد.

طالبان گفته اند که این بار نظر به دوره قبلی شان از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ حکومت معتدل‌تری تشکیل می‌دهند، اما حقوق بشری مردم، به خصوص زنان و دختران شدیداً محدود شده است. زنان و دختران از جمله از آموزش ثانوی و سفر بدون محرم مرد منع شده و باید در بیرون از خانه برقع بپوشند یا صورت خود را بپوشانند. برای تحمیل این قواعد، پسته‌های بازرسی ایجاد شده است مانند این پسته در کابل.

با وجود سرکوب و خشونت طالبان علیه معترضان، زنان به شکلی از اشکال به اعتراض‌‌های خود علیه فرمان‌های طالبان ادامه می‌دهند. در تظاهراتی که علیه اجباری شدن برقع در کابل برگزار شده بود، یکی از معترضان گفت: «ما می‌خواهیم به ما باید به عنوان انسان نگریسته شود، نه بردگان محصور در گوشه خانه.» معترضان همچنین شعار می‌دادند که «برقع حجاب من نیست.» در گذشته به تکرار زنان معترض از سوی طالبان بازداشت شده اند.

یک فروشنده برقع در کابل می‌گوید که در روزهای نخست بعد از نشر این فرمان طالبان، قیمت برقع در بازار ۳۰ درصد افزایش یافته است. او می‌گوید که با گذشت چند روز، وقتی دکانداران متوجه شدند که تقاضای زیادی برای برقع وجود ندارد، قیمت‌ آن دوباره کاهش یافته است. او گفت: «از نظر طالبان برقع خوب است، اما برای زنان برقع آخرین گزینه است.»

هفته گذشته صاحبان رستورانت‌های شهر هرات گفتند که طالبان آن‌ها را از پذیرش مهمان در بخش‌های خانوادگی، جایی که مردان و زنان خانواده‌ها به صورت مشترک غذا صرف می‌کردند، منع کرده اند. هرچند مقام‌های محلی طالبان در هرات این ممنوعیت را تائید کرده بودند، مقام‌های طالبان در کابل این دستورالعمل را رد کردند.

این محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان واکنش‌های انتقادی جامعه بین‌المللی را در پی داشته است. وزرای خارجه گروه هفت اخیراً در اعلامیه‌ای گفتند: «ما وضع تدابیر فزاینده محدودکننده را محکوم می‌کنیم. آن‌ها گفتند که برای برای لغو این محدودیت‌ها بر زنان و دختران «باید گام‌های عاجلی برداشته شوند.»

شیما زنی ۵۵ ساله است که در ولایت قندهار افغانستان زندگی می‌ کند. همسرش داوود که عضو نیروهای امنیتی حکومت سابق بود، در ۲۲ ماه نوامبر سال جاری در نبرد با طالبان کشته شد. پسرش محمود هم که عضو نیروهای امنیتی بود، هفت سال پیش ناپدید شد و تا امروز خبری از وی نیست.

او که دو دختر خردسال دارد، در پی تسلط مجدد طالبان بر أفغانستان و رکود اقتصادی شدید، به خاطر فقر و درماندگی از گرسنگی شدید رنج می برد. در خانه ای کرایی زندگی می کند که أصلا مناسب بود و باش نیست. در بدل کرایه ماهانه سه هزار افغانی در خانه صاحب خانه اش تمیزکاری می کند. در آشپزخانه اش فقط چند تکه نان خشک و کمی پیاز و کچالو دیده می شود.

شیما که از دیسک کمر رنج می برد، می خواهد خودش را نیز درمان کند، اما امیدی به زنده ماندن پس از عمل جراحی ندارد. او می گوید: «به خاطر این تصمیم دچار مشکلات روحی شدم. اما چاره ندارم. می خواهم پیش کسی باشند تا حداقل گرسنه نمانند.» او می خواهد دخترانش را هر کدام به قیمت ۳۰ هزار افغانی بفروشد.

با اینهمه وی تلاش می کند دخترانش را به دوره های آمادگی برای مکتب بفرستند تا حداقل بتوانند از طریق آموزش مسیر زندگی شان را تغییر داده و از فقر و بدبختی بیرون شوند. شیما برای دریافت کمک همه دروازه ها را زد: «اما هیچ یکی از أقارب و نزدیکان به ما کمک نکردند.»

اما این مادر تنها به خاطر اینکه حداقل دخترانش از گرسنگی و ابتلا به سوءتغذیه در امان بمانند، تصمیم گرفته آنان را بفروشد و یا به کسی به فرزندی بدهد. با فرارسیدن زمستان، نگرانی این مادر تنها بیشتر می شود: «هر روز به کودکانم کچالوی جوش داده و یا نان خشک می دهم.» اما نکلا و مهتاب نمی خواهند از مادرشان جدا شوند و می گویند درس خوانده و به وی کمک می کنند.

اکثرا دختران خردسال نسبت به پسران در أفغانستان زودتر به فروش می روند؛ چراکه دختران به کودک همسری مجبور می شوند، اما از پسران فقط برای کار در بیرون از خانه استفاده می شود. شیما برای دریافت اکرامیه شوهرش اقدام کرد، اما نه برای پسرش و نه هم برای شوهرش پولی پرداخت نشد. حالا با آمدن طالبان چنین چیزی ناممکن شده و شیما امیدش را از دست داده است.

سازمان های حقوق بشری از افزایش فقر و تندگدستی و فروش کودکان در افغانستان ابراز نگرانی کرده اند. قطع کمک های بین المللی به افغانستان پس از تصرف قدرت توسط طالبان و عدم دسترسی آنان به منابع مالی بین المللی، أفغانستان را در آستانه یک "فاجعه انسانی" قرار داده است.